Powiem wam, jak zginął

— Na razie mogę powiedzieć tylko tyle — mruknął niski, łysy doktor Berkeley, który zatrzymał się w drzwiach nim ruszył ze zwłokami — że śmierć nastąpiła natychmiast. Kilka uderzeń tym lancetem...

— Kilka? — powiedział Alex i nagle odetchnął głęboko. — Trzy?

— Tak... — Doktor spojrzał na niego ze zdumieniem. — Czy policzył pan cięcia na koszuli? Była tak przesiąknięta krwią, że...

— Nie... Nic. — Joe potrząsnął głową.

— Niech pan jak najszybciej przedzwoni mi wyniki, doktorze — powiedział Parker.

— Oczywiście. — Doktor wyszedł.

Parker ruszył za nim do drzwi. — Jones! — zawołał półgłosem do stojącego w sieni młodego, pyzatego człowieka w cywilu.

— Tak, szefie.

— Czy daktyloskop wziął już odciski wszystkich?

— Pięć minut temu, szefie.

— Dobrze.

Fotograf składał swoje przyrządy i na palcach wysunął się z pokoju.

— Będą za trzy godziny! — powiedział wychodząc.

— Tak. — Parker zrobił krok naprzód. — Powiększenia stołu, tej plamy na podłodze i cała reszta.

— Oczywiście.

Zostali sami. Joe patrzył na puste miejsce za stołem. Plama krwi na podłodze zdążyła już pociemnieć.

— Jones! — zawołał Parker.

— Tak, szefie?

— Czy wszyscy są w swoich pokojach?

— Tak.

— Uprzedź, że niedługo będę prosił obecnych o kilka słów. Wszyscy są już ubrani, prawda?

— Zdaje się, że tak. — Wyszedł.

— Kiedy wszedłem do niej, pani Drummond była już ubrana — powiedział Parker. — Co miałeś na myśli mówiąc o tych trzech uderzeniach?

— Nic, to znaczy, myślę, że to nonsens. Sara Drummond wczoraj recytowała fragment sztuki, gdzie to było...

— To może zaczekać. — Parker podszedł do niego. — Joe, wiem, jak się czujesz. Wierz mi, że ja myślę i czuję to samo co ty. Ale Iana nic już nie wskrzesi. Jedno, co nam pozostało, to znaleźć mordercę. Jesteś mi bardzo potrzebny w tej chwili. Byłeś tu wczoraj przez cały dzień. Odnalazłeś go. Możesz bardzo pomóc. Umiesz myśleć przecież. Myśl razem ze mną.

Usiadł na krześle przy małym stoliku stojącym pod oknem. Ręką wskazał mu drugie krzesło. Wyciągnął notes.

— Zbierzmy pierwsze fakty — powiedział. — Ten pokój: Ian siedział trzymając w ręce pióro. Przed sobą miał zaczęty list... — Wstał i podszedł do stołu. Nie dotykając niczego pochylił — się nad kartką. — „Szanowny panie profe...” — odczytał. — Potem jest ostra linia w dół i kleks. To znaczy, że został ugodzony w chwili, kiedy pisał. To jest pewne. Pióro miał zaciśnięte w ręce. Morderca musiał działać szybko. Nie mógłby sobie pozwolić na układanie ręki. Każdej chwili mógł go tu ktoś zaskoczyć. Zresztą widać, że pióro zsunęło się w trakcie pisania. Dwa: Ian zabity został nożem lekarskim, jeżeli oczywiście sekcja nie powie nic innego. Ale chyba nie. Mówisz, że widziałeś wczoraj ten nóż albo bardzo podobny. Że należał do Lucji Sparrow. Zaraz sprawdzimy. — Podszedł do drzwi: — Jones!

— Tak, szefie!

— Gdzie był ten nóż? — zapytał Alexa.

— Powinien być w małej walizeczce skórzanej w garderobie łączącej pokoje pani Drummond i pani Sparrow. Zresztą ona sama powie to najlepiej.

— Przynieś go — powiedział Parker. — Zapytaj pani Sparrow, czy wszystko w jej walizce jest w porządku? Albo czekaj. Nie idź.

Zamknął drzwi i zawrócił.

— Joe — powiedział — straciliśmy pół godziny na uspokajanie domowników, oględziny lekarza i ceregiele daktyloskopów. Rozejrzyjmy się jeszcze. Podejdź tu. Patrzmy razem. Byłeś tu wczoraj wieczorem. Wszedłeś potem. Patrz, myśl! Może zobaczysz coś? Ten lancet jeszcze nic nie mówi. Wszędzie są odciski palców. Nawet na nim. Potem dowiemy się czegoś o nich. Na razie myślmy.

Joe wstał. Razem zbliżyli się do stołu. Parker pochylił się nad dywanem.

— Ta plama krwi... — powiedział. — Widzisz?

— Widzę. — Joe nachylił się. Obezwładnienie psychiczne mijało. Zaczynał myśleć coraz jaśniej. — Jak gdyby ktoś wdepnął samym koniuszkiem buta. O tu... dalej... jeszcze jeden odcisk na dywanie. Widocznie cofnął się... — Wyprostował się. — Ktoś wdepnął w kałużę krwi... i potem cofnął się...

— Pokaż swoje pantofle — Parker pochylił się do jego nóg. — Może to ty, kiedy go znalazłeś?

Alex uniósł lewą stopę, potem prawą.

— Nie. — Parker pokiwał głowa. — U ciebie nie ma śladu. To sam czubek buta. Oby morderca nie zauważył tego...

Ale Joe nie słuchał go. Wpatrywał się w plamę krwi i bez słowa wyciągnął przed siebie dłoń.

— Tam coś jest... — powiedział. — Zobacz.

Parker ukląkł na dywanie. Pod zakrzepłą, śliską, ciemnoczerwoną powierzchnią plamy widać było nieregularny zarys jakiegoś drobnego, zawalanego krwią przedmiotu.

— Jones!

— Tak szefie!

— Naczynie z wodą!

— Tak jest.

Parker nie ruszał się z klęczek. Joe patrzył jak urzeczony. Zdawało mu się, że dostrzega zarys cienkiego łańcuszka. Mała, pełna wody miednica znalazła się w pół minuty. Alex spojrzał na Parkera. Zanurzając dwa palce w czerwonej plamie inspektor przymknął oczy, ale potem otworzył je szeroko i upuścił mały przedmiot do miednicy. Woda zabarwiła się na czerwono. Parker poruszył nieznacznie przedmiotem, a potem potarł go chustką. Joe wstrzymał oddech.

Na dłoni Parkera lśnił czerwony jak krew rubinowy wisiorek wraz z krótkim złotym łańcuszkiem.