Фаўст

Паэт я, творца хараства!
Высокі сэнс такога рамяства —
Каб жыць, раздаючы свае ідэі.
Што той Плутон? Паэты — багацеі.
Чаго Плутон не мае пры двары,
Ёсць у мяне; уладары
Паэтамі ўпрыгожваюць піры.

Герольд

Хваліцца — майстар на ўсе рукі,
Лепш пакажы свае нам штукі.

Хлопчык-каляснічы

Вось пстрыкну пальцамі, адразу
Усім вам будзе па алмазу.

(Пстрыкае.)

Бач, спражкі, брошкі, перлаў ніткі,
Карона залатая, срэбра зліткі,
Пярсцёнкі, шпількі, бранзалеты.
І феерверкам на бакі
Я рассыпаю светлякі,—
Вось так агонь распальваюць паэты.

Герольд

Як прагна рынулася зала
І да каштоўнасцяў дапала!
А каляснічы ў цэнтры маскараду
Кідае жменямі прынаду,
Як рыбам кашу на падкорм.
Гармідар, валтузня! — Садом!
Але я знаю фокусы паэтаў,
Цану іх штучных бранзалетаў.
Той, думае, што мае кашалёк,
А гэта проста матылёк,
Другі хапае медальён,
Глядзіць — вачам не верыць ён:
Варушыцца ў далоні жук
І раптам — пырх! угору з рук!
Без лішняй рызыкі і слоў
Усіх на смех падняў хлапчук —
Дарослых дурняў і аслоў.

Хлопчык-каляснічы

Тлумачыў маскі добра ты, аднак
Заглянуць у нутро не змог ніяк,
Бо сутнасць рэчаў, з’яў, падзей —
Не для герольдавых вачэй.
Але даволі гэтага! Пара
Звярнуцца нам да ўладара!

(Да Плутона.)

Скажы, чаму, з якой прычыны
Ласкава ты даверыў мне ляйчыны
Фурманкі гэтай і хіба
Ты недзе знойдзеш лепшага раба,
Які хутчэй бы коні ўпрог
І мчаў цябе да перамог?
Хіба не я адважна зброю браў,
І бараніў цябе, і славу здабываў?
І ці не здольнасцю паэта-хлапчука
Дамогся ты лаўровага вянка?

Плутон

Калі ты хочаш сведчання, — скажу:
Майго ты духу дух, і я табой
І ганаруся, й шчыра даражу.
Мой скарб — нішто! Багацце — розум твой!
Найдаражэйшая карона — твой вянок!
Перад усімі сёння прызнаю,
Што ўсю любоў бацькоўскую сваю
Табе адпісваю, сынок.

Хлопчык-каляснічы(да натоўпу)

Як шчодра я вам раздаю
Прыязнасць і любоў сваю.
Агонь свяшчэнны тых дароў
То ззяе навакол галоў,
То ўгору раптам шугане,
То іскрай чэзлай мільгане,
Тут загараецца, там не;
Не знаю сам, ці варта мне
На гэты тлум дурны, прасмердлы
Растрачваць прыгажосці перлы.

Бабская балбатня

Яшчэ адзін рассеўся пан.
О, ён, напэўна, шарлатан!
Такая ссохлая машчына —
Адно і званне, што мужчына,
Шкілет і скура! Ушчыкні —
Не забаліць яму ані!

Скнара