Убырлар уянган чак

ти турында бер башлагач, йтеп бетерим инде, ул зе ятим скн, шуа кр минем чен зелеп тора, нрс телсм – шуны трг зер. Хер, болай дип йтем бик к дрес тгел, ул вакыты белн мине рлп т, брглп т ала. Болай гына, тилрч ген. Андый чакларда минем д бик т тртипле, бик т акыллы малай буласым килеп кит. Тик мин тине белм, ул бер кайчан да тртипле малай булмады, я язарга ярамаган нслр турында язып, ни йтмешли, карьерасын терде, я бтенебезне д бер тиенсез калдырып китте д… зу-ур акча алып кайтты. Ул юкта кыен булды инде… Тик ул кайткач, мин сыйныфта и бай егет идем. Кызларны да, егетлрне д барсы да диярлек минем янда бтерелеп торды. Мактана димсгез шунсын да йтим, сыйныфташ бер малаебыз тисен болай дип т йткн: “ти, ник син министр гына булды инде, ник язучы булалмады – н, Иламны тисе язучы булгач, аны акчасы муеннан.” дресен ген йткнд, тине бер кап тмкег тилмереп утырган чаклары да бар, тик аз гына баеп китс ул миннн акча жллми, сораганымны биреп тора. мин аларны ыеп барам да и киркле чакта гына китереп чыгарам. Ни чен шулаймы? Чнки ти йт: “Минем язганыма бген беркемне д исе китми. Лкин ул бер килеп чыгар ле, ди. И кирк чакта гына.” Миндге акча да шул – и кирк чакта гына килеп чыга да артык зур булмаса да бик кп булып, бик хуп булып крен. м мин тине бер сзен яратам. “Акчасыз— син беркем д тгел”– ди ул. Чынлап та, тудырма алырлык акчам юкта мин земне бик тбн итеп сизм. “Акча кп чакта да син беркем д тгел”– ди. Монсын да алый башладым. Бер дус егетемне подъезда тотып алып, трусик белн ген калдырганнар… тисе бик бай кеше иде, бер нрс д эшли алмаган… Шул яклары белн ошый миа тине сзе. Блки, ти зе миа ошаганга, мин д аа охшарга тыршканга гына шулай тоеладыр. Блки, мин аны тулысынча алап та иткермимдер… рхлд, мин аны согы сзене элпесенд эленеп торам ле: “Кеше акчаны акчалыгын суырып бет алмый, акча кешене кешелеген суыра ала…”

– Вампирдыр ул!

Айратны бу сзеннн мин тертлп киттем…

Колагымда кабат шул сз ягырады:

– Вампир…

Айратны бер сзе минд ме ягыраш алды.

Бу сз мине гаеплгн сыман ишетелде. Мин – ана карынында яткан сабый – ниемне канын имче. Мин – якты дньяга туган бала – мин – аларны кодртен суыручы” Мин – вампир. Алар злре д сизмич, бтен гомерен миа корбан ит… Ата-ана чен вампир – бала…

– Бре вампир була алмый…

Бу сзлр алдында мин кчсез идем…

Юк, вампирлар турында укыган язмаларда брег кагылган нрслр булмаганга гына тгел… Мин маймылдан аерылган бабаларыбызны з дошманын игч, аны канын дошманны баш сяген салып чмергнен д, сарыкны буган брелрне хайван тамырннан ылы кан эчкнен д бел идем. м мин зебезне затны, шжрлр буенча, баш бредн барлыкка килгнен д шиклнми идем.

– Бре вампир була алмый… – дип кабатлады Айрат.

“Бре убыр була алмый.” – дип уйладым мин д келемнн. Моа бернинди длилем д юк иде, тик мин бар аным белн ышандым —

Бре убыр була алмый!

Бре – бар булмышы белн – ерткыч.

Нибары ерткыч кына…

– Бре ген булса, ярый ла бит…– дип кабатлады картый, – Бре зебезнеке л ул…

* * *

Шрле урамы гына ле тынлыкка чумган кебек иде. Ктмгнд килгн сер хллрдн бары тик ул гына каза крер д, башкалар исн-сау калыр, бары тик безне урамда гына… безне урамда… вакытны, гомерне, яшне нилектн тукталып калганын беркем д крмс т, белмс т, сизмс т кебек иде.

Лкин барсы да башкача булып чыкты…

тиемне ниндиерк кеше икнен йткн идем инде. тилрне хлен иск алганда, аны алама дип булмыйдыр. рхлд, ул минем чен и зур кеше. Сизгнсездер инде, китапларны кп укуым да, мллрне матуррак итеп тзерг тырышуым да аа охшарга телдн. м сезг сер итеп кен шуны йтм, ул минем язучы булуымны телми. Имеш, язучылар бхетсез була, аларны канын ил, длт суыра.

Мин инде, иркен гаилд заллы булып скн малай, килчгемне нинди нрг багышлаячагымны белм, м ти биш куллап каршы килс д, “улым, юк белн маташма” – дис д зем телгн юлны сайлаячакмын. Чнки мин д почти аны кебек…

Мин д аны кебек… хис кешесе…

Минем Нфисне крсем кил иде.

Айрат миннн дрт айга ук блкй. Ул авылда яши м беркемне д сагынып кайтмаган. Шуа кр, урам буенда озак кына тарткалашып торырга туры килде. Ахырда ул бирелде м без Нфислрг киттек.

Шрле урамы гына тынлыкка чумган кебек иде, алай булмаган икн, бтен авыл тынып, яшдн туталып калган. Мин земне кешелре леп беткн чит планетаны бер авылыннан баргандай хис иттем. Авыл кичгег караганда да нык згргн иде.

Элек булса, трз тплрен басып сызгыру белн анда Нфисне башы кренер д бер мизгелдн ул йгереп чыгар иде. Бген алай булмады. Халим апаларны ишеген шакырга туры килде. Ул эчтн бикле иде. Ярты сгать чамасы дбердткч, аяк тавышы ишетелде д ниндидер хатын:

– Кем бар? – дип сорады.

– Безг Нфис кирк иде.

– Кем со сез?

– Илам.

– Айрат.

– Нфис монда тгел.

– Кайда со ул?

– злренд юк. Алар бит сезг кченеп килгн.

– Кем йтте?!

– Шулай сйлилр.

– Алар монда тгел.

– Кайда со?

– Белмим.

– Хлим апа, йтегез инде, Нфисне ничек табып була?

– Белмим. Эзлмгез аны.

– Хлим апа…

– Китегез, дим, моннан! м башкача килеп йрмгез!

– Хлим…

– Китегез, дим… Юкса…