Wszyscy jesteśmy podejrzani

Najbliżej ze wszystkich miała Jadwiga i ona też pierwsza wpadła do sali konferencyjnej. Pomiędzy nią a resztą pracownikуw zaistniała krуtka przerwa w czasie, wynikła z tego, że wszyscy najpierw podąży­li w kierunku źrуdła hałasu, to znaczy Wiesi. Tę przerwę Jadwiga wykorzystała na wykonanie kilku nieco dziwnych czynności. Krzyknąć, owszem, krzyk­nęła, acz mniej przeraźliwie niż Wiesia, następnie uczyniła kilka wahnięć do przodu i do tyłu, przytupu­jąc przy tym w miejscu, co sprawiło wrażenie orygi­nalnego tańca, zupełnie w tych okolicznościach nie­stosownego. Wreszcie zdecydowała się na większe wahnięcie ku przodowi i padła na kolana przy zwło­kach Tadeusza. To z kolei wyglądało na wybuch nie­opanowanej rozpaczy, ktуrej logicznym następstwem powinno być pokrycie nieboszczyka szaleńczymi po­całunkami. Jadwiga jednak nie miała w planie poca­łunkуw, natomiast okazało się, że chciała mu zbadać puls. U Tadeusza nie było już co badać, więc wstała i spojrzała na nas błędnym wzrokiem…

— Pogotowie!… — krzyknęła rozdzierająco.

— Milicja… — odezwał się Wiesio koło mnie zdła­wionym głosem.

W tym momencie skończyła się ta krуtka chwila przerwy. Dostaliśmy dubla z tyłu i rozpoczął się sąd­ny dzień. Personel runął do szturmu na nieszczęsną salę konferencyjną, bo nikt oczywiście nie wierzył krzykom Wiesi i każdy chciał zobaczyć zwłoki na własne oczy. W chwilę potem przestawali wierzyć także własnym oczom.

Wepchnięty przemocą do środka Leszek wyrwał Jadwidze z ręki słuchawkę telefonu z okrzykiem:

— Milicja! Jaki jest numer milicji?!

— Pogotowie! — krzyknęła Jadwiga i na powrуt wyrwała mu słuchawkę. — Człowieka ratować!

— Co pani chce ratować? Nie widzi pani, że sztyw­ny?!

— Sam pan jest sztywny! Lekarza!…

— Głupia pani jest! Milicję!…

Ten ożywiony dialog toczył się przy akompania­mencie przeraźliwego hałasu. Matylda dostała spaz­mуw pod damskim WC, a Wiesia konsekwentnie przy drzwiach wejściowych. Leszek z Jadwigą z krzykiem wydzierali sobie z rąk słuchawkę, tak jakby w całym biurze był tylko ten jeden telefon. Stefan, kolega po fachu Tadeusza, zgięty wpуł opierał się tyłem o szafkę biblioteczną i bardzo głośno jęczał coś niewyraźnego. Rуwnie niewyraźnie wypowiadał się głуwny księgo­wy, ktуry ze zdenerwowania zaczął się nagle strasznie jąkać i stojąc nad głową nieboszczyka, wyrzucał ręce do gуry, jakby się gimnastykował. Z tyłu za nami rozległ się brzęk tłuczonych szklanek, co oznaczało, że wiadomość o nieszczęściu dotarła do naszej herbaciarki. Przez kłębiącą się gromadę przepchnęli się Witek i Zbyszek, obaj na chwilę zaniemуwili, a potem Zbyszek gwałtownie zwrуcił się do mnie.

— To pani?… — krzyknął rуwnocześnie z gnie­wem i z rozpaczą. — To pani pomysł?!..

Nic nie mуwiąc, nerwowo postukałam się palcem w czoło. Chwiejący się obok mnie Włodek zemdlał nagle, zwiększając zamieszanie. Zamiast go ratować wszyscy zgłupieli ostatecznie i miotali się bezmyślnie po pokoju albo zastygali w miejscu, przyglądając się na zmianę sobie i nieboszczykowi otępiałym wzrokiem.

Jedna tylko Alicja była na razie nieobecna. Przeby­wała w damskiej umywalni, skąd wyszła, słysząc wzmagające się krzyki, i zaraz pod drzwiami natknęła się na spazmującą Matyldę. Niepomiernie zdumiona usiłowała czegoś się od niej dowiedzieć, ale Matylda wykrzykiwała tylko histerycznie: „Tam! Tam!…" i pokazywała palcem komуrkę z kuchenką. Alicja, przytomnie uznawszy, że z Matyldą sprawa jest bez­nadziejna, na wszelki wypadek zajrzała do komуrki, w ktуrej jako żywo nic szczegуlnego się nie działo, i dopiero potem dotarła do sali konferencyjnej. Przep­chnęła się do środka i rуwnież osłupiała.

— Co to? — spytała z najwyższym zdumieniem, przenosząc wzrok z Tadeusza na Włodka.

— Zwłoki, jak pani widzi — odparł nieżyczliwie Andrzej, ktуry zaczynał już powoli przytomnieć.

— Jak to?! Obydwaj?!

— Nie, jeden. Drugi mu leży do towarzystwa.

— Dajcie trochę wody, jednego może da się ocucić — powiedział niepewnie Kazio, stojący na środku z założonymi na brzuchu rękami i wyrazem nieboty­cznego zdumienia na twarzy. Wciśnięty dotąd nie­ruchomo w kąt, Wiesio nagle jakby się ocknął, z de­terminacją odsunął stojących mu na drodze i wylał zemdlonemu Włodkowi na głowę wodę z wazonika do kwiatkуw. Woda stała już długo i nieco się zaśmierdła, toteż skutek był piorunujący. Alicja przyj­rzała się jeszcze uważnie Tadeuszowi i zaczęła się wydostawać z sali konferencyjnej. Z trudem wypch­nęłam się za nią.

— Niesamowite — powiedziała po krуtkiej chwili milczenia, zapalając w swoim pokoju papierosa. — Co ty na to?