Breslau forever

- Widzisz, to zależy od mojego nastroju - odparł Kuger.

- A który to ten zły?

- Zgadnij, panie kolego.

Borowicz, który nadal tłumaczył na bieżąco, znowu o mało nie ryknął śmiechem. Kuger naprawdę był dobry. Bardzo chciałby mieć takiego fachowca jako swojego podoficera przy śledztwie przed wojną. I nagle przypomniał sobie. Przesłuchiwał w Krakowie Żyda, jako świadka w aferze z tunelami. Aż podskoczył.

- Wiesz, o co go spytać?

- Wiem - uśmiechnął się Kuger i zwrócił do jeńca: - Kiedy weszliście do tunelu?

- Tuż po nieudanej akcji na dworcu.

- Jak długo musieliście iść?

- Myśmy nie szli. Jechaliśmy tym śmiesznym francuskim samochodem, który miał tylko trzy koła.

- Pod ziemią?!

- Tak. Tam się mogą minąć nawet dwie ciężarówki. Wam, oficerom kripo, o tym nie mówili, bo wy zwykłe ścigaj złodzieje jesteście. Ale nam powiedzieli, gdzie jest wjazd. No i odkryliśmy z boku specjalny magazyn SS.

- A w nim koniak, wódka, piwo i wino.

- Tak. A do tego konserwy z całego świata, sucha kiełbasa, takie hiszpańskie gicze wołowe, peklowana szynka. Warzywa.

- I tymi warzywami tak żeście się upili, że dopiero po pół roku dotarliście do mojej okopanej pozycji?

- Nie, panie podoficerze. Zajęło nam to jakieś piętnaście godzin. W tych podziemiach to można nawet Tour d’Allemagne zorganizować.

- No, teraz to chyba Tour de Pologne. No ale dobrze. Nawet jak żeście się nachlali tymi warzywami i konserwami, bo alkoholu, jak rozumiem, nie tykaliście...?

- Oczywiście, że nie, panie podoficerze!

- Dobrze. Ja rozumiem te piętnaście godzin. Choć poprzednio mówił mi pan co innego. Ale teraz przynajmniej znam przyczynę.

Kuger poprosił o herbatę. Zaschło mu w ustach. A niby skąd wziąć taki rarytas? Miszczuk zaskoczył ich wszystkich. Wyjął z kieszeni mały czarny prostopadłościan. „Amerykańska, prasowana” - wyjaśnił. Zrobił grzałkę ze starej żyletki, dwóch zapałek i drutu. Wetknął druty do gniazdka. Herbata zaparzyła się błyskawicznie.

- Zrobię mu jeszcze jajka - powiedział.

- Masz prawdziwe jaja?

- Nie no. Te w proszku, amerykańskie. Nie do zjedzenia.

Zaczął przygotowywać papkę w innym kubku. Tą samą metodą co poprzednio. Gestapowiec, czując zapach, zaczął przełykać ślinę. Wasiak popatrzył wtedy na sufit.

- Panie Boże - powiedział - wiem, że jesteś Żydem. Ale ty wiedz, że nigdy w życiu nie doniosę na ciebie do gestapo.

Kuger, parząc wargi, upił łyk herbaty, która miała aromat, ale nie miała smaku.

- Wyjaśniliśmy więc te kilkanaście godzin. Teoretycznie - powiedział. - A skąd wzięło się kilka miesięcy? Chlaliście, żarliście i czekali na koniec wojny?

- Nie, panie podoficerze. To była tylko jedna impreza. No, trochę wzięliśmy z zapasów SS do tej francuskiej pseudociężarówki. Ale tym się nie dało wyjechać. Więc co można było zabrać, włożyliśmy do kieszeni i wydostaliśmy się takim szybem na powierzchnię.

- Do kieszeni włożyliście oczywiście tylko warzywa - wyzłośliwiał się Kuger. - A co z ciężarówką?

- Pewnie stoi tam do dziś.

- No cóż, przejdźmy do rzeczy. Co panu powiedział rzekomy Albert Grunewald?

* * *

- Zgraj mi wszystkie dane na iPod-a - poprosił Staszewski.

- Nie lepiej na pendrive’a? - spytała Mariola. - Albo ci zgram na przenośny dysk.

- Nie, ma wielkość dłoni, a ja chcę coś, co jest mniejsze niż kciuk. Muszę to mieć w swojej komórce.

- Oki. Wszystkie dane z komputera?

- Tylko akta sprawy.

Wetknęła złącze do odpowiedniego portu w laptopie. Jednym ruchem myszy przerzuciła wszystkie dane.

- Masz. - Podała mu iPod-a, przedtem chowając jego wysuwane żądło USB. Sławek włożył do uszu słuchawki i włączył jakąś stację radiową.

- Czy pamiętasz czasy, kiedy radio było wielkości połowy szafy?

- Nie. Ale chodź szybko, bo taksówka już czeka.

Włożył sandały, słuchając wiadomości. Wziął letnią kurtkę, żeby ukryć kabury z pistoletami. Jak zwykle mu się zawinęła, więc Mariola musiała poprawić. Nie mógł poradzić sobie z prawie pancernymi drzwiami, które zamontowali w mieszkaniu zwanym „gniazdkiem”. Było im tu fajnie, mimo że musieli chodzić korytarzami przypominającymi wnętrze bunkra Hitlera. A poza tym zbiór buractwa. Nikt nigdy nie powiedział w windzie „dzień dobry” poza nimi. Jak mówiła Mariola: „Burak buraka burakiem pogania”. Wsiedli do wypełnionej pasażerami, ale kompletnie bezosobowej windy. Wszystkie oczy wpatrzone były gdzieś w przestrzeń. Ludzie nieobecni duchem, udający, że wokół nie ma nikogo. Staszewski się wkurzył.

- Wiesz - powiedział do Marioli - strasznie mnie martwi ta okropna anonimowość w tych supernowoczesnych blokach. - Zwrócił się do pozostałych pasażerów: - Drodzy państwo, jest mi tak szalenie miło, że mogę jechać w waszym towarzystwie tą windą.

- Nam też! Nam też! - Nagle stracili całą udawaną obojętność. Skończyły się spojrzenia w sufit. - Miłego dnia!