Читаем Фаўст полностью

Фаўст

Ёган Вольфганг Гётэ

Сыдзі з дарогі, брыдкае страшыдла,Не прыставай, ты нам абрыдла.

Эмпуза (Мефістофелю)

Табе сваячкаю карга:Ў мяне ж асліная нага,Ты з капытом — а ўжо ж такіЗ табой, кумок, мы сваякі.

Мефістофель

Бадзяюся ў чужых краях,А ўсюды ўсё ж радня мая.Адно і ў Гарцы, і ў Эладзе —Усюды з чортам чорт у ладзе.

Эмпуза

Ад вас, пляменнічак, не ўтою,Што я люблю пераўтварацца:Вось каб да вас падтасавацца,Прыйшла з аслінай галавою.

Мефістофель

Гляджу, прыкінуўшы на вока,Сваяцтва цэняць тут высока,—Аднак, асліха, чорта з дваТвая мне трэба галава.

Ламіі

Ты плюнь! Ад гэтакай брыдыЧакай адно — чакай бяды!Заўсёды ад Эмпузы мыБяжым, як людзі ад чумы.

Мефістофель

Якія твары ў вас і галасы —Не бачыў я такой красы!Вы дзевы сноў маіх і кроз,—Але баюся я метамарфоз.

Ламіі

Ты паспрабуй! Лаві хвілінку!Нас многа тут; бяры ў палонНайпрыгажэйшую дзяўчынку!Хоць сам — зусім не Апалон,А ходзіш з форсам, сэрцаед,Як знаўца дзевак і кабет…Вось увайшоў у наша кола ён.Цяпер мы скінем маскі, каб наш госцьУбачыў сам, хто з нас што ёсць.

Мефістофель

Вось гэту ясачку люблю я палка!

(Абдымае адну.)

О чорт! Худая, нібы палка.

(Хапае другую.)

А гэтая? — Старая кляча!

Ламіі

Які жаніх — такая ўдача!

Мефістофель

Маленькая — то ўжо мая!Ды, бач, вільнулася змяя!А мо да гэтых весялухПад’еду, як чапурны зух?Ды гэта, быццам кій, худая,Як венік, высахлая тая.Тут сухарэбрыцы… і дошкі!..Хай лепш пухнаценькая коткаМяне прыгрэе ў лапках трошкі —Гарэму гэткая — знаходка,Такія цэняцца на ўсходзе…Ат, спрахні! Порхаўка, дый годзе!

Ламіі

Бяжым, дзяўчаты! Шумным роемЛунайма, як нетапыры,Над прыгаломшаным героем!Што, пекла выпладак паганы,—Паквапіўся на марцыпаны,Дык на вось, клыгай сухары!

Мефістофель(апамятаўшыся)

Цяпер я сам — асёл адпеты.І Грэцыя, і Гарц — адзін абсурд!І там, і тут — вядзьмацкі гурт,І там, і тут — псеўдапаэты,І там, і тут — блазнуе людІ танным асалодам рад! —Паўсюль суцэльны маскарад!Схапіў, здавалася, дзяўчыну,Аж — абдымаю, бач, дубіну;Чаго ж я гэта, баламут,Без дай прычыны б’ю ў хамут?

(Заблудзіўшыся сярод камення.)

Дзе ж гэта я? Які сюрпрыз! —З дарогі збіўся і раскіс.Дарма блукаў між камяніскаў,Дзе ж я знайду цяпер тых сфінксаў?То ж трэба ўмець за ноч аднуЗгрувасціць гэткую сцяну!Такое цяжка зразумець мне,Тут Брокен свой пры кожнай ведзьме.

Арэяда (з уцёса)

Сюды залазь! Майму уцёсуГады лічы яшчэ з хаосу;Наведай скалы, стромы, кручы:Яны — як свет наш неўміручы —Я ўсё стаю з тых пор, каліПампея войскі тут ішлі.А свята гэтае ў туманеБясследна мроівам растане,І здані знікнуць, і гара —Усё пунсом залье зара.

Мефістофель

Перейти на страницу: