Breslau forever

...Ale powiem wprost, dla pewności. Pisząc o panu, opisuję samego siebie, jeśli ktoś się podjął tej sprawy i jeszcze nie uciekł albo nie zginął, znak, że jest podobny do mnie. Kompletny wariat, występny, mający prawo za nic. Postrzegający tylko siebie i resztę świata. Resztę, która usiłuje mu się przeciwstawić. A w takich sytuacjach da pan z siebie wszystko. Płacąc, płacąc, płacąc... Poświęcając, co tylko można poświęcić. No nic. To właśnie coś dla pana...

Staszewski przypomniał sobie inny western, nakręcony dokładnie czterdzieści lat później. „Unforgiven” - „Bez przebaczenia”. Powtórzył napis z czołówki filmu jak znaną piosenkę: „Staszewski występnym człowiekiem był, nie stronił od kobiet i alkoholu...”. No trudno. Ludzie rodzili się z gorszymi wadami.

...Problem w tym, że to śledztwo jest szczególne. Zawsze zabija tego, kto je prowadzi. No i w pewnym sensie mamy impas. Mam nadzieję, że zdobył pan materiały Wasiaka i zapoznał się z nimi. Choć to niewiele da. Trzeba sobie zadać pytanie: Gdzie jest to ostateczne wyciągnięcie rewolweru z kabury? Kiedy nastąpi? I... czy jest pan na nie gotowy?

Wiem, że to będzie bardzo przykre przeżycie. Jeśli pan przeżyje, oczywiście. Nie jestem zwolennikiem teorii „samowybuchów”, myślę, że to jakaś nieznana choroba. Żywię więc nadzieję, że w pańskich czasach będzie już na nią lekarstwo. Nie jestem Bogiem. Nie mnie przewidywać.

W każdym razie uważam, że powinien pan pójść na ten dziedziniec i doświadczyć wszystkiego osobiście...

- Wariat! Wariat! - krzyknęła Mariola, przerywając głośną lekturę. Zerwała się i zaczęła krążyć po balkonie. Nie za bardzo było gdzie chodzić, więc żeby w ogóle poruszać się od barierki do barierki, musiała drobić małymi kroczkami. Z boku mogłoby to wyglądać dość śmiesznie, gdyby nie wyraz jej twarzy.

- Tak. Taki sam jak ja - powiedział Staszewski.

Oczy Marioli zwiastowały nadejście końca świata.

- Nie puszczę cię!

- Zobaczymy. - Sławek zerknął na kartkę:

Prowadzi pan śledztwo w sprawie, w której nie ma żadnego podejrzanego, prawda? Niech więc się pan zastanowi, kto mógłby być tym podejrzanym...

Kilka pustych linijek.

Wie pan, o kim mówię?...

Znowu przerwa.

Życzę powodzenia. Pozdrawiam. Sławomir Borowicz.

* * *

Wóz specjalny przypominał do złudzenia ciężarówkę do przewozu mebli, ale nie miał żadnego kamuflażu. Zaparkowany na zatłoczonej innymi pojazdami ulicy nie wzbudzał niczyich podejrzeń. W środku technik kończył przyklejać małą kamerę do skroni Staszewskiego. Starannie przykrył ją włosami. Druga kamera tkwiła ukryta w torbie przewieszonej przez ramię, a trzecia została wcześniej umieszczona na dachu budynku.

- Partanina - odezwał się siedzący przed ekranami łączności Hofman. - Bandyci od razu się zorientują, że wszystko jest na podglądzie.

- Ale my nie łapiemy bandytów. - Staszewski podwinął rękaw koszuli. Przemył skórę spirytusem, a potem wbił igłę. - Ostermann i von Kreutzky, twórcy tego upiornego kręgu śmierci, od dawna nie żyją.

- To kogo chcesz aresztować?

- Nikogo. Chcę się dowiedzieć, co jest grane.

Hofman podniósł porzuconą przez Staszewskiego strzykawkę.

- A to?

- To najsilniejszy środek antyhistaminowy, jaki zna cywilizacja. Jeszcze w fazie testów w Warszawie.

- A ty jak zwykle znasz odpowiedniego profesora, który ci to po prostu dał.

Staszewski uśmiechnął się ponuro.

- Jak zwykle potrafię dotrzeć do odpowiedniego profesora.

- A jak go przekonałeś?

- Każda uczelnia jest umoczona w jakieś machloje i przekręty. Wystarczy znać trochę temat i już masz materiały, na kogo chcesz.

Hofman nalał do kubka kawę z termosu. Parząc usta, wypił kilka łyków.