Фаўст

Добра знаем, пад вадою
Ходзяць рыбкі чарадою —
То наверх ідуць, то ўглыб.
То гуляюць зноў на хвалі.
Пэўна, ў світу вы папалі,
Бо значнейшыя ад рыб.

Нерэіды і трытоны

Выплываючы з пучыны,
Зразумелі мы прычыны,
Што дурніцамі былі б,
Каб нырцамі, плывам спорым
Не даказвалі, што ў моры
Мы значнейшыя за рыб.

(Адплываюць.)

Сірэны

Імгненна ўцяклі?
Гуртом паплылі
Яны ў Самафракію
Далей ад вампіраў
Да добрых кабіраў^{195}
На гожасць усякую,
На дальнія рыфы.
Ёсць даўнія міфы,
Што плодзяцца боствы
Там самі з сябе,
Не могучы проста
Стрымацца ў пладзьбе.

Не гасні, свяціла,
Да ранішняй золі,
Дай нашай сваволі
Нацешыцца міла.

Фалес (на беразе, Гамункулу)

Я б мог цябе правесці да дзвярэй,
Пячоры той, дзе песціцца Нерэй^{196}.
Але ён стаў такі дзікун,
Такі прыдзірлівы буркун,
Нібы цячэ ў ягоных жылах жоўць —
Яго цяпер і не заводзь.
Жыве самотна, як анахарэт,
Відаць, яму нямілы белы свет.
А зрэшты, што ні гавары,
А шмат каму памог стары.

Гамункул

Пастукаем. Я не баюся,
Што, можа, стукну й разаб’юся.

Нерэй

О, галасы людскія на дварэ.
Мяне адразу ўжо і злосць бярэ,—
З багамі чэрнь надумала раўняцца,
Не могучы і над сабой падняцца.
Мне, богу, адпачыць даўно пара,
Ды не магу я не рабіць дабра.
Ці не таму мне так несамавіта,
Што ўсё дабро маё людзьмі забыта.

Фалес

І ўсё ж адказам нас не абыходзь;
Вось гэты дух, увязнены ў сасудзе,
Агеньчык-чалавек, удзячны будзе,
Калі параіш, як ужыцца ў плоць.

Нерэй

Народ сваім стаў розумам багаты,—
Не будзе ён маім указкам рады.
Ці ж то не я асцерагаў Парыса:
Пакінь, казаў, нашто табе здаліся
Жанкі чужыя? Слухаў ён парады? —
Вайну траянцаў, элінскі паход,
Аблогу доўгую на дзесяць год,
Трэск бэлек, грукат, шал агню,
Знішчэнне, страшную разню,
Герояў мужных марны скон
І судны дзень, калі загінуў Іліён,—
Прынц гэта на алтар усклаў
Сваіх сумніцельных любоўных спраў.
І гэта непазбыўная хімера,
На страх патомкам ліраю Гамера
Апетая, — прадказана ж была.
Не слухаўся Парыс, не ўнікнуў зла.
І колькі слаўных дочак і сыноў
Здабычай сталі піндавых арлоў!
Ці не дарма чакала Пенелопа?
А я ж казаў герою Адысею
Пра хітрую, падступную Цырцэю,
Пра аднавокага казаў Цыклопа,
Пра неабачлівасць яго сяброў.
Што ж ён? Паслухаўся разумных слоў?
Ды не! — ён рынуўся ў віры трывог
І толькі выпадкам жыццё збярог.

Фалес

Забудзь хутчэй гарачнасць маладых —
Ці мала ўдзячных знойдзецца між іх;
Удзячнасць пераважвае заўжды
Няўдзячнасці і чэрствасці плады.
Парай, вялікі старац і мудрэц,
Як можа волю атрымаць хлапец?

Нерэй