Мой гай дубовы

Маладыя,
плячыстыя,
дужыя,
перад боем прагнулі жыць,
а ішлі на смерць.

Без прымусу,
не па вярбоўцы,
не за плату
ішлі на смерць.

Папярэджвала іх
гісторыя мінулага веку —
трагічныя хатнія паданні роду
пра бацькоў — беспрытульных салдатаў,
пра сасланых паўстанцаў-дзядоў.
Папярэджвалі магілы Верасня.
Ішлі на смерць.

Разрывалі вузлы, што іх звязвалі:
кудзеркі дзяўчат,
сівыя ніткі матуліных валасоў,
натруджаныя жылы бацькоў;
уцякалі з хатніх гнёздаў
у заснежаны лес,
у забалочаны лес,
у квітнеючы лес —
на смерць.

I толькі вінтоўка...
Не ў легенду,
не ў казку...
Пад дзірван,
пад каменне,
на дно рэк,
у дубровы,
на скрыжаванні —
з імёнамі і без імён...

I заўжды ім па дваццаць...
I будзе заўсёды па дваццаць —
на магільных плітах,
на фатаграфіях,
у матуліным горы
і ў партызанскай песні.

Не з легенды,
не з казкі
ідуць:
жывыя,
прыгожыя,
маладыя,
па чатыры ў шарэнгах,
пабатальённа
палямі, нябёсамі, морам
дваццацігадовыя сыны
непераможнай Радзімы.

ЗБОР ГРЫБОЎ

Шукаў я грыбоў у дуброве
Шукаў я грыбоў у дуброве
Набраў іх поўныя вочы
Пад самыя дужкі павек
Касак
Гранатаў
I гільзаў
Дотаў
Зямлянак
Крыжоў
На магілах і зорак
У чырвані спелай каліны
У чырвані спелай каліны

Набраў я поўныя вочы
Набраў па самыя зубы
Жалудоў залацістазялёных
Што выплакалі дубы
Параненыя кулямі

Грыбоў не было ў дуброве

НА СМЕРЦЬ ДЗЯДЗЬКІ АНТОСЯ

Акружылі,
сагналі вёску на пясчаны майдан
каля мосціка над рачулкай
                                        Луконіцай.

Сабакі,
пачуўшы аўчарак,
рвалі ланцугі
на пустых панадворках.

З-над каскі пачулася
тваё прозвішча і імя,
дэфармаванае нямецкай
                                     гартаннасцю,
і стрэл —
вышэй за твае снегавыя зубы,
адкрытую ўсмешку.
Потым —
калі накрыў ты свой цень,
калі быў на пяску —
яшчэ два стрэлы.

З дубровы за Шчарай
паляцеў патройны покліч зязюлі,
а можа, гэта было
рэха...
рэха...
рэха...

Потым рокат матораў,
калі яны ад'язджалі спехам,
і кнігаўкі крык,
якая ценем крылаў
вочы табе закрыла.

I стаяў скамянелы натоўп,
а басаногі лес,
аплываючы жывіцай,
з шапкамі гнёздаў у далонях лістоты
услухоўваўся, ці не загучыць
партызанская песня.

Ужо мы не будзем разам
рыбу лавіць таптухай,
дзядзька Антось.

ЛОДЗЬ