Мой гай дубовы

ГАЛІНА УЛАНАВА

Зараз стала ўжо ўсё мажлівым,
калі сэрца трапеча, як птах:
гэта горы хістаюцца і плыве
маладзік праз бярозы — наўплыў.

Зараз стала ўжо ўсё мажлівым
у лабірынце серпантынаў музычных —
нават тое, што ў віяліне фантан
вырастае абрысам дзявочым.

О, Уланава, Уланава, Уланава,
узнесеная на крылах музычных,
абстраляная паласой пражэктара,
няўлоўная, вывівастая, гнуткая,

зрыфмаваная ў шклістым паркеце,
пяшчотна ацененая пенай аблокаў —
зорка срэбная, што працінае ў балеце
адчаем подбегаў і палётаў!

О, Уланава, Уланава, Уланава —
ля стоп тваіх валаны гермесавы,
а ля плячэй вуаль парыванняў,
што твой профіль пастэллю прысмерку
                                              значаць.

Трэба доўга чакаць імгнення,
каб выразна ўбачыць твой твар:
мудрую ўсмешку, што праз мукі ішла
ў творчы акт.

ФРАГМЕНТ

...На рынку гандляры з тварам апосталаў
прадаюць чортава зелле карыцу і глог
з крывой вулкі сухія званкі ксілафонаў
брук музычны гучыць ад ног
узносіцца горб вулкі і сплывае спакойна
у адмеранай сонцам пашчы замкавай брамы
лета спякота горыч і паўдзён
і ты спявак у чорную апанчу ўбраны

скрып жураўля і звон бляшаных конавак
смех дзяўчыны срабрыць ваду ўсхвалявана
тут крычаць далёкія ў тлустым пыле дарогі
што вядуць у свет пусты неспазнаны
тут цень звільгатнелы пад дахам заезнага дому
і дрэў старыя кароны атрасуць табе ветру акраўкі
тут засні калі збудзішся вачыма падвоіш зоры
што запоўнілі дзень срэбрам зялёным раптам

распагодзь чало глянь да цябе хінуцца забойцы
табе давяраюць каты і разбойнікі ахвоча
табе верыць паэт з палкім сэрцам
усе ўсе каму зямля плюе ў вочы
уночы месячык прагоніць змору
вызваліць песню заклятую каб на струнах бліскала
бледна-зялёныя расшумяцца і ноч і мора
і вочы нейчыя будуць блізка дужа блізка
песня забойцам пяе пра волю
песні болей песні болей

ПЕСНЯ

Палазамі праз спег
па-пад коньмі млечная пара
за намі фіялетавых строчак бег
а пры мне любая і гітара
прытуліся мацней драпежней
за язду саладзей каханне
не губляй вочы ў пустэльні снежнай
тут мне кожная зорка гляне
буду за свет дужэй
буду за свет багацей
па свет мільёны зорак глядзяць
тут на мяне глянь пільней
вечнасць за вясну меней
маладосць за жыццё болей
калі цотнай струны памкненне
на гітарным эліпсе ные болем
што ж так браце забойца плачаш плачаш
вырві чало з ачмурэння далоняў
ведаю зараз жыццё сабачае
што свет хвошча нас цкуе і гоніць
ноч і віхор прыляцелі добрыя
ўстань пойдзем блукаць пакрыёма
настаў каўнер і шапку нáбак
рушым на ўлоў незнаёмы

ГОРАД, ДЗЕ ГРАЮЦЬ ФАРТЭПІЯНА

Зенану М.