Desiderium Intimum

Kiedy Harry spojrzał na kartkę, jego oczy rozszerzyły się. Zapisane na niej notatki

były w kilku miejscach całkowicie nieczytelne, gdyż wszędzie pojawiało się jedno

słowo - "Harry". Przez chwilę wpatrywał się w pergamin, nie potrafiąc uwierzyć w to, co widzi.

- Ja również za tobą tęskniłem, Severusie - odpowiedział, uśmiechając się szeroko.

Mężczyzna zmrużył niebezpiecznie oczy.

- Czy to jeden z twoich głupich dowcipów, Potter?

- Nie, pomyślałem tylko, że może powinieneś oswoić się nieco z moim imieniem.

Dlatego kupiłem zaczarowane pióro, które zmodyfikowałem w taki sposób, żeby

wypisywało moje imię za każdym razem, kiedy o mnie pomyślisz. Miło wiedzieć, że to

robiłeś, Severusie.

Mężczyzna zamknął oczy, jakby próbował się opanować, żeby nie przekląć

Harry'ego. Po chwili spojrzał na niego i powiedział chłodno:

- Następnym razem dobrze się zastanów, zanim przyjdzie ci do głowy pomysł, żeby

podarować mi taki idiotyczny prezent. Jeszcze nigdy nie otrzymałem czegoś równie

bezużytecznego!

Twarz Harry'ego gwałtownie posmutniała. Szybko spuścił wzrok i zagryzł wargę,

próbując zapanować nad nieprzyjemnym kłuciem w sercu.

- Chciałem tylko sprawić ci niespodziankę - wymamrotał. - Nie wiedziałem, że tak cię

to rozgniewa. Pragnąłem jedynie... - urwał nagle, po czym szybko podniósł się z

fotela. - Zapomnij o tym - powiedział cicho i sięgnął po pióro, lecz mężczyzna nie

pozwolił mu na to i złapał je pierwszy.

- Wracaj na miejsce - warknął.

Harry, zdumiony, opadł ponownie na fotel. Zobaczył, że Mistrz Eliksirów chowa pióro

do wewnętrznej kieszeni swojej szaty. Chciał coś powiedzieć, ale uznał, że

jakikolwiek komentarz skończyłby się tylko wielkim wybuchem złośliwości ze strony

Severusa, więc powstrzymał się. Uśmiechnął się tylko nieznacznie i szybko pochylił

głowę, aby to ukryć.

- Czy masz jeszcze w zanadrzu jakieś niespodzianki, Potter? - warknął Snape.

- Eee... - Harry oblizał wargi i uśmiechnął się psotnie. - Może - odparł tajemniczo. -

Wiesz, jestem w nich całkiem dobry. Pamiętam, jak latem zrobiłem jedną mojemu

kuzynowi Dudleyowi. Był na diecie i zawsze w nocy podkradał się do lodówki, więc

poprosiłem Rona, żeby przysłał mi cukierki z Magicznych Dowcipów Wesleyów. I

kiedy Dudley znowu się zakradł do kuchni, czekała go mała niespodzianka. -

Uśmiechnął się mściwie. - Cała jego twarz pokryła się wysypką, biegał po jadalni i

wrzeszczał jak opętany. Zamknęli mnie za to na tydzień w komórce. Myśleli, że się

przejmę... - zawiesił na chwilę głos, zatracając się we wspomnieniu. - Ale ja

dostrzegałem dobre strony całej sytuacji. Przynajmniej nie musiałem oglądać jego

paskudnej gęby aż do końca wakacji. A kiedy mnie już wypuścili, Dudley musiał być

bardzo rozczarowany, widząc mnie w dobrym nastroju. Założę się o wszystkie

galeony, że pewnie miał nadzieję zobaczyć mnie przerażonego i skruszonego. Ale ja

tylko stałem tam i śmiałem się z niego. - Zachichotał na wspomnienie kuzyna,

biegającego po domu i wykrzykującego, że Harry oszalał.

Severus patrzył na niego bez słowa.

- Fascynujące - powiedział wreszcie z przekąsem. - Kto by pomyślał, że Chłopiec,

Który Przeżył lubi dręczyć niewinnych kuzynów.

- Dudley z całą pewnością nie jest niewinny. To on razem ze swoimi głupimi kolegami

uwielbia dręczyć innych. A kiedy tylko wchodziłem mu w drogę, od razu leciał na

skargę do rodziców, dlatego większość czasu spędzałem zamknięty w pokoju albo

komórce, w zależności od ich nastroju - powiedział beztrosko Harry.

Mężczyzna przyglądał mu się z zaciekawieniem.

- Dlaczego cię tam zamykali?

- Zawsze uważałem, że w ten sposób udawali, że nie istnieję. - Na jego usta wypłynął

blady uśmiech, który jednakże nie sięgnął oczu.

Pomiędzy brwiami Severusa pojawiła się zmarszczka, a oczy zwęziły się. W

powietrzu zawisło krępujące milczenie. Harry żałował, że to powiedział. Chciał czym

prędzej przerwać tę denerwującą ciszę. Otworzył usta, ale Snape uprzedził go.

Odchrząknął i oznajmił:

- Jeżeli już skończyłeś opowiadać mi zadziwiające koleje swojego życia, to bierz się

do pracy.

Harry skrzywił się.

- Myślałem, że może jesteś chociaż trochę ciekawy... no wiesz... tego, jaki byłem. Nie

chcesz się o mnie niczego dowiedzieć? Ja bardzo chciałbym wiedzieć, jaki byłeś w

młodości, co lubiłeś robić, jak się uczyłeś.

Severus spojrzał na niego przeciągle.

- Byłem podły, lubiłem dręczyć innych uczniów, uczyłem się doskonale. Jeszcze

jakieś pytania, Potter?

Harry westchnął. Skoro Snape nie chce mu wyjawić niczego o sobie, to posłucha, co

Harry ma do powiedzenia. W końcu, jak to określiła Luna, są parą... Muszą się lepiej

poznać. Ignorując zniecierpliwione spojrzenie mężczyzny, spojrzał w ogień i odezwał

się:

- Ja lubię grać w szachy albo eksplodującego durnia. Uwielbiam piwo kremowe. O

wiele bardziej, niż... - Próbował przypomnieć sobie nazwę alkoholu, którym ostatnio

poczęstował go Severus. - ...niż Martini. Mógłbyś czasami przygotować dla mnie

piwo kremowe. Najlepiej z cynamonem. Zauważyłem, że ty wolisz nieco...

mocniejsze alkohole, prawda? Na przykład to takie bursztynowe...