Powiem wam, jak zginął

— Ja... Nie mówił pan ani słowa o tym, że nie wolno mi tego zrobić...

— Nie mówiłem. Co powiedziała pani Sparrow?

— Powiedziała, że w końcu panowie już wiecie ode mnie, co tam jest w środku, więc to nie ma znaczenia, jeżeli ja sobie tego życzę.

— Dobrze. Dziękuję panu.

Davis stał niezdecydowanie.

— Słusznie — powiedział Parker. — Niech pan nie odchodzi. Proszę mi pokazać podeszwę pańskiego lewego buta... tak... a teraz prawego. Ten list zatrzymam chwilowo, a potem zwrócimy się do pani Sparrow. Jest nam potrzebny w zupełnie innym celu niż łamanie tajemnicy korespondencji. Dziękuję panu za pana trudy, młody człowieku, a w przyszłości niech pan szybciej działa mózgiem, a wolniej przyciskami do bibuły.

Davis otworzył usta, ale wyszedł bez słowa.

XIII. Szklanka

Parker położył na stoliku kopertę zawierającą list Lucji Sparrow i sięgnął do portfela. Wyjął stamtąd drugi list. Alex pochylił się nad obydwoma papierami.

— Nie muszę gwałcić tajemnicy korespondencji pani Sparrow — powiedział inspektor — żeby zrozumieć, że oba te dokumenty są napisane na jednej i tej samej maszynie.

Czy widzisz literę „a”? Jest obniżona. „O” jest natomiast trochę powyżej linii. Oczywiście to wymaga jeszcze potwierdzenia ekspertyzy, ale jestem przekonany, że... O, zobacz, „f” ma spłaszczony i trochę skrzywiony łebek, jak gdyby drobny defekt. I tu, i tu... Jones!

— Tak, szefie?

— Masz tu te papierki, wyślij je natychmiast autem do Londynu i niech zrobią ekspertyzę porównawczą. Czekaj! — Wyrwał z notesu kartkę i nakreślił na niej kilka słów. — Zabierz to.

— Tak, szefie!

— Osobiście nie mam żadnych wątpliwości, że list, który otrzymaliśmy przed dwoma tygodniami, napisany był na maszynie Sary Drummond — powiedział Parker — a to znaczy bardzo wiele.

Alex przytaknął.

— Ale to nie zbija mojej hipotezy — szepnął nie poruszając się. — Na razie nic jej nie zbija... Słuchaj, Ben. Czy ty wiesz, że ja wczoraj zacząłem pisać książkę, w której Ian... w której Ian miał być zabity?

— Jak to? — Parker spojrzał na niego z niekłamanym zdumieniem — Ian?

— Tak... To znaczy, nie. Chcę ci o tym opowiedzieć. Otóż miałem jeszcze w Londynie koncepcję książki. Nie plan, ale koncepcję, że ktoś zostaje zabity, a śledztwo utrudnia pewien sposób, w jaki... — zawahał się. — Czekaj, zaraz do tego dojdę. Otóż kiedy przyjechałem tutaj, żeby napisać w spokoju tę książkę, zrozumiałem, że to idealne miejsce dla jej akcji: odcięty od świata dom, grupka ciekawych, niecodziennych charakterów, konflikty pomiędzy ludźmi utajone, ale istotne, zagrożenie z zewnątrz w związku z badaniami. Zmieniłem, oczywiście, zawód ludzi i opis posiadłości, ale pozostawiłem mniej więcej to samo towarzystwo, bo łatwiej mi było operować realiami. To bardziej pobudza fantazję. Otóż założyłem, że zabity zostaje gospodarz. Wszyscy są równie niewinni... Ślady gmatwają się prawie tak jak tu. Ludzie byli u niego o różnych porach. Istnieje problem alibi i motywu...

— Czekaj — powiedział Parker — Joe, czekaj, na miłość boską, przecież tu...

— Daj mi dokończyć — Joe powstrzymał go ruchem ręki. — Otóż śledztwo przebiega mniej więcej jak tu... Ślady okazują się błędne, odciski palców gmatwają tylko sprawę... Trzeba myśleć. I detektyw odnajduje zabójcę przy pomocy odnalezienia motywu... rozumiesz... Motyw cały czas jest ukryty w mroku, a detektyw nie może go odnaleźć, chociaż go wyczuwa i wie, że całe to piekielne nieporozumienie musi mieć jakiś klucz to, coś ty określił mówiąc, że fakty muszą obrócić się na swojej osi i ukazać zupełnie inne oblicze. Na razie wszystko się zgadza. W tej mojej książce zabójcą jest...

— Stój! — Parker podszedł do niego i położył palec na ustach. — Nie mówmy o tym. Nie sugerujmy się książkami Joe, ani niczym, co nam obciąża głowę. Zobaczymy. Nie chcę mówić tobie, co myślę, ani ty mi nie mów tego, co myślisz. Chcę, żebyś był przy mnie. Chcę, żebyś nie wpływał na mnie ani ja na ciebie. Mamy jeszcze całą masę zupełnie niezrozumiałych faktów. Przesłuchanie nie jest jeszcze skończone.

— Tak — powiedział Joe — ale to przerażające. Może mam obsesję tego, co napisałem. Ale każdy nowy fakt potwierdza to. Początkowo nie zwracałem na to żadnej uwagi. Ale teraz...

— Teraz przesłuchamy pana Roberta Hastingsa, profesora uniwersytetu Pensylwania. Albo nie. To straszne, Joe. Przecież Ian nie żyje, a ja jestem głodny... Od wczoraj nie jadłem. Joe, musimy teraz napić się kawy, bo i ty nic nie miałeś dziś w ustach. Musimy zjeść parę kanapek.

— Zapomniałem o tym zupełnie... — powiedział Joe.

— Tak. I ja... Jones!

— Tak, szefie!

— Poproś, żeby nam zrobiono mocną kawę i parę kanapek.

— Tak, szefie!

— Myślę, że pani Drummond nie będzie miała nic przeciwko temu — powiedział Parker — że trochę bezceremonialnie zarządzamy jej zapasami? Idź do niej i zapytaj, czy będziemy mogli z nich skorzystać?

— Tak, szefie!

Alex i Parker siedzieli w milczeniu, wpatrując się w chustkę, pod którą leżał nóż i mały rubinowy wisiorek. Potem Parker wstał, podszedł do drzwi laboratorium i zajrzał przez nie.