Wszyscy jesteśmy podejrzani

Witek stał przy drzwiach, opierając się o szafę z rysunkami, wciąż z tym bolejącym wyrazem ob­licza i z dziwnie zgiętą głową, bo nad nią miał wy­suniętą jedną z płaskich szuflad. Leszek siedział na środku pokoju, na koszu do śmieci, a Wiesio w kącie, na kupie odbitek, wyglądając tak, jakby z zachłannym zainteresowaniem oczekiwał dalszego ciągu przed­stawienia. Włodek na krześle Alicji oparł tył głowy o ścianę, zamknął oczy i przybrał taki wyraz twarzy, jakby to jego zamordowano. Niewątpliwie ta przesad­na demonstracja miała obrazować jego niesłychane przeżycia wewnętrzne, był bowiem histerykiem i bar­dzo lubił urządzać przesadne demonstracje.

Stefan poniechał już intrygujących jękуw i chwy­tał się tylko co jakiś czas rękami za głowę. Kajtek za stołem Kazia bawił się nerwowo zapałkami, wysypa­nymi z pudełka, a dalej siedział na własnym miejscu jego ojciec, Kacper, ktуry palił papierosa, opierając się łokciami o deskę, i w milczeniu patrzył w okno. Uprzytomniłam sobie nagle, że trwa w tej pozycji przez cały czas i że od chwili wykrycia morderstwa nie wypowiedział ani jednego słowa.

Największe zdumienie wzbudził we mnie Ryszard, ktуry rуwnież siedział na swoim miejscu, opierał się o ścianę ze schyloną głową i najwyraźniej w świecie — spał!!!

To prawda, że był niedospany, bo pracował po nocach, robiąc jakiś konkurs, i z przemęczenia zasy­piał w najdziwniejszych porach i okolicznościach, ale zasnąć teraz, w obliczu zbrodni? Jego snu nie mąciły szlochania Wiesi i Matyldy, ktуre siedziały przy ma­łym, trуjkątnym stoliku i wytrwale płakały. Za nimi, oparty o futrynę stał głуwny księgowy, w przeciwień­stwie do reszty dziwnie czerwony na twarzy, i nerwo­wo coś mamrotał, przy czym z dźwiękуw, ktуre wy­dawał, najwyraźniejsze było szczękanie zębami.

— Niedobrze mi — powiedziała nagle z niesma­kiem Monika.

— Komu dobrze? — odparł w filozoficznym za­myśleniu Kazio, oparty o stуł obok niej.

— Słuchajcie, a może byśmy tak zrobili kawy? — zaproponowała Alicja. — Gdzie pani Gleba?

Myśl o kawie wzbudziła powszechny entuzjazm, bo to nareszcie było coś znanego, czym można się było bezpiecznie zająć, ale zanim zdążyliśmy jakoś zadziałać, weszła Jadwiga, wnosząc ze sobą inten­sywną woń kropli Waleriana.

— Jezus kochany, dlaczego pani tak śmierdzi? — spytał z obrzydzeniem Andrzej, odwracając się od zgnębionego Stefana i spoglądając na woniejącą Jad­wigę.

— Trudno, ja jestem nerwowa — odparła z god­nością Jadwiga jeszcze głębszym basem niż zazwy­czaj. — Pani Glebowa już robi kawę, bo też sobie pomyślałam, że się wszyscy napiją.

— Za darmo? — spytał z nadzieją Leszek.

— Co pan? Ma pan źle w głowie? — powiedziała Jadwiga z politowaniem. — Mogliby nas wszystkich podusić, a od pani Glebowej kawy by pan darmo nie zobaczył.

— Słuchajcie, czy ktoś już dzwonił po milicję? — spytał Zbyszek. — Trzeba ich było zawiadomić.

— Cholernie jestem ciekawa, kto to zrobił — mruk­nęła Alicja.

— A może jednak ktoś obcy? — powiedział z na­dzieją Andrzej. — Pani Matyldo, czy pani jest pew­na, że nikogo obcego nie było w pracowni?

— Mogę przysiąc — odparła Matylda z niespo­dziewaną energią, przerywając szlochanie.

— Może przeoczyłaś?… — spytała Alicja bez prze­konania, bo bardziej było prawdopodobne, że wy­mordujemy się wszyscy nawzajem niż że Matylda przeoczy nie tylko człowieka, ale nawet przechodzącą pluskwę. Siedziała w tym swoim przedpokoju i pilno­wała tak, jakby miała oczy ze wszystkich stron głowy.

— Nie przeoczyłam. Mogę przysiąc — powtуrzyła z uporem.

— No to nie ma siły — oświadczył Leszek z satys­fakcją. — Morderca jest wśrуd nas.

Na te głupie słowa zapadło grobowe milczenie, a wszystkie oczy skierowały się znуw na mnie. Z roz­paczą pomyślałam, że oni wszyscy są chyba rzeczywiś­cie przekonani o mojej winie. Dla jakichś tajemni­czych celуw, w napadzie szaleństwa zamordowałam Tadeusza, robiąc z tego możliwie dużą sensację. Jeże­li prawdziwy zabуjca nie zostanie wykryty, to nie pozostaje mi nic innego, jak tylko się powiesić, bo nikt z nich nigdy w życiu nie uwierzy, że to jednak nie ja.

A rуwnocześnie uderzył mnie fakt, że ustawicznie pada pytanie „kto”, a ani razu nie padło pytanie „dla­czego”. Nie dość na tym, wszyscy są jacyś dziwni… Jakby przy całym wzburzeniu i zdenerwowaniu usiło­wali być ostrożni i pilnowali, żeby czegoś przypadkiem nie powiedzieć. Czego? Patrzą na mnie, oczekując ode mnie wyjaśnienia, a robią takie wrażenie, jakby wie­dzieli znacznie więcej niż ja… Jakby wiedzieli nie tylko, że ja go zabiłam, ale także, dlaczego to uczyniłam. A ja, nieszczęsna ofiara wyobraźni, nie wiem nic!

Wymyślone przeze mnie morderstwo stało się nagłe faktem. Popełnił je ktoś, przez cały czas obec­ny w pracowni. A ci tutaj, zdawałoby się, inteligent­ni, przedsiębiorczy ludzie, siedzą jak stado owiec i zamiast prуbować coś wykryć, przeprowadzić ja­kieś badania, na gorąco szukać zbrodniarza, patrzą na mnie!…