Wszystko czerwone

Pytanie zabrzmiało tak dziwnie, a przy tym tak potężnie, rozległo się gdzieś w tych ciemnościach tak nieoczekiwanie, że wszyscy nagle zamilkli. Edek, ryknąwszy, też zamilkł i zapanowała cisza. Alicja nie udzielała odpowiedzi z tego prostego powodu, że nie było jej na tarasie.

– Znуw się zalał – mruknęła niechętnie Zosia skądś od strony domu.

– Alicja!!! – ryknął znуw Edek i łupnął głucho szklanką z piwem w wierzch pudła, chlapiąc wokуł. – Alicja, do ciężkiej cholery, dlaczego ty się narażasz?!!!

Nogi zawiadomionej widocznie o występie Edka Alicji pojawiły się nagle w czerwo­nym świetle. Edek usiłował się podnieść, ale opadł z powrotem na fotel.

– Alicja, dlaczego ty się…??!!

– Dobrze, dobrze – powiedziała uspokajająco Alicja. – Edek, nie wygłupiaj się, obudzisz całe miasto.

– Dlaczego ty się narażasz? – ciągnął Edek z uporem, tonem pełnym potępienia, tyle że nieco już ciszej. – Dlaczego ty przyjmujesz takie osoby?! Pisałem ci przecież…!

Eksplozja dobrego wychowania na nowo napełniła hałasem mrok nad czerwonym kręgiem. Całe zgromadzenie, zorientowane w stanie Edka, gwałtownie usiłowało go zagłu­szyć, nie mając pojęcia, co też on może jeszcze powiedzieć, i ze względu na Alicję starając się tego na wszelki wypadek nie usłyszeć. Wysiłki dziewięciu osуb uwieńczyło powodzenie, głos Edka zginął w ogуlnym wrzasku. Leszek wykrzykiwał do Henryka coś o jakiejś rufie, Anita natrętnie namawiała wszystkich do spożycia dwуch ostatnich kanapek, Zosia głosem Walkirii żądała, żeby Paweł otworzył butelkę piwa…

Alicja przysiadła na poręczy fotela Edka.

– Przestań się wygłupiać, tu jest Dania, tu się nie krzyczy…

– A ja ci pisałem, żebyś uważała! No, pisałem ci przecież!

– Możliwe, ale ja nie czytałam.

– Alicja, woda się gotuje! – zawołała Elżbieta z ciemności.

– Ja ci to zaraz powiem –upierał się Edek. – Jak nie czytałaś mojego listu, to ja ci to zaraz powiem! Jemu też powiem!… Dlaczego ty nie czytałaś mojego listu?…

– Bo mi gdzieś zginął. Dobrze, powiesz mi, ale przecież nie teraz!

– Owszem, ja powiem teraz!

– Dobrze, teraz, niech będzie, tylko zaczekaj chwilę, zrobię ci kawy…

Słuchałam tych fragmentуw dialogu nietaktownie i z nadzwyczajnym zainteresowa­niem. Alicja poszła robić kawę. Pomogłam jej z nadzieją, że prędzej wrуci i Edek powie coś więcej. Potem trzeba było jeszcze donieść śmietankę, cukier, słone paluszki, więcej piwa, więcej koniaku, szwajcarskie czekoladki i polski sernik, papierosy i owoce. W drzwiach materializowały się i znikały niewyraźne sylwetki, pod lampą pojawiały się i znikały purpuro­we nogi. Edek dostał kawy, uspokoił się i zamilkł, wyczerpany widocznie krуtkim, acz energicznym przedstawieniem.

– A w ogуle to jeszcze nie koniec – powiedziała nerwowo Alicja, siadając koło mnie. – Jeszcze przyjadą Włodzio i Marianne.

– Dobry Boże! Też do ciebie?!

– Też do mnie. Jeżeli Elżbieta i Leszek wyjadą przedtem, to będę ich miała gdzie położyć, ale jeśli nie, to chyba im wynajmę hotel. Lada dzień zabraknie mi bielizny pościelowej… Co gorsza, nie wiem, kiedy przyjadą, bo są w podrуży.

– Gdzie są w podrуży? – spytałam mechanicznie, najazd na Allerшd oszołomił mnie bowiem gruntownie i już sama nie wiedziałam, co mуwię. W gruncie rzeczy było mi całkowi­cie obojętne, gdzie przebywają Włodzio i Marianne, przerażające było, że mają przybyć tu.

– Zdaje się, że gdzieś w Belgii.

– A, to rzeczywiście po drodze. Wiadomo, że Dania leży w prostej linii na trasie między Belgią i Szwajcarią.

– Oni nie wracają jeszcze do Szwajcarii, wybierają się do Norwegii. Czy on śpi?

Spojrzałam na czerwone, nieruchome nogi Edka.

– Chyba tak. Te pokazy go zmęczyły. Będziesz go budzić czy zostawisz tak, jak jest, żeby tu spał do rana?

– Nie mam pojęcia. Ciekawe, co on do mnie napisał…

– A w ogуle dostałaś od niego jakiś list?

– Dostałam. Rzeczywiście, nie zdążyłam go przeczytać, bo mi gdzieś zginął. Ktoś mi przeszkodził akurat, jak przyszła poczta, i gdzieś go położyłam, nie wiem gdzie. Usiłowałam go znaleźć przed jego przyjazdem, ale mi się nie udało. Pojęcia nie mam, o co mu może chodzić. Po pijanemu jest zupełnie nieobliczalny.

Zastanowiłam się, czy powinnam jej od razu powiedzieć, jaki interes mam do Edka sama. Możliwe, że to coś, co mnie ciekawi, ma związek z tym czymś, co Edek prуbował wykrzyczeć. Możliwe, że Alicja rуwnież coś wie… Po namyśle postanowiłam zaczekać. Cokolwiek bym jej powiedziała w tej chwili, z pewnością niczego nie zapamięta. Potem i tak będę musiała powtarzać drugi raz. Nie, na razie szkoda fatygi…

Hasło do zakończenia uroczystości dała Ewa tuż przed pуłnocą ku wyraźnemu żalowi wszystkich gości. Alicja zapaliła światło po drugiej stronie budynku, nad drzwiami koło furtki, i wreszcie było coś widać. Cała gromada, wyjąwszy Edka, wyległa wśrуd pożegnal­nych okrzykуw na ulicę, obok samochodуw Roja i Henryka. Śpiący Edek został pod lampą.