Мой гай дубовы

Крысо пяску,
Адкінутае хваляй на расісты луг,
Замацоўвае негатывы
Капытоў.
Бярозы, што нясуць свой цень,
Спіхваюць яго з адхону
Ў вадапой.

Конь праз шкло вады
Цалуе сваю пысу
I з дна азёрнага глядзіць
На стэп нябёс,
На бледна-серабрыстую падкову,
Згубленую пегасам
У галопе.

Крывавае вока сонца,
Прыплюшчанае пагоркам,
Пазірае на распранутых дзяўчат,
Што ў золаце царкоўным
Сыходзяць
У цішыню вады,
У насцярожанасць аеру.

А я
З высокага акна гляджу
На ўсход неонаў гарадскіх,
Мо яны мяне
Да вадапою вернуць,
Каб мог я прагу наталіць
Тым золатам царкоўным.

МАТЫВІРОЎКІ

Выбачаецца
З вялікадушнасці;
Выбачаецца
З пагарды;
Выбачаецца
З неабходнасці;
Выбачаецца
З розных меркаванняў;
Выбачаецца
Са страху;
Выбачаецца
З надзеі на ўзаемнасць;
З надзеі на ўдзячнасць —
Найцяжэй і вельмі рэдка
Выбачаецца
З любві.

ЗМЯРКАННЕ З ДЗЯЦІНСТВА

Пад салодкім наркозам
I аеру і сена
Западае сяло ў цішыню.
У ставах чутна музыка жаб.
Асіна, якую цікавасць
Завяла на пагорак,
Атрасае з сябе
Залатыя дукаты.
Востраць ластаўкі крылы свае
На асялку залочаным хмары.

Ажно цяжка паверыць,
Што гэта я ў памяці змог захаваць,
Трымаючы далонь маткі,
Пахіленай нада мной.

ДУБРОЎКА

Я маю ўласны свой гай дубовы,
Нёмана серпам абняты —
пад скрыжавальным агнём блакіту,
зорак, чаек, рэха.

Мая дуброва —
месца таемных спатканняў
маладзіка і сонца
у дні зацьмення —
і месца маіх спатканняў
з цішай,
з сабою самім
у маіх жа ўспамінах.

Раскінуўся гай мой дубовы
на мураве сакавітай,
дзе няма мурашнікаў,
павуціны,
імглы камароў —
на чыстай траве,
перамытай расой і дажджом,
грэбенем ветру часанай
і ценем імклівых аблокаў.

У дуброве маёй
імянныя дубы, гербавыя —
як калоны карынфскія,
вытачаныя перунамі, пяскамі,
дах лістоты ўздымаюць
з камінамі буслянак.

Невялікі мой гай дубовы —
вёрст ён пяцьсот займае,
адчынены толькі цяпер
мне,
заўсёды, калі засмуткуецца толькі,
калі зажадаецца.

Да маёй дубровы прыходзяць
праз далягляду шлагбаўм
без пашпарта —
праз граніцу зялёных сноў,
слоў,
гукаў...

Мой гай дубовы такі невялікі,
што змяшчаецца пад павекамі
з пошумам адвячорнага рэквіема
без пашпарта —
які гэты гай мне пакінуў.

НАТУРШЧЫЦА ВЕТРУ

Дзяўчына — натуршчыца ветру,
Стаіць пад вясеннім дажджом.
З-пад стрэшкі далоні ўздымае
Зялёна-праменныя вочы
На хмару, што адплывае,
Прабітая коп'ямі сонца.

Як парусам мокрым сукенкі
Абвіў вецер цёплае цела
I абрысаваў яе грудзі,
I сцёгны, і стройныя ногі.
I вырваўшыся за вароты
На луг пад крыло пералеска,
Зялёна-праменную недзе
Панёс у вясёлку, ў туман.

I я ветру ў полі шукаю,
I я ветру ў лесе шукаю,
Шукаю дажджу веснавога,
Хоць восень даўно.

ПАРТЫЗАНЫ