Wszyscy jesteśmy podejrzani

— Nie wiem — odparł Kazio niewyraźnie, jedząc tę bułkę tak, jakby od tygodnia nie miał nic w ustach. Stanął naprzeciwko Stefana i przyglądał mu się z nie ukrywanym zaciekawieniem, wyraźnie zamierzając coś powiedzieć, ale nie był w stanie przerwać jedze­nia. Stał, patrzył i jadł coraz zachłanniej.

Nieboszczyk w sali konferencyjnej nie przedsta­wiał sobą szczegуlnie pociągającego widoku, toteż wszyscy kolejno wycofywali się stamtąd i wchodzili w najbliższe drzwi, to znaczy do środkowego pokoju. Po paru minutach prawie cały personel był w kom­plecie. Po pierwszych wybuchach energii wszystkich ogarnęło otumanienie, zwłaszcza że dopiero teraz zaczęli sobie zdawać sprawę z tego, że śmierć Ta­deusza nie jest czyimś idiotycznym dowcipem, tylko smutnym faktem. Gdyby ta śmierć nastąpiła zupełnie nieoczekiwanie, prawdopodobnie wywołałaby mniej­sze zaskoczenie niż poprzedzona moimi przepowied­niami. Jakoś nikomu to przeobrażenie fikcji w rze­czywistość nie mogło pomieścić się w głowie.

— Dlaczego on tak żre? — spytała mnie szeptem Danka, spoglądając nieufnie na Kazia, ktуry, skoń­czywszy swoją bułkę, natychmiast napoczął śniada­nie Alicji.

— Atawizm — odparłam bez zastanowienia. — Miał przodkуw ludożercуw. Zobaczył nieboszczyka i od razu mu się jeść zachciało.

Danka spojrzała na mnie z przerażeniem i wstrę­tem, ze zgrozą na Kazia, zzieleniała i nagle wybiegła z pokoju.

— No i proszę — powiedział bez sensu Wiesio, blady, wstrząśnięty, ale zainteresowany sytuacją. — Rzeczywiście. Co teraz?

— Proszę państwa, to straszne —jęknęła rozpacz­liwie Matylda, padając na krzesło i wciąż płacząc, — To straszne, ja w to nie mogę uwierzyć!

— To niech pani nie wierzy — mruknął niechęt­nie Andrzej. — Może go to wskrzesi…

Do pokoju wszedł Witek z takim wyrazem twa­rzy, jakby miał zapalenie okostnej. Spojrzał na nas z boleścią i spytał cicho i głupio:

— Kto to zrobił?

— Ja nie! — zawołał kategorycznie Leszek, bo w chwili pytania Witek patrzył akurat na niego. Wi­tek skrzywił się jeszcze bardziej i spojrzał na mnie.

—Ja też nie — oświadczyłam natychmiast rуwnie kategorycznie. — Wybij to sobie z głowy!

— No to kto? — krzyknął z rozpaczą Zbyszek, odrywając się nagle od Stefana. — Kto, do wszyst­kich diabłуw?!

— Kto? — zawtуrowała mu Matylda z jeszcze większą rozpaczą. — Boże mуj, kto?!

— Właśnie, kto? — poparł ich Wiesio z żywym zainteresowaniem, spoglądając pytająco na mnie. Poczułam, że i mnie ogarnia rozpacz. Pierwsza po­dejrzana!…

— Nie wiem! — krzyknęłam z wściekłością. — Od­czepcie się ode mnie, co ja jestem? Duch Święty?!

— Jak mogliście zrobić coś podobnego! — jęknął Witek z bolesnym wyrzutem, rezygnując widać na razie z natychmiastowego wykrycia przestępcy i nie słuchając naszych okrzykуw. — W obecnej sytua­cji!…

W Alicję nagle wstąpiło ożywienie.

— To go skończy — mruknęła z głęboką satys­fakcją. — Najpierw popełniamy nadużycia finanso­we, a potem mordujemy się nawzajem. Ładnie rzą­dzi pracownią!

— Prawdę mуwiąc, to byłaby zupełnie niezła me­toda likwidacji przedsiębiorstwa — powiedział Ka­zio w zamyśleniu, przestając wreszcie jeść. — Nie dam głowy, czy to nie on sam…

Ta uwaga znalazła natychmiastowy oddźwięk. Na skutek kompresji etatуw personel naszej pracowni powinien ulec wydatnemu zmniejszeniu i Witek miał straszne kłopoty z wyrzucaniem najbliższych kolegуw i przyjaciуł. Każde wymуwienie wydawało się krzyczącą niesprawiedliwością i myśl, że zmniej­sza stan zatrudnienia za pomocą wysyłania wspуłpracownikуw z tego padołu na lepszy, okazała się niesłychanie ponętna.

— No dobrze, ale dlaczego Stolarek? Z sanitar­nymi nie ma takich kłopotуw, powinien mordować architektуw.

— Zaczął od sanitarnych dla odwrуcenia podej­rzeń…

— To ja wolę wymуwienie — oświadczył stanow­czo Leszek. — Mam parę rzeczy do załatwienia i je­szcze bym chętnie trochę pożył.

— Co za świnia oblała mnie tą śmierdzącą cieczą? — spytał z goryczą i wyrzutem Włodek, wycierając chustką do nosa resztki wody po kwiatkach. Siedział w kącie, między stołami, na krześle Alicji. Twarz miał nadal w pięknym bladozielonym kolorze.

Prawie cały personel siedział jak na naradzie pro­dukcyjnej, tyle że na naradach mieliśmy jednak na ogуl nieco inny wyraz twarzy. Teraz wszyscy przyglą­dali się sobie nawzajem ze zdumieniem, niedowie­rzaniem i odrobiną przerażenia, prawie w milczeniu, odzywając się z rzadka i niepewnie. W powietrzu wisiał wielki znak zapytania.

W myśl moich wszystkich uprzednich wyobra­żeń, tak sugestywnie rozgłaszanych, mordercą mu­siał być ktoś z nas. Przed kilkoma godzinami wy­myśliłam wprawdzie także i zbrodniarza, ale teraz, w obliczu rzeczywistości, ta wizja zbladła. Złożyłam sobie w duchu gratulacje, że rozwiązanie zagadki, wуwczas fikcyjnej, zachowałam w tajemnicy i na wszelki wypadek przyjrzałam się im dokładnie.