Quo Vadis

Addavana svajakom tolki ludziej kanajučych i pamierłych, bo rymskaje prava nie spahaniała pomsty nad pamierłymi. Dla Vinicija rabiła peŭnuju polhu dumka, što mahčymie pachavać Lihiju ŭ svajim familnym sklepie, dy sam pasla spačynie pobač jaje. Nie mieŭ užo nijakaje nadzieji na vyratavannie jaje ad smierci, dyj sam, adarvany amal zusim ad žyccia, praniaty Chrystom, nie letucieŭ užo pra inšaje złučennie z joju, aprača viečnaha. Viera jahonaja stałasia nadta hłybokaj, dziela taho viečnasć vydavałasia jamu daloka bolšaju j sapraŭdniejšaju rečajisnasciu, čym dačasnaje ziamnoje isnavannie. Jahonaje serca pierapoŭniłasia cichim duchovym uzdymam. Pry žycci pierajnakšvaŭsia ŭžo ŭ istotu amal biasciełuju, jakaja, prahnučy dla siabie vyzvalennia, žadała jaho i dla druhoje kachanaje dušy. Ujaŭlaŭ siebie, jak kaliś aboje z Lihijaj pabiarucca za ruki dy adyjduć u nieba, dzie Chrystus pabahasłavić ich dy dazvolić im žyć u sviatle tak spakojnym i vialikim, jak jasnahlad zoraŭ. Maliŭ tolki Chrysta, kab uchavaŭ Lihiju ad cyrkavych pakutaŭ i dazvoliŭ joj spakojna zasnuć u viaznicy, bo pačuvaŭsia zusim, što i sam razam z joju pamre.

Dumaŭ, što padčas praliccia takoha mora kryvi nie prystojić nat jamu spadziavacca, kab jana tolki adna acaleła. Čuŭ ad Piatra i Paŭła, što i jany taksama musiacimuć pamierci jak pakutniki. Vyhlad ukryžavanaha Chiłona pierakanaŭ jaho, što smierć, nat pakutnickaja, moža być sałodkaj, dyk žadaŭ užo sabie: chaj chutka prychodzić dla ich abajich jak čakanaja zmiena złoje, sumnaje dy ciažkaje doli na lepšuju. Inšy raz adčuvaŭ užo pieradsmak zahrobnaha žyccia. Taja tuha, jakaja spaviła ichnija dušy, hublała štoraz bolej daŭnuju pochatnuju horyč i pastupova pierajnakšvałasia ŭ niejkuju zasvietnuju spakojnuju addanasć voli Božaj. Vinić daŭniej płyŭ natužna suprać cioku, zmahaŭsia j mučyŭsia, ciapier paddaŭsia chvali, vieračy, što jana niasie jaho ŭ viečnuju cišyniu. Zdahadvaŭsia taksama, što Lihija tak, jak i jon, rychtujecca na smierć, pamima razłučajučych ich scienaŭ viaznicy, iduć užo razam, i ŭsmichaŭsia da henaj dumki dy da ščascia. I sapraŭdy jšli tak zhodna, kazaŭ by, štodzień zhodna dzialilisia dumkami. U Lihiji nie było taksama nijakich inšych nadziejaŭ ani pochaciaŭ, akramia nadzieji zahrobnaha žyccia. Smierć pradstaŭlałasia joj nie tolki jak zbaŭlennie, ale jak para zviančannia z Vinicijem. Pry takoje peŭnasci ŭsio inšaje traciła vahu. Pa smierci začynałasia ščascie nat i ziamnoje, dyk čakała jaje šče i tak, jak zaručanaja čakaje chviliny vianca.