Ля самых ног усплёск і пырскі, і наплывае бераг блізкісярэбранай лускі палоскайі выбліскам зарынад вёскай.Яшчэ хвіліна на світанку,і ноч канчае калыханкунад возерам, але дасвеццем гарэзлівыя зоркі, быццам дзеці,так разгуляліся — ні ўпыну, ні спачыну,падміргваюць адна другой вачыма і ў люстра возеране наглядзяцца, ім толькі б абдымацца, мілавацца.З вышыньаднаў ваду нырае,— са дна другаявыплывае.Паддайся толькі, заглядзіся,зачараваны, здзіўлены, спыніся —аслепіць вочы свіцязянка,і не пабачышяснага світанку,як набліжаеццатой берагнізкі,як разбіваецца на пырскісярэбранай лускі налоска, як прыбярэжная трымціць бярозка.Адзіны ён навечна ўзяў уладу,князь песень,князь рамансаўі баладаў,над гэтым возерамзачараванымі над уласпым сэрцамзакаханым,над сітнягаміі над берагамі,што ў свет ідуцьбясконцымікругамі.
ДЗЕЛЯ МЯНЕ ІДЗЕШ ТЫ
не высільвайся дужанавоштане будзе ўсё роўна факт зразуметы я радуюся ад таго што ходзіш дзеля мяне тыідзеш насустрач прыгодзеякая была альбо не была а магла і адбыцца з трыма галубятнікаміп’яныміу пустым гразкім завулкушто сыра імгліццаі нічога ты не разумеешні таго што са мной ідзеш поручаледля мяне цёмнай ноччутвае міны нязграбныя жэсты і не баючыся нічога ідзеш тыне тое што ты — а не хтосьці важна што йдзеш дзеля мяне такі моцныштодзеля мяне такі важны і ўзнёслыштодзеля мяне такі ўжо дарослы мой гладыятар са школьнага балю
ПЕРШЫ ПРЫХОД
спярша было па-дурному чаму — здагадайсяты ўсміхалася кветкам кветкі мнея табе ўсміхаўсяза акном стаяў шэры дзеньхатудождж здаецца ахутваўа ў пакоі трывожна напятаяк у баладахусё было яўнае доманашто сваё першае ўкладвацьу сказ у якім усё сцёрта вядомапаглядзела на маятнікмагніціцца ціша замшавым ценемвагаешсяісці — не ісціужо — ці яшчэ не...падае падае словаі чыесь вершыа потым клавіш першыабудзіў піянінакветкі прапалігадзіннік спыніўсяі не было ўжо нічога ў пакоія зноў паўтараю іграюпласціпку светлых мелодыйі дзякую дзякуюза першы прыход твой