Powiem wam, jak zginął

— Potem siedziałem jeszcze przez pewien czas. Byłem pewien, że osoba wchodząca na górę obudzi kogoś i doniesie o zabójstwie. Ale widocznie to był ktoś, kto nie wracał z gabinetu. Pomyślałem, że może ktoś uczuł głód i zszedł do kredensu. Po półgodzinie, tuż przed pierwszą postanowiłem zejść. Było cicho. Na palcach zszedłem po schodach. Bałem się tak strasznie, jak jeszcze nigdy w życiu. Wszedłem tu, stanąłem z ręką na klamce i równocześnie usłyszałem, że ktoś otwiera i zamyka drzwi na górze. Podbiegłem do kontaktu, zgasiłem lampę i rzuciłem na stół pieniądze. Ktoś schodził po schodach. Stałem obok stołu i kurczowo ściskałem coś, co okazało się przyciskiem. Nie myśląc, co robię, cofnąłem się na palcach za drzwi. Ten ktoś wszedł. To był mężczyzna. Zapytał: Ianie? A ja wiedziałem, że Ian Drummond nie odpowie, i wtedy pan Alex, bo poznałem go po głosie, zacznie szukać kontaktu, zapali światło i znajdzie mnie obok ukrytego w ciemności trupa. Wtedy nic mnie nie uratuje... Ja tego wszystkiego właściwie nie myślałem, ale to było we mnie. Uniosłem rękę i uderzyłem go w głowę, a potem skoczyłem do drzwi i zamknąłem je cicho. Widziałem, że upadł. W połowie schodów zrozumiałem, że trzymam w ręce ten przycisk. Dopadłem mojego pokoju i zatrzymałem się. Otarłem przycisk, żeby nie zostawić odcisków palców, i położyłem go na parapecie okna. A potem wszedłem do siebie, chwyciłem leżący na stole czek pana Hastingsa i wsunąłem mu go pod drzwi. Później zamknąłem swoje drzwi, rozebrałem się i leżałem pod kołdrą do chwili, póki nie zapukała do mnie policja. Myślałem, że to po mnie, ale... To jest wszystko, absolutnie wszystko, co wiem.

— Tak... — Parker kiwnął głową. — A dlaczego otarł pan przycisk, a nie pomyślał o tym, że zostawia pan ślady na klamce? I na kontakcie elektrycznym? Na szczęście dla pana opowieść pana pasuje na razie do faktów. Jeszcze jedno... Czy... czy ta krew kapała szybko?

— Krew... nie. Kropla... później znowu kropla... w długich odstępach.

— Czy spojrzał pan na podłogę, tam gdzie opadały?

— Nie. Tam był mrok. One padały w cień za stołem. Tu kończyła się granica światła lampy... Właśnie to było okropne, że one tak ginęły i nie wydawały żadnego dźwięku. — Wzdrygnął się.

— Jeszcze jedno... Oddał pan ten tysiąc funtów i oddał pan czek. Skąd pan teraz weźmie pieniądze dla brata?

— Nie wiem... — Davis rozłożył ręce. — Nie chcę myśleć o tym. Muszę to jakoś znieść. Może matka też to zniesie. Ale nie mogę. Teraz, kiedy pan Drummond nie żyje, nie mógłbym wyjechać tam... To by było jak zdrada... W końcu ja też jestem naukowcem... angielskim naukowcem. Zdaję sobie sprawę z tego, co te badania oznaczają. Gdyby nie panika, nigdy bym tego nie zrobił. Później to co innego. Kiedy to się zakończy. Nie. Nie ma wyjścia. Ale tego nie mogę zrobić.

— Mogę panu pożyczyć tysiąc funtów na przeciąg dwu tygodni, jeżeli inspektor Parker nie ma nic przeciwko temu — powiedział Alex.

— Ja? — Parker rozłożył ręce. — Dopóki ten pan jest na wolności, ma pełne prawo otrzymywać czeki od każdego. To prawdopodobnie nagroda za to, że nie uderzył cię mocniej?

— Tak — Alex wyjął swoją książeczkę i wypisał czek. Odeśle mi je pan na to samo konto bankowe — powiedział.

Filip Davis wyciągnął ku niemu rękę.

— Gdyby pan wiedział... — Nie mógł powiedzieć ani słowa więcej.

— Niech pan idzie teraz do swojego pokoju, a potem zapuka do pani Lucji Sparrow i zapyta, czy napisała ten list dla pana. Jeżeli tak, chcę, żeby mi go pan przyniósł.

— W tej... w tej sytuacji nie mogę przecież...

— Młody człowieku... Niech pan nie zapomina, że to pan każe mi wierzyć w swoje opowiadanie. Fakty mówią, że był pan w tym pokoju w czasie, kiedy mogło być popełnione zabójstwo, że zabrał pan z kasy pieniądze, że nie powiadomił pan nikogo o tym, co pan zobaczył, że później uderzył pan w głowę ciężkim przedmiotem obecnego tu pana Alexa i uciekł pan na górę, nie interesując się nawet tym, czy go pan nie zabił, i próbując zacierać za sobą ślady. Może pan być równie dobrze mordercą, jak nim nie być. Szczerze mówiąc pośród osób w tym domu znam kilka, które mają lepsze alibi niż pan. A w tym domu było w noc zabójstwa osób bardzo niewiele. Osiem, ściśle biorąc. Jest pan nadal w czołówce tego wyścigu. Niech pan lepiej robi to, o co pana proszę.

— Tak, proszę pana... Zaraz postaram się to... załatwić... — Filip Davis wstał i wyszedł.

— Szefie! — Jones stanął w drzwiach i rozłożył ręce. — Żadnej plamy na żadnym bucie, chyba na tych, które miał na nogach. Ale trudno mu było zaglądać pod pięty.

— W porządku... — Parker odprawił go ruchem ręki. Podszedł do Alexa. — Zdaje się, że on mówi prawdę... ten szachista... ten układacz rebusów na wiele ruchów z góry... Potworny gaduła... Czy powiedział ci coś ciekawego?

— Tak. — Alex skinął głową. — Wydaje mi się, że bardzo.

— I mnie — powiedział Parker — i mnie.

— Pan Davis, szefie! — powiedział Jones.

Filip Davis wszedł i zbliżywszy się do inspektora podał mu kopertę.

— Powiedział pan, oczywiście, że to policja żąda tego listu?