Фаўст

Усе славутыя яны,
Элады мужныя сыны:
У сіле рук, красе натуры —
На першым месцы Дыяскуры;
Дзе памагчы, дзе трэба даць парады —
Там першынство трымалі Барэяды;
Разважнасць, мудрасць, справядлівы чын
Увасабляў Язон, пястун жанчын;
Арфей сардэчны быў, лагодны, шчыры,
Спяваў чароўна, звонка граў на ліры;
Ну, а ў Лінкея карабель
Не сеў на рыф ні разу і на мель —
І ў перамозе, і ў бядзе
Было ім добра ў дружнай грамадзе.

Фаўст

А Геркулес, чым ён быў адмысловы?

Хірон

Не крой мне сэрца.
                            Што тут словы!
На жаль, не бачыў я Гермеса,
Не бачыў Феба і Арэса,
Затое ён, зямны, перада мной —
І бог, і волат, і герой!
Юнак прыгожы, царскі сын,
Заўжды аддана і заўзята
Старэйшага ён слухаў брата
І найлюбімейшых жанчын.
Такога больш не родзіць Гея,
І не ўзнясе на неба Гера.
Не ўславяць міф і эпапея:
Не хопіць фарбаў у Гамера!

Фаўст

Такую ты падаў карціну,—
Што і мастак не папракне ні ў чым.
Намаляваў найлепшага мужчыну,
Цяпер чарга найлепшае з жанчын.

Хірон

Чаго расхвальваць прыгажосць,
Калі ў ёй толькі холад ёсць.
Я жыццярадасных жанчын цаню,
Люблю за палкасць іх агню.
Краса — чаруе толькі вока,
Прывабнасць — пранікае ў нас глыбока.
Вось так запаланіла і Алена,
Калі я вёз яе.

Фаўст

                   Ты вёз?

Хірон

                              Так, вёз!

Фаўст

                                           Хіроне!
О божа, як спрыяе лёс —
Сяджу на тым жа самым троне!

Хірон

Як ты цяпер, трымалася за грыву

Фаўст

Паспачувай майму парыву,
Намеры ж — чыстыя мае!
Хутчэй расказвай, не цягні —
Куды і як ты вёз яе?

Хірон

Прыгода дзіўная. У тыя дні
Яе з палону вырвалі браткі.
Хто ж так аддасць ім скарб такі.
Разбойнікі за імі наўздагон!
Вось тут і дапамог якраз Хірон.
Была б мо іншая карціна,
Калі б не багны Элеўсіна —
Уброд браты, а я з дачкою бостваў
Наўпрост балотам ушалёстваў.
Уратаваўшыся, яна з пяшчотай
Па грыве гладзіла мяне сярдэчна, міла:
І я, стары, сабе прызнаўся ўпотай,—
Яна маё юнацтва абудзіла.

Фаўст

І гэта ў дзесяць год!

Хірон

                           З цябе пісакі
Паспелі вытруціць разлік усякі:
Міфічныя жанчыны і паўбогі —
Не догмы вашых філалогій,
Тым больш Алена; ўплывы часу
Ёй не пашкодзілі ні разу.
Паэт ёй сам дае красу, узрост,
Прывабу і каханкаў доўгі хвост,
Раздоры ў вечнай каруселі,
То выкраданні, то вяселлі —
Усё, што так здзіўляе вас.
Тварцоў не звязвае ніякі час.

Фаўст

Хай старасць і яе міне!
Ну што ж, калі Ахіл у Ферах
Знайшоў Алену^{182} ў пазачасных сферах,—
Хай рызыка й мяне памкне
Шукаць — з удачай ці няўдачай —
Прадмет маёй любві гарачай.
Няўжо яе, яе адну
Я да жыцця любоўю не вярну?
Ты бачыў багароўную даўно,
Я ж толькі сёння. І цяпер відно,
Што без жанчыны гэтай мне ніколі
Не мець ратунку, шчасця, долі.

Хірон