Фаўст

Вы, бабы, ліпкая кароста!
Вам дагадзіць зусім няпроста.
Пакуль таўкліся каля печы,
Быў я Скупы; яшчэ галечы
Тады не знала гаспадарка,—
Наедак быў, звінела чарка,
І поўны быў сундук жаночы —
Цяпер за гэта колюць вочы.
Цяпер з двара нясуць жанкі
Набытак наш у дзве рукі.
Нібы ў банкрута, у кабеты
Цяпер больш пыхі, чым манеты.
А муж сачы, вядзі разлікі,
Куды ні кінься — скрозь пазыкі:
Угоніць баба ў сем патоў
Праз тых каханкаў і сватоў.
Візіты, моды, шуры-муры,
Парфума, транты, крэм на скуру…
А мне і грош не дасца дарам —
Быў я Скупы, а стаўся Скнарам.

Завадатарка

Шукай з драконам барышоў,
А мы тут, зрэшты, ні пры чым.
Ён падбухторвае мужоў,
Каб нас не слухалі, жанчын.

Жанчыны гуртам

Па мордзе дайце і за дзверы!
Ганіце пудзіла чарцям!
Скрывіўся — ах, як страшна нам!
Драконы гэтыя — з паперы.
Паддайце выспятка такім гасцям!

Герольд

Спакойна! Не ў маёй натуры
Цярпець скандалы, авантуры.
Не… позна ўжо… двайныя крылы
Дракон узняў, і з вогненнае зяпы
Пачварныя палезлі рылы,
Заварушыліся драпежна лапы…
Адразу вымелася зала,
Збязлюдзела і ціха стала.

Плутон сыходзіць з калясніцы.

А вось і ён! Сапраўдны бог!
І знаць загадвае драконам
Вялікі куфар з царскіх дрог,
Набіты золатам чырвонным,
І гэты скарб паднесці Скнары.
Дальбог, тут дзейнічаюць чары!

Плутон(да каляснічага)

Цяпер ты цалкам вольны; твой намер
Узняцца да вышэйшых сфер
Павінен сёння спраўдзіцца; твой свет
Не тут сярод маіх вазоў, карэт;
Там, толькі там, свабодна зможаш ты
Зірнуць у яснасць пекнаты.
Там на самоце ты сабе стварай
Дабра і прыгажосці светлы край.

Хлопчык-каляснічы

І там тваім паслом надзейным буду,
Твайго дабра ніколі не забуду,
Бо добра ведаю, — дзе ты, там ёсць
Дастатак, сытасць, здавальненне,
Дзе я — там праца цяжкая, натхненне,
Але і шчасце, радасць, прыгажосць.
З табою жыць — не мець нястач, бядоты,
Са мной — бясконцыя турботы,
Але я з радасцю прымаю гэту долю.
Бывай! Цяпер ужо я мецьму волю,
Аднак, на першы почут позвы
Я буду рады сесці зноў на козлы.

(Знікае так, як і з’явіўся.)

Плутон

Цяпер пара са скарбаў зняць замкі,
Жазлом герольд адчыніць сундукі,
Каштоўнасцяў тут розных проста горы!
Каралі рдзеюць, ззяюць, нібы зоры,
Як перлы, нанізаныя на ніткі.
Усё гарыць і ззяе ўвачавідкі.

Бязладныя крыкі натоўпу

Глядзіце! Залаты пясок
Праз край ужо на дол пацёк!
Здаецца, плавяцца сасуды,
Манетны звон чуваць усюды —
Чаканкі новенькай дукаты
Пад колер ранішняй зары.
Падлога ўсыпана. Бяры
Нагніся і — ужо багаты.
А лепш, бадай, прыбраць да рук
Не дробязь гэту, а сундук.

Герольд