Убырлар уянган чак

Мин бу тавышны кайда ишеткн идем со ле?

Нинди таныш тавыш.

– Илам, ник дшмисе?

Мин кинт барсын да аладым м ан рне белн кычкырып ибрдем:

– Айрат, кач моннан! Менм монда! Кит!

– Илам!

Кинт кемдер баскычтан атылып менде д очлы усак таяк тотып миа аркасын куеп алдыма басты. м аны фонаре нурыннан бтен чардак эче яктырып китте. Трз янында басып торган “кеше” дигнем – чардакка мендереп куелган иске киемнр булып чыкты.

Мин исн калу шатлыгыннан да, земне куркумны яшер исбеннн д кычкырып клеп ибрдем. Тик Айратны клд исбе юк иде.

– Котымны алды, – диде ул, еш-еш сулап,– Мин благ юлыккансы икн дип торам. йг кереп фонарь алып чыктым мен. Ут юк иде бит…

м ул да клрг тотынды.

–  ул чынлап та кешег охшап тора, – диде аннан со, мине куркыткан киемнрг ымлап, – Карыйк ле, эченд беррсе юк микн.

Без таякларны зер тотып акырын гына киемнрг якынлаштык. Айратны кулындагы фонарь иелч дерелди иде, шуа кр бтен днья селкенгн сыман тоела. Теге киемнр д иелч ген хрктлнеп куйды. Тик без кирег кит алмый идек инде. Бер-беребезг караша-караша алга шуыштык. Киемнр янына иткч, бертын катып тордык та икебез д берьюлы таякларны батырдык. Тннр эсселе-суыклы булып китте, убыр тненнн агып тшкн лайлалы кан стебезг ччргндй, белклребез буйлап агып тшкндй тоелды. Лкин бернрс д юк иде. Иске киемнр эленгн иреннн ычкынып, иднг ген таралды. Шулай да без ктелмгн куркынычка зерлнеп бераз тын тордык.

– Карале, табут,– диде Айрат бераздан, почмактагы нрсг крстеп м фонарен шунда яктыртты. Ярымкарагыда чынлап та табутка охшап тора иде ул, асылда сандык булып чыкты. м без клеп ибрдек. Тик шундук икенче уй килде:

– Блки, убыр шушы сандыкта йоклыйдыр?

– йд, ачып карыйбыз.

Болай диюне кирге юк иде инде, мин сандыкны капкачын ктргн идем. Анда яткан кеше гдсен крг, Айратны кулыннан фонаре тшеп китте. Мин бтен кчемне туплап очлы таяк белн сандык эчендге убырга кададым. Бер кабат… Ике… ч… Мин инде з-земне белештерми идем. Кинт кемдер сандык эчен яктыртты. Бу Айрат иде. Мин вампирны тергн арада, ул фонарен табып лгергн икн. Ут кабынуга без икебез д катып калдык. Сандык эченд Нфисне блкй чакта тисе алып биргн йомшак курчагы ята иде.

Безд инде кл кайгысы тгел иде. зебезне ахмакны да ахмагы итеп тойдык. Курка-курка юк белн маташудан келне гарьлн тойгысы рнетте.

– Монда бернрс д юк, йд, тшбез, – диде Айрат, метсез бер тавыш белн, – Юкка гына гомер ткрдек. Картыйга су китерик лутчы.

Мин аа карыша алмый идем. Икебез д ишек авызына килдек. Кинт Айрат туктап калды:

– Ишетсеме?

Мин сулыш та алмый тыларга керештем. Хер, сулыш алса да ишетел иде ул. Ууууууууууу… Шшшшшшшш… Бу теге шомлы аваз иде. Елгалардагы чогылны хтерлтеп ава кайный, ава бтерел. Вакыт-вакыт ул ысылдауга йлн м тагын улауга, керг кч… Без тавыш ишетелгн якка карап катып калдык та сихырланган кешелр сыман озак тылап тордык. Мен-мен УЛ килеп чыгар да канатларын еп стебезг ташланыр сыман иде. Айрат фонарен шул якка тбде. Бер-беребезг карашып алдык та акырын гына тавышка табан шуыштык. Бер нрс д кзг кренмде. Лкин тавыш… Тавыш зе мтдалшеп безне тнебезг тиядер, тнебезне рбер кзнге аша теп аныбызны яулыйдыр сыман иде. Без инде и читк итеп, грничне эчен кз салдык. Бер ни д юк. Хер… Юк, шеш ген икн… Тбе тшкн шеш… Бер млг икебез д катып калдык. Тир-якта бернрс д юк, тавыш ишетел иде.

Кинт икебез д дертлп киттек.

– ен бит шеш эченд! – дидем мин, зур ачыш ясагандай. м шешг релдем.

– Курай!—дип кычкырды Айрат, нкъ шул ук вакытта шешг кулын сузып,—Курай!

Без икебез д берьюлы шешне тартып алдык м шундук тавыш тынып калды. Бер-беребезг шат елмаеп караштык та аны кабат урынына куйдык. Тавыш двам итте. Без шулай шешне бер куеп, бер алып хтсез вакыт ткрдек.

– ил искнд ген улый иде шул, – диде Айрат з ачышына зе ышанырга телгндй, – Хзер алашылды инде. Крсеме н теге тишекне. ил шуннан кер д монда икелт кчя, аннан со шешг р. Хас та курай кебек…

– Алашылды. йд.

Нфислрне й тбсеннн тшкнд без зебезне батыр да, акыллы да, матур да итеп тойдык. слребез шыр тузан булып бетс д, кннр якты, кел ктренке иде. Ишеклрне кабат биклрг д, коелган тузанны сртеп алрга да онытмадык. Ни ген йтс д, юк-бар кеше тгел, нфислрне йорты. Нфис… безне крше!..

* * *

й тбсеннн тшкч, тузанга батып пычранып беткн киемнребезне мунчадагы суга батырып куйдык та, минем алмаш клмк-ыштаннарны киеп урамга чыктык. Тэсоратларыбыз тирн д, кчле д булып, аны кем белндер уртаклашасы кил иде. Лкин урамда бер кеше д кренмде. без бтен дньяга ягыратып: “Нфислрне чардагында башкача бернинди гл д ишетелмячк!” – дип кычкырыр яшьтн узган идек. Хер, башка вакыт булса, иптш малайларны трз тбен басып, ачы итеп бер ген сызгырып ибрер идек т… бу юлы… Бу юлы без алай итлмдек. лл ничек зеннн зе шулай килеп чыкты. Тып-тын урамда сызгыру, кычкырып кемнедер чакыру, гомумн, нинди д булса аваз салу зе к ниндидер ярамаган эш, гайре табигый хл булып тоелды шикелле. Аннан со урам да ничектер згреп, кабат беркайчан да чыкмас чен кабыгына кереп биклнгн ташбакадай келсез булып калган иде