Rzeźnia numer pięć

Talerz miał sto stóp średnicy i liczne okienka na obwodzie. W okienkach pulsowało purpurowe światło. Jedyny dźwięk to był ten sowi śpiew. Talerz zatrzymał się nad Billym i zamknął go w snopie pulsującego purpurowego światła. Teraz rozległ się odgłos jakby pocałunku i otworzył się hermetyczny luk w spodzie pojazdu. Wijąc się wypadła stamtąd drabinka ozdobiona kolorowymi światełkami, jak diabelski młyn.

Wola Billy’ego była sparaliżowana przez miotacz specjalnych promieni, skierowany na niego z okienka. Poczuł, że musi schwycić dolny szczebel wijącej się drabinki, co też zrobił. Drabinka była naelektryzowana i dłonie Billy’ego przywarły do niej z wielką siłą. Został wciągnięty do śluzy powietrznej i automat zamknął dolny właz. Dopiero wtedy nawinięta na bęben drabinka pozwoliła mu zwolnić uchwyt. I dopiero wtedy mózg Billy’ego zaczął na nowo funkcjonować.

* * *

W ścianie mieścił się głośnik i dwa wzierniki, za którymi widać było żółte oczka. Tralfamadorczycy nie posiadali strun głosowych. Porozumiewali się drogą telepatii. Z Billym mogli rozmawiać dzięki pośrednictwu komputera i czegoś w rodzaju organów elektrycznych, które naśladowały wszystkie dźwięki ziemskiej mowy.

— Witamy na pokładzie, panie Pilgrim — odezwał się głośnik. — Czy ma pan jakieś pytania?

Billy oblizał wargi, zastanowił się chwilę i wreszcie spytał:

— Dlaczego akurat ja?

— To bardzo ziemskie pytanie, panie Pilgrim. Dlaczego pan? A dlaczego my? A dlaczego w ogóle cokolwiek? Ponieważ ta chwila po prostu jest. Czy widział pan kiedyś owady uwięzione w bursztynie?

— Widziałem.

Billy miał nawet na biurku przycisk do papierów, który był kawałkiem oszlifowanego bursztynu z trzema biedronkami w środku.

— Oto więc, panie Pilgrim, jesteśmy wszyscy razem uwięzieni w bursztynie danej chwili. Taka rzecz jak „dlaczego” nie istnieje.

* * *

Billy’ego uśpiono dodając jakiegoś gazu do powietrza, którym oddychał. Przeniesiono go do kabiny i przywiązano do żółtej kanapy ukradzionej z magazynów Searsa i Roebucka. Ładownia latającego talerza była zawalona wszelkim kradzionym dobrem, które później miano wykorzystać przy urządzaniu wybiegu dla Billy’ego w Zoo na Tralfamadorii.

Potworne przyśpieszenie przy odlocie z Ziemi skręciło senne ciało Billy’ego, zniekształciło jego rysy i wyrzuciło go z czasu, przenosząc z powrotem na wojnę.

Kiedy odzyskał przytomność, nie znajdował się już na pokładzie latającego talerza. Był znowu w bydlęcym wagonie jadącym przez Niemcy.

Jedni wstawali z podłogi, inni kładli się na ich miejsce. Billy również miał zamiar się położyć. Byłoby cudownie móc zasnąć. W wagonie panował czarny mrok, na dworze również było czarno. Wagon toczył się z szybkością chyba dwóch mil na godzinę. Nigdy jej nie przekraczał. Między stukami na złączach szyn upływały długie chwile. Słychać było stuk, potem mijał rok i rozlegał się następny stuk.

Pociąg często stawał, aby przepuścić naprawdę ważne pociągi pędzące z hukiem i gwizdem. Stawał też na bocznicach koło obozów, zostawiając przy każdym kilka wagonów. Pełznął w ten sposób przez Niemcy, coraz to krótszy i krótszy.

* * *

Billy zaczął bardzo ostrożnie opuszczać się na podłogę, przytrzymując się ukośnej belki w narożniku, aby wydać się lekkim jak piórko tym, między których chciał się wcisnąć. Wiedział, że musi być prawie bezcielesny, kiedy się kładzie. Zapomniał, dlaczego tak jest, ale zaraz mu przypomniano.

— Pilgrim — powiedział człowiek, do którego się dopasowywał — czy to ty?

Billy nie odpowiedział, tylko ułożył się bardzo grzecznie i zamknął oczy.

— Do jasnej cholery — powiedział ten sam człowiek. — Przecież to ty.

Człowiek usiadł i brutalnie obmacał Billy’ego rękami.

— Tak, to ty. Spieprzaj stąd!

Billy również usiadł — nieszczęśliwy, bliski płaczu.

— Zjeżdżaj stąd. Chcę spać!

— Zamknij się — odezwał się ktoś inny.

— Nie zamknę się, dopóki Pilgrim stąd nie pójdzie.

Billy wstał z powrotem, przytrzymując się poprzecznej belki.

— A gdzie mam spać? — spytał cicho.

— Byle nie koło mnie.

— Ani koło mnie, ty skurwysynu. Krzyczysz i wierzgasz.

— Ja?

— Tak, ty, do cholery. I kwiczysz.

— Ja?

— Trzymaj się od nas z daleka, Pilgrim.

I teraz rozległ się zjadliwy madrygał, śpiewany na głosy przez cały wagon. Prawie każdy, zdawało się, mógł opowiedzieć o okrucieństwie, jakiego Billy dopuścił się na nim przez sen. Wszyscy kazali mu trzymać się z daleka od siebie.

* * *

Tak więc Billy Pilgrim miał do wyboru spać na stojąco albo nie spać w ogóle. Przez okienko nie podawano jedzenia, dnie i noce były coraz chłodniejsze.

* * *

Ósmego dnia czterdziestoletni włóczęga powiedział do Billy’ego:

— Nie jest jeszcze tak źle. Ja tam potrafię się urządzić wszędzie.

— Naprawdę? — spytał Billy.

Dziewiątego dnia włóczęga umarł. Zdarza się. Jego ostatnie słowa brzmiały:

— Myślisz, że tu jest źle? Tu nie jest jeszcze tak źle.

Ten dziewiąty dzień był pechowy. Tego samego dnia umarł też człowiek w wagonie poprzedzającym wagon Billy’ego. Był to Roland Weary, który zmarł na skutek gangreny, jaka zaczęła się od pokaleczonych stóp. Zdarza się.