Фаўст

Шаноўныя!
                Прыміце мой трайны паклон!
Вам не знаёмы я, але спакон
Я родзіч ваш з пабочных ліній.
Наведаўшыся ў вашыя святыні,
Багіням Опс^{193} і Рэі біў чалом,
Сустрэў дачок Хаоса — німф і парак —
Сябровак вашых і таварак.
І хоць багата вартых скрозь было,
Аднак не бачыў вам раўні ні разу.
Не маю слоў на паўнату расказу.

Фаркіяды

А ён не дурань — дэман гэты.

Мефістофель

Адно здзіўляе, — што паэты
Не склалі гімнаў, што партрэты
Яшчэ не пісаны ў натуры —
Бо мастаку і твары вашы і манеры
Дадуць натхнення болей, чым амуры,
Чым хараство захваленай Венеры.

Фаркіяды

Самоце ночы і цямна
Забыта існая цана.

Мефістофель

Як можна ў змрочышчы пячор
Глуміць адзіны ў свеце ўзор
Красы, пасланай вам з нябёс?
Я на алтар мастацтва вас бы ўзнёс
І ўвекавечыў бы ў скульптуры
Прынады вашае натуры.

Фаркіяды

Маўчы, навошта нам спакусы,
Якімі цешацца какоткі музы.
Мы — дзеці ночы; у антычным клане
Трымаемся на заднім плане.

Мефістофель

Тым больш патрэба і ў рэкламе!
На трох па зубу маеце, па воку.
Без шкоды смаку вашаму і зроку
Узмоцнім мы міфічны дух,
Істоты трох злучыўшы ў дзвюх,
Аддаўшы трэці мне партрэт
На дасягненне гэтых мэт.

Адна фаркіяда

Ну, як ідэя?

Дзве другія

                 Толькі без пазык!

Мефістофель

А мой ты д’ябле, — ўвесь разлік —
Якраз на вашым зубе.

Адна фаркіяда

                     Мілы кавалер,
Заплюшчы вока, зуб ашчэр,
Зацісні ці заклей наздру,
Падобны будзеш на сястру —
У профіль станеш акурат,
Бы наш адзінакроўны брат.

Мефістофель

Хай так!

Фаркіяды

            Няхай!

Мефістофель(у абліччы фаркіяды, у профіль)

             Прымай жа позу! —
Найлепшы з лепшых, сын Хаосу!

Фаркіяды

Мы дочкі, сёстры, ў нас жаночы від!

Мефістофель

Якая ганьба! Я — гермафрадыт!

Фаркіяды

Цяпер мы знаем тайну хараства!
Цяпер у нас усё — на двух па два!

Мефістофель

Жывое пудзіла! Баюся, што браты
Дадуць ад страху з пекла лататы.

Выходзіць.

Скалістыя затокі Эгейскага мора

Нерухомы месяц у зеніце.

Сірэны(атабарыўшыся на скалах, спяваюць пад флейты)

Памятаеш, як вядзьмаркі,
Фасалійкі-недавяркі
Трон царыцын подла ў хвалі
З неба скінуць спрабавалі?
Нас не крыўдзі: глянь, царыца,
Як затока ў ззянні льсніцца
У паўзмроку пад табою
Пад нязмоўчны шум прыбою.
Услужыць табе прыемна,
О прыхільная Селена.

Нерэіды і трытоны^{194}(у вобразе марскіх дзіваў)

І пад гімн салодказвонны
Нерэіды і трытоны
Выплываюць з пенных вод
І ў затоцы з гладдзю чыстай
Пад апекай Прамяністай
Пачынаюць карагод.

На ўрачысты фэст у моры
Мы святочныя уборы,
Бранзалеты і каралі
На сябе панадзявалі.
Розных шмат у нас аздоб.
Каб не вы, марскія дзевы,
Каб не зваблівыя спевы —
Дык і скарбаў не было б.

Сірэны