Wszyscy jesteśmy podejrzani

— Czyście zwariowali? Kto udusił Stolarka? Gdzie?! Kiedy?!

— Powieść tworzę — wyjaśniłam. — Mam ofiarę i motyw, nie mam mordercy. Musi być ktoś z per­sonelu, zastanуw się, kogo można wrobić?

Janusz narysował wymowne kуłko palcem na czo­le, ale temat go zainteresował. Zapalił papierosa i za­czął się zastanawiać.

— A dlaczego go udusił? — spytał ciekawie.

— Bo on coś wiedział. Posłuchajcie, jak było. Ta­deusz wydawał okrzyki w pokoju: „Cha, cha, ja coś wiem! Nie macie pojęcia, co mi się przytrafiło!” i tak dalej. Drzwi do przedpokoju były otwarte. I za chwi­lę był do niego telefon, Tadeusz powiedział „dob­rze” i wyszedł.

— Wywołał go do sali konferencyjnej? I tam go załatwił?

— Właśnie! Kto?

— Łysy z kontroli — oświadczył Janusz stanow­czo.

— Zwariowałeś? Dlaczego?

— Wyszło mu, że Tadeusz zarobił dwanaście pa­tykуw, a sam zarabia dwa. I przez zazdrość go udu­sił, taki charakter…

— Wykluczone, Tadeusz ma metr osiemdziesiąt, łysy nie sięgnie! Może Włodek?

— Dlaczego Włodek? — zdziwił się Wiesio.

— Bo Włodek ma żonę i dzieci. Tadeusz był świad­kiem jego nierządnych czynуw i mуgł to powiedzieć żonie, żona zażądała rozwodu z jego winy i odebrała mu dzieci. Wpadł w panikę i popełnił morderstwo.

— Może być — pochwalił Wiesio. — A może Wi­tek?

— Witek? Dlaczego nie? Jako kierownik pracowni popełnił rуżne machlojki i bał się kompromitacji. Mуgłby być Witek…

— Zbyszek! — zawołał nagle Janusz. — Zabił go za to, że przyjął od ciebie podkłady, nie podpisane przez głуwnego inżyniera. On jest ostatnio taki nerwowy…

— Nie wygłupiaj się! Nieboszczyk w sali konfe­rencyjnej, a ty sobie dowcipy robisz.

— A może ty sama? — spytał Wiesio nieufnie.

— Nie, ja mam alibi. Tadeusz był tu żywy i zapalał mi papierosa. Potem wyszedł i kojfnął, a ja się przez ten czas nie ruszyłam z miejsca, o czym wy wszyscy trzej zaświadczycie. Leszek też będzie obecny…

— Żadne takie — powiedział Janusz ostrzegaw­czo. — Nic za ciebie nie zaświadczam. Nie zmusisz mnie do tego!

— Za to wy nie macie alibi — ciągnęłam dalej z satysfakcją. — Każdy z was kolejno na chwilę wy­chodził.

Zamyśliliśmy się głęboko.

— Musi być facet? — spytał Janusz. — Nie może być kobieta? Matylda go zadusiła, bo się nie chciał wpisywać do książki spуźnień.

—    Jadwiga! — krzyknął Wiesio triumfalnie.

– Jadwiga! — ucieszyłam się. — Ona chce wyto­czyć sprawę sądową o siedemdziesiąt tysięcy zło­tych. Zrobiła coś, o czym Tadeusz wiedział, co jej uniemożliwi wygranie. Ona chce wyjść za mąż za jednego faceta, a bez siedemdziesięciu tysięcy on się z nią nie ożeni. Wpadła w szał i udusiła Tadeusza.

Obydwaj odnieśli się do tego z uznaniem. Po chwi­li znуw zaczęliśmy mieć wątpliwości. Siedzieliśmy już przy robocie, na szczęście akurat mało absorbują­cej umysłowo, tak że zajęte mieliśmy ręce, a myśl była swobodna.

— A nie mogła go zabić Alicja? — spytał Wiesio z wahaniem.

— Wykluczone, Alicja jest mi potrzebna w śledz­twie. Ona jest roztargniona, co znakomicie urozma­ici akcję.

— Ale jest najmniej podejrzana — oświadczył Ja­nusz. — Mordercą powinien być najmniej podejrza­ny. Zaraz ci powiem: nasza herbaciarka!

— O Boże, dlaczego?

—    Odmуwił picia herbaty w musztardуwce…

Wiesio zaczął nagle chichotać.

— Czego się śmiejesz? — spytałam z niesma­kiem. — Ja tu rozstrzygam poważny problem, a ty głupio chichoczesz.

— Włodek go udusił kiszką pasztetową!…

— Co? Jakim sposobem? Chyba flakiem po kiszce pasztetowej. Całej kiszki się dookoła szyi nie okręci!

— Nie, nie na szyi. Wpychał mu ją do gęby…

— Ach, to nie kiszkę! Jajko na twardo albo biały ser, to najlepiej zatyka.

— Tadeusza dzisiaj nie ma — powiedział Janusz. — Najśmieszniej by było, gdyby go tak kto faktycz­nie udusił, tobyś dopiero ładnie wyglądała. Pierw­sza podejrzana!

Zaniepokoiłam się.

— Jak to nie ma? A gdzie jest?

— Nie wiadomo.

Wiesio wziął kawał papieru, napisał na nim nieforemnymi kulfonami: „Kto udusił Stolarka?! Niech się natychmiast przyzna!” i powiesił to na tablicy ogłoszeń. Obok tablicy ogłoszeń przechodzi mnуst­wo osуb. W ciągu kwadransa zbrodnią zaintereso­wał się cały personel, zdezorientowany i zaniepo­kojony faktem nieobecności Tadeusza. Odwiedzali nas kolejno, dopytując się o znaczenie tajemniczej wiadomości. Nie ukrywaliśmy niczego, z nadzieją, że wreszcie ktoś z nich odkryje mordercę.

— Ja nie mam alibi! — wykrzyknęła Alicja z ra­dością. — Mуj fartuch jest w domu, bo go wzięłam do prania razem z paskiem!

— No to co? Musiał go dusić akurat twoim far­tuchem? A poza tym, jak jest w domu, to właśnie masz alibi. Nie wygłupiaj się, nie psuj mi akcji, mу­wiłam ci, że jesteś mi potrzebna do czego innego.

Jadwiga gwałtownie zaprotestowała, kategorycznie domagając się usunięcia jej kandydatury, co natych­miast wzmogło dotyczące jej podejrzenia. Reszta bez oporуw zgodziła się wziąć udział w akcji. Kierownika pracowni przezornie nie pytaliśmy o zdanie.