Фаўст

Як дрыжыць і як грукоча,
Як глынуць усіх нас хоча,
Як бушуе, як шалее,
Як гарачым ветрам вее,
Як нас кідае, хістае,
Як трывога нарастае,
Прыкра, цяжка, сэрца млее.
Хай жа нават пекла згіне,
А сфінкс месца не пакіне.
Творца дзіўнага калоса,
Дойлід слыннага Дэлоса
Выспу высунуў з вады,
Леду выбавіў з бяды.
Гэта Сейсмас, ён гігант,—
Моцны, быццам той Атлант —
Жартам ён гару падкіне
І ў ваду яе абрыне,
Ці старчма ў зямлю ўвапрэ,
Разадзьме агонь у горне,
Пераверне, перагорне,
Перамеле, ператрэ
Кварц, пясок, метал і гліну.
То гару шпурне ў даліну
І адрэжа шлях да мора,
То прывольную раўніну
Ён і ўздыбіць і распора —
Пад зямлёю з ім не мерся,
Мы ж — царуем тут, наверсе.

Сейсмас

Трызвоніць гэтак вам нягожа,
Бо ўсім валодае Сейсмос —
Ці на зямлі было б прыгожа,
Каб я зямлю як след не трос?
Бо ці задумаўся каторы,
Як нагрувасціліся б горы,
Калі б з глыбіняў я не ўзнёс
Іх у эфірны край нябёс?

Хай Ноч засведчыць і Хаос,
Як я, скідаючы тытанаў,
І Пеліён-гару, і Осу
З падземных вызваліў кайданаў^{186},
Як дзень рабіў я паначы,
Як падганяў уцёс да ўцёсу,
Як іх шпурляў, нібы мячы.
Калі ж стамілі ўрэшце бавы нас,—
Мы дзве гары ўсцягнулі на Парнас.
І там цяпер прыстанак Апалона
І радасны прытулак муз.
І Зеўсу я Алімп узнёс пад тронам —
І сёння я ў вялікі землятрус
Стварыў тут новых гор грамады
Гасцям і жыхарам Элады.

Сфінксы

Уявіць уцёсы, горы
Мы б адвечнымі маглі,
Каб не бачылі, як творы
На вачах растуць з зямлі.

Шуміць ужо зялёны рай,
Сям-там яшчэ скала трасецца —
Усё разбурыцца няхай,
А сфінксы не крануцца з месца.

Грыфы

Гляньце ў шчыліны, у лазы —
Іскры золата ў граніце.
Эй, мурашкі, не драміце,
Папаўняйце вашы касы.

Хор мурашак

Там, дзе расколата
Скала ці глеба,
Туды па золата
Спяшацца трэба.
Дзе толькі шчыліна,
Там і спажыва:
Пясок ці жыліна —
Збіраю жыва.
Драбка апошняга
Я не ўпускаю,
З куточка кожнага
Здабычу маю.
З руплівай працаю
Я скрозь паспею:
Дабро намацаю,
Пясок адсею.

Грыфы

Нясіце скарб! Нясіце, каб —
Ляжаў ён каля нашых лап:
Няма замкоў, няма муроў
Мацней ад нашых пазуроў.

Пігмеі^{187}

Мы ўжо збегліся ў гурму,
Як — не ўцямім нават самі.
Не пытайцеся, чаму
Захацелася быць з вамі.
Без прэтэнзій да жытла
Жыць усюды мы гатовы —
Дасць нам кожная скала
І прыстанішча і сховы.
Карл і карліца ў сям’і
Выгадуюць дзеці.
Невядома, ці ў раі
Лепей, ці на гэтым свеце.
Жыць патроху, спакваля
Будзем тут у поўнай згодзе —
Маці шчодрая зямля
І на захадзе, й на ўсходзе.

Дактылі

Калі за ноч зямля пігмея
Змагла стварыць, то, пэўна, ўмее
Узгадаваць і меншы плод;
Мы ж — самы дробненькі народ.

Старшыя над пігмеямі