Powiem wam, jak zginął

— Tak... — powiedział cicho. — Myślałem o tym wszystkim... Myślałem o całych fragmentach tego... Chwilami byłem przekonany o tym samym, co ty. Ale nie miałem motywu! A ty znalazłeś motyw. Ale jak... jak udowodnimy jej to? To są poszlaki... To nawet jest pewne. Ty wiesz i ja wiem, że tak było. Ian też wiedział w ostatniej sekundzie swojego życia. Ale sąd? Jaki sąd na świecie skaże ją na podstawie twojej hipotezy i nawet efektownych, jak to nazwie jej adwokat, wniosków? — Podszedł do Alexa: — Joe, to straszne!

Alex wstał. Podszedł do drzwi i wyjrzał.

— Czy mogę zadać jedno pytanie panu Jonesowi?

— No chyba! Mów. Jones!

— Tak, szefie? — Jones pojawił się, jak gdyby wyrósł spod ziemi.

— Czy pani Sparrow schodziła w czasie naszej rozmowy w gabinecie? — zapytał Alex.

— Tak. Dzwoniła do Londynu, że nie przyjedzie na operację i żeby zrobił to jakiś inny doktor...

— Chodźmy... — powiedział Alex i pierwszy ruszył po schodach na górę. Przed drzwiami pokoju Lucy Sparrow zatrzymał się i nie pukając ostrożnie nacisnął klamkę.

Parker wszedł za nim i zatrzymał się przy drzwiach. Lucy Sparrow leżała ubrana na łóżku. Wyglądała, jak gdyby ogarnął ją sen. Dopiero kiedy Alex podszedł do niej i dotknął jej ręki, inspektor poruszył się. Ręka pięknej kobiety opadła bezwładnie, zwisając ku podłodze. Alex pochylił się.

— Cyjanek — powiedział cicho i wskazał drzwi, które prowadziły do pokoju Sparrowa.

Parker odwrócił się. Kominek był otwarty. Leżała w nim kartka papieru, nie spalona: cała i nie zmięta nawet.

Chcę ci oszczędzić sądu, poniżenia i wzgardy ludzkiej — przeczytał. — Dowody są wystarczające i poślą cię tam, gdzie posłałaś Iana. Lucjo, bądź odważna, jeżeli byłaś okrutna. Za chwilę wejdzie tu policja i nałożą ci kajdanki. Oszczędź tego mnie, którego kochałaś, nie pozwól, żebym widział cię na ławie oskarżonych, żebyś musiała mówić o nas, o mnie, o niej, o sobie... Harold Sparrow. — A jeśli nie on, to ktoś, kto napisał to w jego imieniu.

— Czy... czy to ty napisałeś? — zapytał szeptem.

Alex bez słowa wziął go za rękę i wyprowadził z pokoju.

— Ta kartka napisana jest także na maszynie Sary Drummond — powiedział. — I wątpię, żebyś odnalazł jej autora. Wiem tylko, że musiał ją napisać chyba ktoś, kto dobrze wiedział, jak dumną osobą była Lucy Sparrow i jak kochała swojego męża. Skonfrontowana z nagą prawdą, z tym, że jest odkryta, nie zastanawiała się, jak ma się obronić i czy się obroni. Partia była przegrana. Odeszła.

— To musiał napisać także ktoś, kto bardzo kochał pamięć Iana i nie chciał, żeby jego życie prywatne było tematem dla stu wścibskich reporterów sądowych... — powiedział Parker.

Zeszli na dół i zatrzymali się w sieni.

— Telefon do pana — powiedziała pyzata Kate Sanders, wynurzając się z cienia w korytarzyku.

— Do mnie?! — Alex otrząsnął się i podszedł do aparatu. — Halo?

— To ja — powiedział znajomy głos. — Jak się czujesz?

— Karolina?

— Tak.

— Skąd wzięłaś mój adres?

— Zadzwoniłam do twojego wydawcy. Siedzę sama nad morzem i trochę mi smutno. Pomyślałam, że rozerwę się, jeżeli zadzwonię do ciebie.

— Jutro przyjeżdżam do Torquay — powiedział Alex. — Będę o dwunastej przed hotelem Excelsior.

— O, mój miły! — powiedziała Karolina i odwiesiła słuchawkę.

Alex wrócił do sieni. Przez oszklone okna widać było park w słońcu. Karolina. Dobra, spokojna, miła Karolina. Potrzebował jej teraz jak nigdy przedtem. Karolina: ład, cisza, życie bez krwi i zbrodni. Kochana, dobra Karolina.

Spojrzał na podjazd. Czarny jaguar przywiózł go wczoraj do tego domu. Wyskoczyła wtedy z niego smukła dziewczyna i rzuciła się na szyję Ianowi Drummondowi... Wszystkie pachnidła Arabii...

— Jestem zmęczony — powiedział do Parkera. — Czy odwieziesz mnie do Londynu swoim samochodem?

— Oczywiście — inspektor położył mu rękę na ramieniu.