Desiderium Intimum

gdy klątwa w nią uderzyła, jej siła zmiotła barierę, rozbijając ją w drobny mak, a fala

uderzeniowa pchnęła Severusa z taką mocą, iż jego buty zostawiły wyryte w szronie,

półtorametrowej długości ślady, zanim opadł na kolana tuż przed Harrym, a z jego

ust wyrwał się gardłowy jęk, gdy resztki klątwy dosięgły jego skóry.

- Severusie! - wykrzyknął Harry, przypadając do niego i z przerażeniem spoglądając

na jego wykrzywioną bólem twarz, a później na uśmiechającego się okrutnie

Voldemorta, który już unosił różdżkę do kolejnego ataku, którego tym razem nie będą

w stanie odeprzeć.

Nie! Nie pozwoli na to! Prędzej zginie niż pozwoli, by Severus...

Nie namyślając się wiele, wyprostował się, osłaniając sobą Severusa i celując

różdżką w Voldemorta.

- Jeżeli spróbujesz mu coś zrobić, to najpierw będziesz musiał zabić mnie - wysyczał,

wkładając w słowa tyle nienawiści, iż był zaskoczony, że nie wypływa mu ona jeszcze

z ust. Voldemort roześmiał się zimnym, triumfalnym rechotem, który wydawał się

jeszcze bardziej zamrażać powietrze. Harry trząsł się z wściekłości. Nie był w stanie

nad tym zapanować.

Merlinie, gdyby tylko istniała jakakolwiek szansa, by go zabić... choćby najmniejsza...

Jego oczy rozszerzyły się gwałtownie!

Eliksir! Miał przecież jeszcze eliksir!

Ale zanim zdążył cokolwiek zrobić, poczuł dłoń Severusa zaciskającą mu się na

ramieniu z siłą imadła, mocne szarpnięcie do tyłu i wydyszane do ucha instrukcje:

- Kiedy zobaczysz rozbłysk, zamknij oczy i uciekaj. Jak najszybciej i jak najdalej stąd.

Będę tuż za tobą.

- Ale...

- Nie dyskutuj ze mną!

Harry zamrugał, widząc unoszącą się różdżkę Severusa i nagle odniósł wrażenie, że

świat zwalnia swój bieg. Ujrzał te cienkie usta wypowiadające słowa nieznanego mu

zaklęcia i poczuł jeszcze silniejsze szarpnięcie, kiedy Severus odepchnął go od

siebie i nagle przestrzeń wypełniło rażące, białe światło.

Harry błyskawicznie zacisnął powieki, ale i tak miał wrażenie, jakby coś przypaliło mu

źrenice i gdzieś nieopodal usłyszał wykrzykiwane ochrypłym głosem Zaklęcie Cienia:

- EFFIGIA!

Rzucił się do ucieczki. Chociaż wiedział, że poza kręgiem, w którym zamknął go

Voldemort, była jedynie pusta, jałowa przestrzeń, pozbawiona jakichkolwiek roślin

czy choćby kamieni, ciągnąca się aż po horyzont, na którym górowały niewielkie

wzniesienia, to musiał spróbować.

Odwrócił głowę, próbując coś dostrzec i nawet, jeśli jasność już opadła, to jego wzrok

nadal nie był do końca sprawny i wszystko przykrywała biała, rozmyta mgła, w której

Harry dostrzegł... kilka identycznych sylwetek Severusa, biegających we wszystkie

strony i ciskających w rozwścieczonego Voldemorta zaklęciami.

Ostry, przeszywający dźwięk nad nim sprawił, że Harry zatrzymał się gwałtownie, z

przerażeniem obserwując, jak horda Dementorów rusza w jego stronę.

Uniósł różdżkę, próbując skupić się na najszczęśliwszej chwili swojego życia, ale w

tym samym momencie poczuł łapiącą go w biegu dłoń i niemal się przewrócił, kiedy

Severus pociągnął go za sobą.

- Kazałem ci biec! - wykrzyczał. - Nie ma na to czasu! Musimy wydostać się ze strefy

antyaportacyjnej!

Harry poderwał głowę i ujrzał obok siebie pozostałe cienie Severusa, a nad sobą

długie, łopoczące szaty i wyciągające się ku nim, pokryte liszajami dłonie.

Zamknął oczy, czując ich lodowate oddechy na karku i w tej samej chwili... wpadł na

niewidzialną, twardą niczym szkło barierę. Uderzenie było tak silne, jakby spadł z

wysokości na kamienną posadzkę. Jęknął głośno i odepchnięty siłą rozpędu,

przewrócił się na ziemię.

Na chwilę stracił wzrok i orientację. Kiedy ją odzyskał, Severus już się podnosił,

pociągając go za sobą, ale nagle osunął się na ziemię tuż obok niego, dysząc ciężko

i kaszląc, tak jakby coś pozbawiło go wszystkich sił.

Harry zrozumiał, co to było, w momencie, w którym tylko poderwał głowę. Wszystkie

cienie, które wyczarował Severus, rozpłynęły się po zderzeniu z magiczną barierą.

Pozostali sami.

Odsłonięci.

Harry słyszał nad sobą świszczące oddechy Dementorów, które przypominały

niecierpliwe sapanie upiornej besti , czekającej na jedno skinienie swego pana, aby

mogła w końcu pożreć to, co nęciło jej zmysły już od tak długiego czasu.

- Tego nie zaplanowałeś, prawda, Severusie? - zapytał cicho Voldemort, zbliżając się

powoli i obracając w długich, zakończonych szponami palcach... różdżkę Harry'ego!

Do diabła! Musiał ją upuścić, kiedy się przewrócił i Voldemort ja przywołał. Do diabła!

Do diabła! Do diabła! - Jesteście w pułapce. Nie macie dokąd uciec. Stąd nie ma

wyjścia. Bardzo długi czas przygotowywałem się do tej chwili. I nawet twoje

niespodziewane przybycie nie zniweczy moich planów. Zbliża się wasz koniec.

Zaklęcie świsnęło tak nagle, że Harry zdążył się tylko osłonić ramionami, ale nie

poczuł bólu. Zobaczył tylko, jak różdżka Severusa wyślizguje się z jego osłabionej

dłoni i wpada wprost w wyciągniętą rękę Voldemorta.

- Teraz jesteście całkowicie bezbronni. I macie tylko jedną szansę, aby nie skonać w

niezwykle długich, niewyobrażalnie bolesnych męczarniach, przyglądając się