Desiderium Intimum

wyminięcie go na korytarzu było dla niego zadaniem ponad siły.

Tego samego wieczoru złapał się również na tym, że sięga po kamień i zaciska na

nim dłoń, oczekując na wiadomość, na te słowa, które otrzymywał każdego wieczoru

od kilku miesięcy... i wtedy przypomniał sobie, że przecież Potter oddał mu kamień i

żadnej wiadomości już nie otrzyma.

Następnego dnia zobaczył go w bibliotece. Siedział nad książkami ze spuszczoną

głową. Bez swoich przyjaciół. Sam. Severus mógł więc wziąć z półki pierwszą lepszą

książkę, otworzyć ją na obojętnie której stronie, stanąć tuż za regałem, w

wystarczająco bliskiej odległości, aby Potter wyczuł jego obecność, ale

wystarczająco daleko, aby nie wydało się to podejrzane, i po prostu... obserwować

go. Nie pozwolić mu zapomnieć o sobie. Nie pozwolić, aby chociaż przez jedną

chwilę pomyślał, że to koniec. Że Severus pozwoli mu ot tak po prostu odejść od

siebie.

Nigdy.

I wiedział, że Potter doskonale zdaje sobie sprawę z jego obecności. Widział to w

jego napiętych ruchach, w przygarbionej postawie, w tym, że przez piętnaście minut

nie przewrócił kartki, w którą tak uparcie starał się wpatrywać.

Czy on naprawdę sądził, że tak łatwo się od tego uwolni? Że od tego w ogóle da się

uwolnić?

Wrócił tam następnego dnia. Severus zobaczył go przy tym samym stoliku, z głowa

podpartą na ręku i nieobecnym, zamyślonym spojrzeniem wbitym w sypiący za

oknem śnieg. Nie przypominał sobie, aby kiedykolwiek wcześniej widział takie...

przygnębienie na jego twarzy. Tak mocno zaciśnięte usta. Tak bardzo zmarszczone

brwi. Taką melancholię w tych zielonych, o wiele ciemniejszych niż zwykle oczach.

Jakby coś je zasnuwało. Cień. Kąciki ust ściągnięte w dół, jakby wyssano z nich całą

radość. I w zamian nasączono je goryczą.

Severus oblizał wargi i zacisnął je, czując, jak do jego gardła również napływa coś

przypominającego gorycz.

Potter ewidentnie nie radził sobie z tą sytuacją. Próbował, ale każda jego myśl, każdy

czyn nasączone były Severusem i mężczyzna widział to bardzo wyraźnie w każdym

jego spłoszonym, a jednocześnie ziejącym dumną zawziętością spojrzeniu. I widział

także, że chłopak próbuje czytać, ale kompletnie nie jest w stanie. Czy wyczuwał

jego obecność? To oczywiste. Kiedy tylko zorientował się, że Severus znowu go

obserwuje, naprężył się cały, jak gotowe do ucieczki zwierzę.

Ale przed tym... przed nim nie było ucieczki. Potter mógł sobie próbować do woli, ale

Severus był zbyt dobrym myśliwym.

Problem polegał na tym, że polowanie... uzależniało.

W końcu nadszedł piątek. A wraz z nim lekcja Eliksirów z szóstorocznymi. Lekcja,

którą Severus dobrze sobie zaplanował. Musi być ostrożny. Musi dołożyć nieco

starań i powstrzymać się przed złośliwościami. Musi zaskoczyć Pottera. Pokazać mu,

co jest w stanie dla niego zrobić. Wykonać kolejny mały krok w jego kierunku.

Nawet nie spodziewał się, ile wysiłku będzie go to kosztowało. Powinien dostać jakiś

cholerny medal za to, że udało mu się powstrzymać przed potraktowaniem tych

nieudaczników tak, jak na to zasłużyli, i nie wylaniem tego, co oni nazywali

"eliksirami", na te ich puste głowy. Zamiast warczeć i pożerać ich jak zawsze, musiał

po prostu chodzić pomiędzy tymi żałosnymi stworzeniami i dawać im rady. Niczym

znajdujący się w stadzie owiec wilk, który musi powstrzymywać swą naturę, by ich

wszystkich nie rozszarpać. Może jeszcze powinien pokazać im, jak mają unikać jego

kłów?

Ale zrobił to. I prawie wszystko, co sobie zaplanował, udało mu się. Prawie.

Nie potrafił powstrzymać się tylko przed jednym. Przed dotknięciem go.

Przez całą lekcję Potter wydawał się odległy, odseparowany, jakby za wszelką cenę

próbował odgrodzić się barierą. I nagle znalazł się tak blisko... na wyciągnięcie ręki. I Severus widział to. Widział, jak Potter niemal wibruje z napięcia, kładąc fiolkę na jego biurku. Ze wzrokiem utkwionym gdzieś w ścianie, drżącymi palcami i zaciętą miną... I

Severus chciał tylko musnąć te palce. Zobaczyć, jak chłopak zareaguje... czy te

zielone oczy spojrzą na niego tak samo jak dawniej?

Tak.

To wciąż w nich było. Zobaczył to, kiedy Potter niemal stracił dech pod wpływem jego

dotyku, kiedy zobaczył ten nagły, jasny rozbłysk w jego oczach i reakcję tak

gwałtowną, jakby przeszył go prąd.

Wciąż należał do niego. Całym sobą. Każdą komórką ciała, które tak żywo

reagowało na bliskość Severusa. Nawet, jeżeli próbował to w sobie zdusić. Nawet

jeżeli próbował zaprzeczać. Wciąż drżał.

Severus obserwował go, kiedy niemal wybiegał z klasy. Rozbity. Wstrząśnięty.

Osłabiony.

A później spojrzał na swą własną dłoń.

Również drżała.

*

Kiedy Severus wychodził z sali, znajdujące się po drugiej stronie korytarza drzwi do

łazienki otworzyły się samoczynnie. I wyjątkowo gwałtownie.

W pierwszej chwili pomyślał, że to przeciąg, ale nie poczuł żadnego wiatru. Potem

pomyślał, że to jeden z duchów albo może Irytek. Ale nawet Irytek nie był aż tak

głupi, aby próbować jakichkolwiek sztuczek w pobliżu Severusa. Dyrektor może i był

wobec niego pobłażliwy, ale Severus już kilka razy pokazał mu, że znał takie