Фаўст

О, я не сплю! З якой прычыны
Наяве сняцца мне жанчыны,
Што водзяць вольны карагод?
Ці мара гэта, ці ўспаміны
З маіх далёкіх юных год?
Плывуць у зарасці пад шаты
Красуні вабныя, дзяўчаты,—
Увасабленне чараўніц.
Нібы царыцы ў німбах славы,
Чароўны позірк, стан рухавы
У яснай чыстасці крыніц.
Плывуць у завадзь, дзе патокі
Стварылі плёс рачны шырокі;
І вось ажыў цяністы гай,
Лунае смех, сваволяць віскі,
Звініць вада, іскрацца пырскі,—
Кіпіць гарэзны вадаграй
І разліваецца далёка.
Ці ж задаволю гэтым вока?
О не! Дапытлівы мой зрок
Праз навесь голля, мглу і змрок
Царыца надзіць, што на троне
Сядзіць у велічнай кароне.

Цуд! Дзівосная затока!
Пышна, велічна, шырока
Па ўлагоджанай вадзе,
Шыі выгнуўшы дзяржаўна,
Самаўпэўнена і плаўна —
Лебедзі — у чарадзе.
Іх важак раскінуў крылы,
Хвалі гоніць з поўнай сілы —
Да царыцы. Чарада,
Як па знаку тайнай змовы,
Рассыпаецца на ловы —
Шумна пеніцца вада.
Ад раптоўнае развязкі
Дзевы службу, абавязкі
Ах! забылі і з вады
Без сваёй царыцы з шумам,
З крыкам і спалошным тлумам
Уцякаюць хто куды.

Німфы

Прыкладзіце, сёстры, вушы
Да зямлі, да гулкай сушы:
Чую — удалечыні
Нехта мчыцца на кані
І ляціць парой начной
З нейкай важнай навіной.

Фаўст

То не мара!
Хірон жа гэта;
Ідзе гара
Да Магамета!
Імчыць скакун, як на турніры.
Магутны ён, адважны ён,
Славуты, мудры сын Філіры^{180}.
Спыніся ж! Памажы, Хірон!

Хірон

Чаго табе?

Фаўст

               Свой бег стрымай!

Хірон

Няма калі!

Фаўст

               Чакай, чакай!
Вазьмі з сабой.

Хірон

                На крыж сядай!
Куды ідзеш? Дамчу імкліва
Цябе праз рэчку да заліва.

Фаўст (сядаючы)

Мне ўсё адно. Удзячны я навек
Табе, вялікі чалавек,
Высакародны педагог,
Што ўзгадаваў для перамог
Герояў мужныя кагорты,—
Апеты ўжо твой подзвіг горды!

Хірон

Які настаўнік? Нават у Палады
Ужо ніхто не просіць больш парады,
Цяпер і вучань стаў другі,
Ён сам управіць Ментару мазгі.^{181}

Фаўст

Тады ўрачу, які адзін
Спазнаў сакрэты ўсіх раслін
І немач лечыць, моц дае,—
Вітанні выкажу свае!

Хірон

О, колісь быў я моцны духам,
Умеў залечваць раны сам,
Цяпер свой дар аддаў шаптухам,
Знахаркам розным і папам.

Фаўст

Як муж вялікі, муж бывалы,
Не любіш слухаць ты пахвалы
І ўсім даруеш без аддачы
Свае заслугі, славу, ўдачы.

Хірон

І ўладару, і жабраку ты кум —
Такі падлізнік і шаркун.

Фаўст

Згадзіся сам: багі, героі, дзікуны —
З тваёй эпохі ўсе яны;
Ты поруч з імі як паўбог
Жыў доўга і, вядома, ўведаць мог,
Хто з іх, герояў, носьбітаў адвагі,
Найболей варты быў тваёй павагі.

Хірон