Powiem wam, jak zginął

— Po kolacji wyszedłem do parku, bo pan Sparrow powiedział, że tam przyjdzie. Ale musiałem się z nim w jakiś sposób rozminąć. Był pan przy tym, prawda?... — zwrócił się do Alexa, który potwierdził to skinieniem głowy. — Czekałem, a wtedy zjawił się profesor Hastings. Zaczął ze mną rozmawiać o perspektywach życia w Ameryce. To było już nie pierwszy raz, ale tym razem po raz pierwszy pomyślałem że chociaż praca z panem Drummondem i panem Sparrowem jest taka pasjonująca, bo przecież pracowaliśmy nad... — tu umilkł — ale to nie należy do rzeczy — powiedział i Alex dostrzegł w oczach Parkera błysk uznania. — Więc pomyślałem, że może warto by pojechać tam i dorobić się. Widzi pan, współpraca z takim uczonym, jak profesor Drummond, pozwala młodemu chemikowi udać się wszędzie i wszędzie go przyjmą. Jego nazwisko i jego wybór to wielka legitymacja. Ale wiedziałem, że bez porozumienia się z profesorem Drummondem nie mam prawa nawet wdawać się w taką rozmowę. Ciągle myślałem przy tym o tysiącu funtów, które muszę jutro do południa zdobyć. Profesor Hastings rzucił nawet kiedyś w rozmowie, że gotów byłby dać mi poważną zaliczkę bezzwrotną na zlikwidowanie moich spraw w Anglii. I wymienił większą sumę. Jak na ironię! Gotów był dać ją od razu! Oczywiście nie dałem mu żadnej odpowiedzi, tylko wypowiedziałem kilka uprzejmych zdań i pożegnałem się z nim. Byłem bardzo zdenerwowany. A kiedy nie spotkałem profesora Sparrowa w parku, ręce zaczęły mi się trząść. Takie przynajmniej miałem uczucie. Wszedłem do domu i zapukałem do jego pokoju. Była dokładnie dziesiąta. Nikt nie odpowiedział. Pomyślałem, że może jest w pokoju swej żony. I chociaż pora była bardzo spóźniona, to jednak rozpacz dodała mi odwagi i zapukałem. Ale pani Sparrow była sama w pokoju. Chciałem się wycofać. Ale widocznie zobaczyła, że coś się ze mną dzieje, bo kazała mi wejść i zapytała, czy jeszcze nie spotkałem się z jej mężem? Słyszała, że prosiłem go o spotkanie, gdy wstawaliśmy od kolacji. Powiedział wtedy, że odprowadzi ją tylko na górę i wróci do parku. Odpowiedziałem jej, że nie. Zapytała wtedy, czy to bardzo ważna sprawa, bo wyglądam, jakby to była ważna sprawa. Wtedy... widzi pan. Ja wiem, że ona ma wielkie serce. To jedna z najlepszych kobiet, jakie znam. Słyszałem o jej poświęceniu dla chorych i wystarczy spojrzeć, jaka jest dla męża. Ona jest jednocześnie dumna i łagodna, i...

— Tak — powiedział Parker. — Wobec tego opowiedział jej pan o swoich kłopotach.

— Tak! Właśnie. Sam nie wiem, jak do tego doszło. A ona odpowiedziała, że mąż na pewno za chwilę wróci i z pewnością mi pożyczy tę sumę na kilka tygodni. A gdyby nie miał, to ona postara się wszystko załatwić. Kamień mi spadł wtedy z serca. Prosiła tylko, abym w wypadku, gdybym musiał skorzystać z jej pomocy, nie mówił o tym absolutnie nikomu. To było właśnie to, o co ja ją chciałem prosić, i drugi kamień spadł mi z serca zaraz po pierwszym. Kazała mi czekać w moim pokoju.

— Ale to się nie skończyło tak łatwo? — zapytał Parker. — Coś się musiało stać?

— Ach, proszę pana... — Filip Davis złożył ręce. — Gdybym wiedział... Poszedłem do swojego pokoju i usiadłem czekając na pana Sparrowa i myśląc o tym, jakim aniołem jest...

— Jego żona. Wiem. Potem poszedł pan do niego, a on panu odmówił?

— Tak. Odmówił mi od razu. Miałem wrażenie, jak gdyby nawet nie bardzo wiedział, o co go proszę. Ale nie mogłem zostać, więc wyszedłem. Było mi przykro...

— Rozumiem. Poszedł pan do swojego pokoju i czekał pan na to, co zrobi Lucja Sparrow. Co było dalej?