Фаўст

Мне давераны нажніцы,
Каб падрэзаць дзе-нідзе,
Памагчы старой сястрыцы,
Дзе яна не так спрадзе.

Бо яна ў мяне — майстрыха
З валакон гнілых сукаць,
Бо яна ж умее ціха
Крылы марам падсякаць.

Ды і я не раз псавала
Маладым любоўны пал,
І таму цяпер схавала
Я нажніцы ў футарал.

Сёння хай ляжыць кудзеля —
Абыдуся без сясцёр.
Колькі радасных падзеяў!
Як бушуе шумны двор!

Лахезіс

Я, мудрэйшая, павінна
Ў нітках бачыць палатно.
Хай жа круціцца няспынна
У сястры верацяно.

Чашку ў чашку я паволі
Навіваю на клубок,
Пераблытаць іх ніколі
Не павінен мой юрок.

А спынюся ў час рабочы,
Смерцю ўласнай заплачу;
Наматаўшы дні на ночы,
Аддаю клубок ткачу.

Герольд

А гэтых трох не распазнаць натуры,
Хоць вы антычныя чыталі скрыпты,
Пад маскай ветлівасці ўяўнаў скрыты
Вядзьмаркі нораў і пагляд пануры,

Заўжды іх выгляд чысты і нявінны.
То фурыі^{142} — я сам не даў бы веры,
Што пад такою маскаю — пантэры
І кобры ўлезлі ў вобраз галубіны.

А зрэшты, сёння тут, калі наўкола
Усе распустай хваляцца, дурнотай,
Навошта лютасцю ўпівацца ўпотай,
Удаючы пры ўсіх з сябе анёла?

Фурыi

Алекта

Даверлівасць мы шчыра вашу любім;
Нам, фурыям ліслівым, вельмі проста
Ашальмаваць каханка, як прахвоста,—
Нашэпчам, наплявузгаем, загубім.

Мы толькі скажам хлопцу, што нявеста
З другімі бавіцца, другім міргае;
Ды каб хоць людская была — худая,
Як той казаў — ні рошчына, ні цеста.

А ёй нашэпчам: «Твой каханы хлопец
Перад другой дзяўчынай чапурыцца,
Яшчэ й пакепвае з цябе, дурніца».—
І будзе свара, і ўсяго там хопіць.

Мегера

Калі ж яны асмеляцца пабрацца,
Дык столькі я ў іх шлюб улью атруты,
Пякучай жоўці і сямейнай смуты,
Што праз жыццё ім будзе адрыгацца.

Што знаю я ў людскім метамарфозе?
Няма граніцы чалавечым марам:
Здабыты скарб аддаць вам могуць дарам,
Пагрэўшыся, сумуюць па марозе.

Найбольш за ўсё люблю губіць людзей я,
Калі яны адно другому ў пару,
Бо тут не цяжка напусціць кашмару
Ад дэманічнай страсці Асмадзея^{143}.

Тысіфона

Што атрута? Злыя пашчы?
Здрады напушчу заразу!
Хто кахае дзвюх адразу,
Той ужо зусім прапашчы.

За пацехі і забавы
Прыйдзе, прыйдзе час расплаты —
Будзе гонар твой распяты
Горкай славаю няславы.

Хто даруе зло, падманы
Або выкажа спагаду?
Нават рэха ганіць здраду:
Паўтарае: «Згінь, паганы!»

Герольд