Фаўст

Я люблю ва ўсім і ўсюды
Рэспектабельнасць і цуды.

Фалес

Дзе ж ты, Пратэй?

Пратэй (чэрававяшчальна, то здаецца зблізку, то здаецца здалёк)

І там, і тут!

Фалес

Ты ўсё штукарыш, баламут?
Я твой таварыш, я — Фалес,
Выходзь ужо, куды залез?

Пратэй(нібыта здалёк)

Бывай тады!

Фалес (нішкам Гамункулу)

Ён недзе блізка.
Каб гэта ты ярчэй забліскаў —
На ўсё цікаўны ён, як рыба,—
Ці там дабро, ці там пахіба.

Гамункул

Я ўжо нагрэўся дабяла —
Баюся я, каб не расплавіць шкла.

Пратэй (у вобразе вялізнай чарапахі)

Што там блішчыць, мігціць, іскрыцца?

Фалес(засціць Гамункула)

Выходзь, каб добра падзівіцца.
А хочаш знаць, якія рэчы
Мы ад цябе хаваем, ты
Прымі лепш вобраз чалавечы
Без розных штук і смехаты.

Пратэй (у высакароднай чалавечай паставе)

А ты і ў хітрыках мудрэц!

Фалес

Табе ж патрапіць трэба ўмець!

(Адкрывае Гамункула.)

Пратэй (здзіўлена)

Бліскучы карлік! Проста дзіва!

Фалес

Парады просіць ён пачціва.
Адкрыў сваю мне мару, свой сакрэт,
Што хоча цалкам выпладзіцца ў свет.
У ім духоўнага паўнютка-поўна,
А плоцкае ў ім выяўлена ўмоўна.
Даўно б загінуў, каб не берагло
Яго істоту колбы гэтай шкло.
Вось мы і думаем — ты не супроць,
Каб гэты дух ды ўжыўся ў плоць?

Пратэй

Ты, беззаганнага зачацця плод,
Не нарадзіўшыся, ты рынуўся ў палёт?

Фалес(ціха)

Здаецца мне, дзіцёнак голы
Яшчэ ў дадатак і двухполы.

Пратэй (да Фалеса)

Тым лепей, бо ён выбраць можа,
Што больш яго істоце гожа.

(Да Гамункула.)

Няма чаго круціць глузды —
Пачні жыццё сваё з вады.
Жыві, расці, нагульвай тлушч,
Малых, слабых глытай і плюшч.
Уведаўшы законы мора,
Удасканалішся ты скора.

Гамункул

Які прыемны пах духмяны —
Я нібы ў млосці нейкай, п’яны.

Пратэй

Ты маеш рацыю, малы,
Хадзем хутчэй на водмель, там
Марскія пенныя валы
І пах гаючы, як бальзам.
Пільней углядвайся ў бязмеж —
Марскі паявіцца картэж.
Хадзем туды.

Фалес

                    І я з табою!

Гамункул

Трайною духі йдуць хадою!^{201}

Радоскія Тэльхіны^{202} з трызубцам Нептуна падплываюць на марскіх конях і драконах.

Хор

Мы гэты трызубец Нептуну скавалі,
Каб ён таймаваў ім бурлівыя хвалі.
Нептун ім адказвае Зеўсу старому —
На грозныя грукаты страшнага грому;
Ён хвалі сярдзіта ўздымае да хмар —
На кожнай маланкі пагібельнай ўдар.
А ўсё, што між імі трапеча, — загіне
У чорнай, як прорва, бяздоннай пучыне.
Таму ён сягоння аддаў нам жазло,
Каб слаўнае свята без буры прайшло.

Сірэны

Вас, жрацоў у храме Феба,
Дзетак сонечнага неба,
Мы, прыхільніцы Гекаты,
Прывітаць сардэчна рады.

Тэльхіны