Фаўст

Рассуньцеся! Яшчэ адной грамадзе
Дарогу высцелем на маскарадзе,
Вунь слон ідзе — сапраўдная гара.
Якія вушы, біўні, ногі-ступы!
Я дам вам ключ разгадкі гэтай групы:
На спіне пасярэдзіне шатра
Сядзіць жанчына, незалежна, ўладна,
І тоненькім кіёчкам далікатна
Дарогу ўказвае; між тым другая
Рукою ўсіх гасцей вітае.
А па баках, закутыя ў кайданах,
Дзве паланянкі крочаць на арканах;
Адна, як пліска, спуджана трасецца,
Другая страху не бярэ да сэрца.
Дык, можа, самі пані зробяць ласку
І ўрэшце здымуць з твару маску?

Апаска

Лямпы, свечкі і паходні
Мігацяць ужо з смугі.
Уцякла б я з гэтай сходні,—
Не пускаюць ланцугі.

Блазны, дурні, скіньце маску!
Прэч адгэтуль! Я дрыжу!
Рупіць вам забіць Апаску,
Загубіць маю душу.

Тут злачынцаў цэлы табар; —
Глянеш — проста зубаскал,
Нават твой, здаецца, сябар,
А пад маскаю фіскал.

Як пабегла б я з палаца,
Ды трымаюць кайданы,—
І нідзе не ўратавацца
Ад пагроз і ад труны!

Надзея

А як скончыцца гулянне,
Як уранні сонца ўстане,
Я і сёстры здымем маску,
Каб паўстаць у поўным бляску.
Мы тады па добрай волі
Пагуляем на прыволлі,
Будзем цешыцца, смяяцца,
Красавацца, мілавацца,
Будзем песціцца, кахацца
Без турбот за маскарады —
Будуць людзі ўсе нам рады,
Будуць мары ўсе збывацца.
Верыцца заўсёды мне —
Шчасце нас не абміне.

Мудрасць

Ад Надзеі і Апаскі
Ўсе няшчасці і заганы,
Бо і ў масцы і без маскі
Нам яны касуюць планы.

З-за слана-калоса з ношай
Непакоюся я мала,
А сясцёр з душой варожай
Кайданамі я скавала.

У шатры ў слана на спіне
Едзе, горда ўзняўшы крылы,
Найсвятлейшая багіня,
Ў німбе смеласці і сілы.

Бляск — яе вянчае справы,
Хто яна — спытай любога:
Барацьбы багіня, славы,
А імя ёй — Перамога.

Заіла-Тэрсіт^{144}

О, як дарэчы! Зараз вам
Брыдотнай лаянкі паддам.
Той Перамозе на слане
Паддам я нават удвайне.
Заганарылася, задрала нос:
Я ж бо Вікторыя, калос! —
Жадаючы, каб люд усіх дзяржаў
Прад ёю кленчыў і дрыжаў!
Ахвотніц славы, перамог —
У воз саміх бы я запрог.
Адно мне толькі па нутры:
Карціць — нагамі дагары
Перавярнуць усё падрад:
І лоск, і пыху, і парад —
Вось гэта быў бы маскарад!

Герольд

Я на цябе, пракляты сметнік зла,
Не пашкадую і свайго жазла!
Дзе ж гэты гад? Ён сціснуўся ў камяк.
Стуліўся, ссунуўся, абмяк —
Няма… вось толькі яйка…
Яйка тое Расце і пухне, як жывое…
І на вачах збялелых дам
Са шкарлупы палезлі блізнюкі:
Кажан і змей. І нацянькі —
Кажан на крылах, змей уплаз —
Хутчэй пакінулі палац,
Каб зліцца зноў і разам жыць.
Я б не хацеў там трэцім быць!

Гоман натоўпу