Фаўст

Ах, лесарубы,
Як вы нам любы,
І вуглякопы,
І вы, халопы,
Бо выдыганні
І спачуванні
Не грэюць цела.
Калі б сягоння
У нас дрывотня
Ўраз апусцела,
Дык нам і з неба
Агню не трэба:
Ён недарэчы,
Бо ў вашай печы
Ужо і смажаць,
Пякуць і пражаць
На густ усякі
Гасцям прысмакі.
І блюдалізы
Рыхтуюць місы,
Ядуць вяндліну
На дармаўшчыну
І п’юць у пост
За тостам тост.

П’яніца (мармыча)

З глузду я яшчэ не з’ехаў —
Сам сабе і цар і бог;
Розных песень, розных смехаў
Вам ці мала прыбярог.
П’ю гарэліцу з падсёрбам
І назло і насупор вам —
Гэй, падсусед, падыходзь!
Вып’ем! Што нам! — хоць бы хоць!

Баба ў румзы, баба ные,
Аж заходзіцца ад слёз,
Ушчувае, просіць, вые —
Каб яе пярун разнёс!
А я п’ю сабе з падхлістам,
Не сцялюся гладкім лістам,
Весялю душу і плоць —
Што мне, зрэшты? — хоць бы хоць!

П’ю, каб поўнілася чарка!
Каб пілося, як цяпер!
Не раздобрыцца карчмарка,
Дасць служанка напавер!
І я вып’ю зноў з падсмоктам
З карчмаром і з лысым чортам
Вашым пацерам супроць —
Мне ж бо, хлопцы, — хоць бы хоць!

Нешта млосна, млява нешта,
І язык стаіць калом,—
Вам з таго якая рэшта,
Што ляжу я пад сталом?

Хор

За здароўечка, за ваша
Кіньма чарку ў горла наша!
З п’яным спрэчкі не заводзь! —
П’яным свары — хоць бы хоць!

Герольд абвяшчае прыход паэтаў розных напрамкаў: пеюноў прыроды, прыдворных начотчыкаў і мінезінгераў, пяшчотных лірыкаў і одапісцаў. У штурхатні і валтузні ніхто не дае другому вымавіць слова. Толькі адзін праціскаецца наперад.

Сатырык

Адно мне грэе сонца —
Што маю нюх і хватку,
Дзе толькі давядзецца,
Я рэжу праўду-матку.

Пеюны могілак і ночы просяць прабачэння, бо яны якраз заняты цікавай гутаркай з модным вампірам — можа, у будучым з яе ўзнікне новы напрамак паэзіі. Герольд адыходзіць ад іх і выклікае грэчаскую міфалогію, якая і ў сучасных масках захоўвае адметную самабытнасць.

Грацыі^{140}

Аглая

З ласкай у жыццё ідзіце
І пяшчотна дар дарыце.

Гегемона

З ласкаю прымаць прыемна
І адорваць узаемна.

Еўфрасіна

А найлепш ад ласкі ўсякай
Адарыць усіх падзякай.

Паркі^{141}

Атропа

Я старэйшая, мне спрасці
Трэба нітку долі вашай,
Шмат умельства трэба ўкласці,
Каб хваліцца добрай пражай.

Каб вілася нітка роўна,
Трэба добра лён прыладзіць,
Каб ён мяккі быў, як воўна,
Трэба пальцамі прыгладзіць.

Куралесьце ў буры танца —
Ні на што ніякай скідкі:
Толькі помніце, — парвацца
Могуць тоненькія ніткі.

Клота