Мінскі напрамак. Том І

— Крайко, адвядзі далей y лес,— махнуў на хаду Ермакоў на жанчын, закідваючы за плячо аўтамах.

Камбрыг, падтрымліваючы рукою сумку, пабег туды, дзе чулася страляніна.

«Няўжо гэта пагоня? — мільганула ў галаве.— Колькі ix?»

Пачынаўся новы бой.

ЧАСТКА ДРУГАЯ

Раздзел I

1...

У весну 1944 года на поўдні краіны ішло вялікае наступленне нашых войск.

Яшчэ ў лютым i сакавіку саівецкія палкі разграмілі гітлераўцаў на Паўднёвым Бугу, вызвалілі ўкраінскую зямлю аж да Карпацкіх гор i адагналі варожыя часці за Днестр. У маі захопнікаў выкінулі з Крыма.

У пачатку лета, у чэрвені, пачалося наступленне на поўначы, у выніку якога была вызвалена большая частка Карэла-Фінскай рэспублікі, гарады Выбарг i Петразаводск.

Варожыя войскі на поўдні былі адкінуты далека на захад. Фронт ішоў па Прыкарпацкай Украіне i па дзяржаўнай мяжы, заходзячы часткова ў Румынію.

Цэнтральныя франты пакуль маўчалі. Пярэдні край ворага ў Беларусі глыбокім выступам урэзваўся ў вызваленыя землі. Немцы назвалі выступ «беларускім балконам». Яны надавалі вялікае значэнне гэтаму «балкону», бо ён прыкрываў дальнія подступы да Германіі i быў, як лічылі гітлераўцы, зручным плацдармам для наступлення ў глыб Савецкай краіны, у магчымасць якога нямала хто з ix усё яшчэ спадзяваўся.

На абарону «беларускага балкона» была настаўлена мільённая цэнтральная трупа. Войскі групы «цэнтр» на працягу многіх месяцаў у гэтым раёне няспынна будавалі i ўзмацнялі абарончыя рубяжы. Траншэі i хады зносін цягнуліся ў некалькі радоў усцяж па ўсяму фронту. Для абароны гітлераўцы стараліся скарыстаць таксама шматлікія рэкі, рачулкі i балоты, якіх было вельмі батата каля пярэдняга краю.

Зманлівае зацішша на фронце не магло нікога ашукаць. З нашага боку ішла напружаная падрыхтоўка да наступлення, у якой удзельнічала не толькі армія, але i ўся краіна. Для бітвы за Беларусь адлівалі танкавую браню на Урале, рабілі самалёты ў далёкіх тылавых гарадах, вучылі нястомна тысячы салдат.

На фронце дапытлівыя разведчыкі ўважліва вывучалі абарону праціўніка, выкрываючы патаемную сістэму яго ўмацаванняў, вышукваючы слабейшыя месды.

У аірмейскіх тылах, больш далёкіх i каля самай перадавой, дзе была чуваць нават кулямётная страляніна, разгарнулася вялікая вучоба. Многія палкі i роты старанна вучыліся прарываць варожую абарону, узаемадзейнічаць, блакіраваць i штурмаваць умадаваныя пункты. Часці папаўняліся i ўзмацняліся.

На фронт з далёкага тылу паступова падыходзілі войскі ўсялякіх родаў — артылерысты, танкісты, пехацінцы, сапёры, расцякаючыся па гэтай нізкай, багатай балотамі i лясамі, пространі. Падвозіліся боепрыпасы. Безліч вялізных штабялёў скрынак са снарадамі i бомбамі, пакуль маўклівымі, хаваліся ў выкапаных ямах у лясах, прыкрытыя зялёным галлём.

Абедзве арміі рыхтаваліся да вялікай бітвы.

2...

Гэты адпачынак вельмі мала адпавядаў звычайнаму ўяўленню пра адпачынак. Да вечаіра, за дзень заняткаў, танкісты стамляліся так, нібы, як сказаў Якавенка, выкасілі па гектару сенажаці.

Хоць дні i тут былі багатыя падзеямі, хоць кожны з ix нешта мяняў у вучэбным жыцці, многім танкістам яны здаваліся аднастайнымі i роўнымі, як тракі на гусеніцах. Тут не было невядомасці, поўнай розных нечаканасцей, якую яны звыклі заўсёды адчуваць перад сабой на фронце. Прачынаючыся, людзі ведалі, што будзе ўдзень, засынаючы, ведалі, што ўбачаць заўтра.

У вольны час, у выходны дзень хадзілі купацца на рэчку, што была за лесам, ці на лясное азярцо, дзе на паверхні ляжалі далоні лісцяў лотаці i на мелкаводдзі рос аер.

Ляжалі, грэлі на сонцы спіны i ногі са шрамамі.

У іншы час, апрануўшы новыя гімнасцёркі, начысціўшы да бляску боты, ажыўленыя, вясёлыя, хадзілі ў вёскі — i бліжэйшую, i далей— танцавалі, спявалі, у вішанным зацішку абдымалі дзяўчат i засумаваўшых удоў, шукалі скараспелае шчасце.

За гэтыя дні «навічкі» абжыліся, пасябравалі з ветэранамі. Усе паважалі Алёшу Касцючэнку,— любілі за тое, што меў залатыя рукі, добра іграў. Хутка ўвайшоў у салдацкую сям'ю i Савелій Рыбакоў. Ён, праўда, ніякімі здольнасцямі не вылучаўся, калі не лічыць таго, што ўмеў пазнаёміцца. Неяк адразу Рыбакоў мог перайсці на «ты» з незнаемым чалавекам, знайсці агульную тэму для размовы i непрыкметна выставіць сябе сябрам.

Амаль увесь час займаліся ў полі.

...Вывеўшы танкі ў поле, Лагуновіч стаў тлумачыць экіпажам задачу роты. Сёння, сказаў ён, трэба захапіць апорны пункт «праціўніка», які ўмацаваўся на ўскраіне гаю, справа ад вёскі Забор'е.

Якавенка, Колышаў i яшчэ некалькі афіцэраў схіліліся над картаю, Лагуновіч тупым бокам рабрыстага чырвонага алоўка паказваў маршрут. Калі аловак дайшоў да выцягнутай палоскі блакітных рысак з кусточкамі, ён спасцярожліва зірнуў на абодвух: ну, як вам гэта падабаецца? Ён сказаў, што хоць гэтая перашкода i не вялікая, але трэба пераходзіць умеючы, бо, чаго добрага, можна засесці.

Неўзабаве «трыццацьчацвёркі» рушылі. Наперад паслаліі разведку, Якавенкаў узвод, у якім быў i танк Колышава.