Фаўст

Чужынец! З гэтым дзіўным пастулатам
Здаешся ты жывым вар’ятам.
Аднак твой довад не пабіты.
Якраз сягоння я ў візіты
Да Манта^{183} выбраўся; адна
Самоту ў модлах скрашвае яна
І Эскулапа просіць памагчы
Даць розум лекарам, бо ўсе ўрачы
Нічым не лепшыя за канавалаў.
Я ўпэўнены, што мудрая Сівіла
Табе б якое зелле прыпісала,
Мазгі паправіла б, карэннем падкурыла,
Бо, як гляджу, з цябе ўжо толку мала.

Фаўст

Каб прыпадобніцца ад лекаў Манта
Да подлага ханжы альбо педанта?

Хірон

Прымі парады, выцяжкі і мазь,
Не ўпарціся. Прыехалі. Ну, злазь!

Фаўст

Скажы, куды мяне прывёз,
Мінуўшы скалы, гоні, плёс?

Хірон

Алімп налева, а Пеней направа.
З Эладай білася тут рымская дзяржава.^{184}
Тут бой кіпеў крывавы й люты —
І рымлянін цара абуў у путы.
Глядзі ўгару! Узнёсся ўладна там
У ззянні месяца вячысты храм.

Манта (трызніць у храме)

Ша!..
       Тупат ног
Каля парога.
У мой чартог
Шле лёс паўбога!

Хірон

Прывет, бабуся! Шанаванне!

Манта (ачуняўшы)

Дык гэта ты? Заходзь, мой пане!

Хірон

Ну, як твой храм, твае пенаты?

Манта

Стаіць. А ты ўсё гойсаеш па свеце,
Як той малойчык нежанаты?

Хірон

Ат, кожны бо ў сваёй карэце!
Ты любіш седала, цяпло і смецце,
А я, бач, гойсаю па свеце.

Манта

Ды мой ужо мінуўся час.
А гэта хто?

Хірон

                Любві экстаз,
Паўночных мар і чараў ветры
Яго загналі ў нашы нетры.
Алену хоча мець! Ад гэтых баб
Няшчасны розумам аслаб;
Дык ты ўжо ім заапякуйся,
Пра зёлкі-траўкі патурбуйся.

Манта

Заходзь, гасцінна прыме Манта

Кентаўр тым часам імкліва пабег далей.

Такога хлопца-рызыканта,
Што парушае строгія законы
Царыцы царства ценяў — Персефоны.
Аднойчы ўжо я схібіла была,
Калі ў Аід Арфея цемрай правяла.
Дык ты ўжо не губляйся, як Арфей,—
Наперад кроч! Ідзі смялей!

Яны апускаюцца ўглыб.

Каля вытокаў Пенея, як раней

Сірэны

Кінемся з гары ў Пеней,
Шумна-бурна ўспенім хвалі,
Песню песняю пахвалім,
Каб было тут весялей.
Нам жыцця няма без вод —
Выплывайма на прасторы
І ў Эгейскім бурным моры —
Пашукаем асалод.

Землетрасенне.

Паўстае за валам вал,
Б’е з разгону ў грудзі скал —
Дно дрыжыць, шалее вір,
І дыміць гарачы жвір;
Страх! Бяжым адгэтуль прэч!
Да нябёс падняўся смерч,
Чорны, грозны і вялізны —
Пачаліся катаклізмы.

Гэта месца — як заклята!
Дык хутчэй плывём на свята,
Да кіпучага прыбою
З шумнай, цёплаю вадою,
Там, дзе ўзнята наша круча,
Дзе два месяцы бліскуча
З неба і з глыбінь прадоння
Ззянне сеюць у сутонне.
Хто разумны, той з Пенея
Паплыве на фэст Эгея.

Сейсмас^{185}(бурчыць і варочаецца пад зямлёй)

Трохі плечы паднатужу,
Горы й долы з месца зрушу,
Паднацісну, паднапну
І зямліцу ўскалыхну.

Сфінксы