Убырлар уянган чак

Картыйны эскмиясен кайтып утырганда да авыр тэсирлребез таралмаган иде. Без леге хлне чынлап та шулай икнен исбатлый да, алата да, алый да алмый идек. Тик без аны бел, ниндидер бер тойгы белн тоя идек. Бу тоюыбыз анны иги иде. Беребез д бер сз йтмдек. Тир-якта шомлы тынлык. Келд – курку да, газап. Моа кадр мин убыр затларны ничектер читтрк итеп, башкаларга зыян салса да миа м якыннарыма тимслр кебегрк итеп кр идем, ле вампирны сулышы илкм килеп брелгндй тоелды, бтен тнем эсселе-суыклы булып китте м мин ирексездн артыма борылып карарга мбр булдым. м дертлп киттем. Койма буйлап йодрык зурлык рмкч менеп кил иде. Котым алынудан ничек ыргып торганымны да сизми калдым.

– Нрс булды? – диде Айрат урыныннан сикереп торып, – Ни бар?

– н, кара… – Мин з тавышымны зем танымадым, – Йодрык кадр…

Икебез д коймага теклдек. Мин з куркаклыгымнан гарьлнеп куйдым. рмкч нибары бармак очы зурлык кына иде. Айрат бер миа, бер рмкчк карап алды да ием кулын салды:

– йд, йг керик.

й ишеге эчтн бикле иде. Озак дбердттек. Тынлык. Трз д шакып карадык. Юк.

– Картый йоклап киткндер.

– Ул кндез йокламый,– дип кырт кисте Айрат, – Ни булды икн?

Мин дшмдем.

– Ннйне ишеге эчтн ике кел белн биклн, —диде Айрат, —Озынрак калай кисген ишек ярыгыннан тыгып ктрс, ачыла торган иде.

Без ишегалдын бернич кат йлнеп чыктык. Тик киркле калай табылмады. Кайсы кыска, кайсы артык йомшак иде.

– йге трзлр бер ген катлы бит, – дидем мин,– йд шуннан гына кербез.

– Пыяласын ватсак?..

Мин дшмдем. Сндрг мен торган баскычны трз янына китереп сядем д рамны тотып торган кадакларны бая табылган калай кисге белн каерырга тотындым. Озак интегерг туры килмде. Трзне Айратка тоттырып эчк ттем.

– Картый! Син кайда?!

Сезне иск алганыгыз бар микн, кеше яшмгн йд ниндидер сер ава, йге челлд д шеттерерлек салкынлык була. Мин д н шул салкынлыкны тоеп иелч калтыранып куйдым. з тавышым зем ят булып ишетелде. Картый олы якта юк иде. Трздн башын тыккан Айратны соаулы карашына мин иемне ыерып кына авап бирдем. Ул блкй якка ымлап эчк узды.

стл ашъяулык белн каплап куелган, урындыклар тртип белн тезелгн. Газ плитсе стенд майлы таба утыра, мич алдында кош-кортларга брге пешер торган казан. Базны капкачы ачык. Икебез д баз авызына карап нсез калдык. Айрат тышка ымлады. Без верандага чыктык. Андагы карават та буш иде. Беркайда да беркем д юк. Мин ихатага чыга торган ишекне келсен ычкындырдым. Айрат трз тбеннн кес фонарен алды.

й ишегене тоткасына релг эчт ниндидер тавыш ишетелде. Айрат шунда ымлады.

– Ксе тгел микн, – дип пышылдадым мин, ишекк колагымны куеп, —Келтер-келтер-келт… Тек-тек… Юк… Охшамаган…

“Келтер-келтер-келт-келт…”

Тавыш бу юлы икелт кчле булып ишетелде. Веранда трзлрене пыялалары земберлп, селкенеп-селкенеп куйды. Без бер-беребезг сораулы караш ташларга да лгермдек, кинт веранда ишеге шапылдап ачылып китте. Без баскан урыннарыбызда каккан казык кебек катып калдык.

Сулыш алырга да куркып озак кттек.

“Келтер-келтер-келт…” – ишек артында.

“Дер-дер-деррр” – трз пыялалары.

“Шак-шык…” – веранда ишеге.

“Тек-тек-тек-тек…” – безне тешлр бугай.

Тагы кттек.

Бер нрс д булмады.

Котыбызны алып, аныбызны айкаган тавышларга бераз кнеккндй иттек. ле булса бла-казага юлыкмавыбыз тынычландырыбрак ибрде. м без уйларлык хлг килдек.

– ил бугай…– диде Айрат.

Мин й ишеген ымладым. Айрат инрен сикертте. Мондый билгесезлек ишек артында ктрг ммкин булган куркынчтан да яманрак иде. м мин, курку катыш твккллек белн ишек тоткасына релдем, м аны кинт кен ачып ибрдем. анда…

Анда бернрс д юк иде.

“Келтер-келтер-келт…”

й артында скн чия агачыны бер ботагы илг селкенеп трз пыяласына тиеп-тиеп ала икн.

Без бер-беребезг мгънле караш ташладык.

– Картый бргег тшкн, – дидем мин, баз авызына якынрак килеп, – Яктырт ле, монда бернрс д кренми.

Айрат фонарен кабызуга, аркасы белн баз стенасына терлеп, чглп утырган кеше гдсе кренде.

– Картый!

авап бирче булмады.

– Баскычтан егылып тшмде микн? – диде Айрат, —Ннйне аяклары сызлаштыра бит ул…

– Фонарены бир… – Мин базга сикердем, – Картый!

Ул дшмде.

Селкенмде д.

– Картый, нрс булды?

Мин аны кулыннан алдым м чак р сикермдем: ул боздай салкын иде. Аны салкынлыгы миа да кчеп бтен тнемне калтыратырга тотынды, тизрк, тизрк баздан чыгып качасым килде, тик земне кулга алырга тырышып, тирн сулап куйдым.

– Ничек? – диде Айрат, – Картый нишлгн?

Мин дшмдем.

– Илам?

– Туктап тор…

Мин бармак очлары белн картыйны салкын иягеннн алып, башын югары ктрдем м котым алынудан ят тавыш белн кычкырып ибрдем. Буыннарымны йомшарып, бтен гдмне мамыкка йлнен тойдым, бтен аным-тнем ток суккандай дерелдп, утлы рн белн рнеп сулкылдап куйды. Кайдандыр ерактан:“Нрс булды?” – дигн тавыш ишетелде. Моны Айрат икнен чамаласам да авызымны ачарлык кч тапмадым, картыйны йзеннн кз алалмадым.

Бу – картый тгел иде.

Дресрге, иртн ген безг коймак пешереп ашаткан назлы да ягымлы карчык тгел иде бу. Акайган кзлренд чиксез гаплн катыш курку катып калса да, битендге ыерчыклар таралып, магай сырлары язылып беткн, ул чын кешедн бигрк, балавыздан ясалган курчакны хтерлт иде. Мин бтен батырлыгымны туплап, аны кзлрен йомдырып куйдым.

– Картый лгн…