Wszyscy jesteśmy podejrzani

Kupowanie biletуw sypialnych w okresie letnim jest czynnością trudną i skomplikowaną. Młody le­karz udał się pod Orbis w celu zajęcia miejsca w ogon­ku już poprzedniego dnia wieczorem i tym razem nawaliło mi całe oporne społeczeństwo. Pod Orbisem nie było nikogo, co w rуwnym stopniu zaskoczyło mnie, jak i młodego lekarza. Po godzinie denerwowa­nia się nietypową sytuacją z ulgą ujrzeliśmy, on i ja, zbliżającego się starszego pana z parasolem. Pan z pa­rasolem robił wrażenie człowieka, dla ktуrego stanie w ogonku po bilety sypialne jest chlebem powszed­nim. Zbliżył się do młodego lekarza, ktуry na jego widok pełen nadziei zerwał się z parapetu orbisowskiego okna.

Obaj panowie zamienili ze sobą kilka zdań, przy czym pan z parasolem, wyraziwszy zdziwienie i obu­rzenie, że młody lekarz przebywa tu sam i nie dyspo­nuje uprzednio sporządzoną listą amatorуw na bile­ty, zastygł w zamyśleniu. Młody lekarz, z wyrazem nadziei i ożywienia na twarzy, rуwnież zastygł w oczekiwaniu na inicjatywę starszego pana.

Tak mi obaj zastygli, stojąc naprzeciwko siebie w piękny, letni wieczуr, przed wejściem do Orbisu na ulicy Brackiej, i chyba do dziś tam stoją. Ilekroć o tej scenie pomyślę, zawsze ich tak widzę. Stoją i ani drgną, nie zmieniając wyrazu twarzy.

I jak ja mogłam w tych warunkach napisać po­wieść?!

***

Postawiłam ostatni znak zapytania. Posiedziałam jeszcze chwilę nad maszyną, smutnie rozmyślając o swoich literackich niepowodzeniach, a potem zga­siłam papierosa, wstałam i poszłam do łazienki.

Puściłam wodę do wanny i odwrуciłam się. Na wieszaku wisiał mуj pasek od służbowego fartucha. Niebieski, świeżo uprany i uprasowany. I nagle, bez żadnego mojego udziału, wbrew wszelkim życze­niom, ujrzałam ten pasek okręcony wokуł szyi nie­żyjącego, uduszonego człowieka…

Jezus, Mario, znуw to samo! Natrętny obraz przed oczami, ktуrego nie mogę się w żaden sposуb poz­być! Nauczona latami smutnych doświadczeń, nie usiłowałam nawet walczyć z wyobraźnią. Poddałam się od razu i przyglądając się uważnie makabrycznej scenie, starałam się dojrzeć ofiarę. Kto to jest? Ach, już widzę! Jeden z moich wspуłpracownikуw, insta­lator sanitarny, Tadeusz Stolarek!

Dlaczego akurat Stolarek? Zdziwiłam się nieco, bo Tadeusz nic mi nie zawinił i nie miałam żadnego powodu życzyć mu czegoś podobnego, ale z zacieka­wieniem patrzyłam dalej. Przez chwilę usiłowałam przeciwstawić się przeklętej wyobraźni i ujrzeć na jego miejscu kogoś innego, ale szybko z tego zrezyg­nowałam. Wyobraźnia, jak zwykle, zwyciężyła.

Siedząc w wannie przyglądałam się już bez oporуw obrazom, pojawiającym się na tle piecyka kąpielowe­go. A więc Tadeusz zamordowany. Uduszony pas­kiem od damskiego fartucha. Dokoła cały personel pracowni, przerażony, zdumiony, zdenerwowany… Porucznik milicji, oparty o stуł naszej sekretarki, ktуra stanowczo zaprzecza, jakoby w ciągu ostatniej godziny ktokolwiek opuszczał biuro… Nikogo obce­go, sami swoi… Wszyscy jesteśmy podejrzani!

Dobrze, niech będzie, ale kto jest mordercą? Nie ja, bo nie widziałam siebie, duszącej Stolarka, a po­za tym pasek nie jest mуj. Mуj wisi tu, na wieszaku. Ktoś inny, tylko kto?

Kto???!!!

W tym miejscu wyobraźnia zawiodła. Nie pokazała mordercy, a ponieważ wszystko odbywało się bez mojego udziału, nie potrafiłam go wymyślić. Poszłam spać, zaintrygowana, a następnego dnia, w biurze, od rana przystąpiłam do rozstrzygnięcia kwestii.

— Wiesiu — powiedziałam tajemniczo. — Posłu­chaj, coś ci powiem.

Wiesio jadł śniadanie. Odwrуcił się natychmiast, patrząc na mnie z żywym zaciekawieniem.

— W sali konferencyjnej stał stуł, krzesła i tele­fon…

W oczach Wiesia pojawiło się zdumienie. Umeb­lowanie sali konferencyjnej było mu doskonale zna­ne i pewnie pomyślał, że zwariowałam, skoro mu o tym tak tajemniczo opowiadam. Nie zrażona ciąg­nęłam dalej:

— I tam, w tej sali konferencyjnej, znaleziono zwłoki Tadeusza Stolarka, uduszonego paskiem od damskiego fartucha. Kto znalazł, jeszcze nie wiem. I wyobraź sobie, Matylda zaświadczyła, że nikt w tym czasie nie wchodził ani nie wychodził z pracowni, to znaczy, że ukatrupił go ktoś z nas!

Wiesio zastygł z chlebem w ręku i z osłupiałym wyrazem twarzy. Nagle wydał z siebie dziwny dźwięk, ktуry mnie przestraszył, bo nie wzięłam przedtem pod uwagę tego, że on je i może się udławić, słuchając mojej wstrząsającej relacji.

— Popij herbatą — poradziłam z niepokojem. Wiesio gwałtownie chwycił szklankę, popił i znуw wpatrzył się we mnie.

— Kiedy?!…

— Co kiedy?

— Kiedy to było?!…

— Nigdy! Ja ci opowiadam kryminalną powieść!

— Ach! — powiedział Wiesio z ulgą. — Rozu­miem. No i co?

—    No i nie wiem, kto był mordercą. Wiem, dla­czego go udusił, ale nie wiem, kto.

W tym momencie wszedł do pokoju Janusz.

— Janusz, w sali konferencyjnej leżą zwłoki udu­szonego Stolarka — powiedział Wiesio. — Nie wiesz, kto go udusił?

Janusz zatrzymał się na środku, jak rażony pioru­nem.

— Co?!

—    Kto udusił Stolarka? — powtуrzył Wiesio.

—    Paskiem od damskiego fartucha — dodałam.

Janusz odwrуcił się i patrzył na nas oszołomiony i zdumiony.