Фаўст

Сірэны

Што Хірон! Ссівелы ўломак.
Нас наведаўшы калісь,
Шмат чаго сказаў Уліс,
Шмат задаў галаваломак,
І сягоння мы гатовы
Паўтарыць Уліса словы.
Кінься толькі сам у мора.

Сфінкс

Не слухайся — зазнаеш гора!
Не паддавайся! Сцеражыся,
І, як вяроўкай Адысей,
Парадай нашай абвяжыся
І да Хірона йдзі смялей.

Фаўст выходзіць.

Мефістофель (з прыкрасцю)

Які вісклівы брыдкі рой
Лапоча крыллем нада мной!
Ляціць так шпарка, што стралой
Не ўцэліў бы і сам Алкід.

Сфінкс

Які палёт, які імпэт!
То зграя шумных стымфалід^{174},
Што на ляту шле свой прывет,
Бо, пэўна, лічыць за сваячак.
У іх сцярвятніцкія дзюбы,
А лапы ў іх, нібыта ў качак,
І нораў іхні дзікі, грубы.

Мефістофель(з удаваным страхам)

Зноў нейкі свіст, сіпенне, гукі?

Сфінкс

Хай не палохаюць галовы
Лернейскай вычварнай гадзюкі.^{175}
Яны адсечаны, а ўсё гатовы
Сіпець на ўсіх.
Што лупіш вочы?
Ідзі ў юрлівы гурт дзявочы,
Прыгрэйся ля прыгожых парак —
Ды не скруці тым часам карак.
Там ламіі^{176} — гурток распусты
На ўсе прэтэнзіі і густы,
Каханкі палкія сатыраў,
Яны пяшчотна й без прынукі
Усе табе пакажуць штукі —
Дык ты б сабе з іх пару выбраў.

Мефістофель

Вярнуўшыся, я, пэўна, вас убачу?

Сфінкс

О так! Змяшайся з гэтым збродам
І дзейнічай сабе на ўдачу!
А нам нішто — з Егіпта родам,
Прывыклі да ўсяго, здавён
Кіруючы раскладам дзён.^{177}

Мы сядзім ля піраміды —
Суд людскі мы, суд Феміды^{178},—
Войны, мір, спакой, кашмары
Не маркоцяць нашы твары.

Каля вусця Пенея

Пеней^{179}, акружаны ручаямі і німфамі.

Пеней

Пашапчыся, мой чарот,
Шапачы трывожна, голле,
Вербалознік і таполя.
Забушуй, вадаварот.
Недаспаў я; ў грозным гудзе,
У далёкім гуле рэха
Чую: будзе, нешта будзе —
Будзе нейкая пацеха.

Фаўст (выходзячы да ракі)

Што такое! З-за лістоты,
Праз наплыў лясной дрымоты
Чую голас нейкай мовы,
Замагільны і суровы.
Вецер шастае ўначы,
Плешчуць хвалі аб карчы.

Німфы (Фаўсту)

Там лепшы спачынак
Ад спеваў сірэны,—
Дзе ў лесе плюскоча
Ручай задуменны.
Удосталь не меў ты
Спакою спакон,
А мы табе песняй
Навеем тут сон.

Фаўст