Фаўст

Ану ж, браткі,
Спляцём вянкі —
У скоках фаўны
Заўсёды спраўны.
Дык разбірайцеся ж на пары!
Хай вушы з кудзеркаў тарчма,
Хай і кірпаты нос на твары —
Нам, фаўнам, гэта ўсё дарма! —
Працягне фаўн капыт абранцы
І ўжо трасецца ў дзікім танцы.

Сатыр

А следам скача зух Сатыр,
Казёл пажадлівы, бабздыр,
Як скнара, спрытны ён, імклівы,
Паджары, жылісты, смяшлівы,
Упіты водарам свабоды,
Ён дзікі, вольны сын прыроды,
Глядзіць з пагардай на пыхлівы,
Хімерны люд, пусты народ —
Ад іх жыцця адзін смурод.
А ён, Сатыр, — прыроды цар,
Палян і пушчаў уладар.

Гномы^{149}

За ўсімі борздзенька, бягом,
Трушком, трушком шыбуе гном.
Замест адзежы — мох, сучкі,
Пад імі лямпы-светлячкі.
Сярод бясклопатнай гурмы
Снуём, нібы мурашкі, мы.
Адным мы — духі дамавыя,
Другім мы — слугі дармавыя,
Бо з нетраў і багатых скал
Руду бяром, з руды — метал.
Заўжды вітаюць людзі нас:
«У добры час! У добры час!»

Хоць выдаём мы на-гара
Багата рознага дабра,
Ды йдуць металы з той руды
У рукі рознае брыды:
Купцам, зладзеям, махлярам,
Яшчэ й — заплечных спраў майстрам,
Усім, хто божы запавет
Знядбаў за прыгаршчы манет.
Віны ў тым нашае няма,—
Як мы, цярпіце ціск ярма!

Волаты

І ў Гарцы ёсць свае паны,
І мы для іх — як дзікуны.
Прыйшлі к вам голыя мы ўсе —
Ў найпершароднейшай красе,—
Галінкі-лапачкі ў руках,
Вяночкі з красак на баках,
З лістоў, з галінак фартушкі —
Ці ў папы ёсць эскорт такі!

Хор німфаў^{150}(абступіўшы вялікага Пана)

Вось бог палян,
Лясоў, імшар,
Вялікі Пан —
Прыроды цар!
Мы танцам радасным сваім
Уладара развесялім.
Не шле спакою, свежых сіл
Яму блакітны небасхіл,
Хоць добры ён, за нас гарой.
І толькі плёскат вод парой
Навеяць можа моцны сон.
Калі засне на траўцы ён,
Рака суцішвае свой плыў,
І зеляніна паш і ніў
Ляніва цэдзіць гойны пах;
І не сваволіць вертапрах —
Гарэзны вольны вецярок,
Каб не ўстрывожыць незнарок.
Дрымота і санлівы чад
Атуляць вочы німф, наяд.
У час, калі з лясных харом
Пакоціцца, нібыта гром,
Кліч Пана па гарах, палях,—
Агорне ўсіх панічны страх,—
І дрогнуць воіны ў баях.
Дык слаўся ж, пасланец вясны,
Вялікі Пан, кумір лясны!

Дэпутацыя гномаў(з дарамі вялікаму Пану)

Нібы нітка ў лабірынце,
Нас вядзе праз поўны змрок
Ў жылы золата ў граніце
Наш чароўны пасашок.

Мы шукаем пад зямлёю
Скарбы ў цемры, як краты,
Каб іх шчодраю рукою
Раздаваў падданым ты.

Нам адкрылася крыніца
Золата і серабра,
Да канца нам не прабіцца,
Ўсё не выдаць на-гара.

Толькі ты, вялікі Пане,
Можаш золата здабыць,
І тады багацце стане
Ўсім аднолькава служыць.

Плутон(герольду)