Мінскі напрамак. Том І

— Тры салдацкія сям'і жывуць у зямлянках. Ты думаеш, ён паклапаціўся хоць аб адной? Там адна — Арына-ўдава... Муж злажыў галаву ў партызанах. На руках у яе засталося чацвёра дзяцей, усё драбната. Хадзіла, прасіла дапамогі ў Каўрыжкі. Думаеш, даў? Не, «вэ-эйна», бачыш! Дзеці шчаўем прабаўляюцца... Што ж вы, кажу майму знаёмаму брыгадзіру, Надзі Мазальковай, маўчыце, пагналі б яго к чорту! Такія жанкі геройскія i раптам з адным старым карчом не справіцеся. Мятлою яго пагналі б, каб i паху яго не было. Мнецца: «Ды вось мы па-бабску пагаворым, палаем яго ў вочы i за вочы, ды так i разыдземся. Ды i хіба ён адзін, гэты корч. Тут у яго цэлая хеўра падабралася — кладаўшчык, агароднік, кум, сват i чорт яго брат».— «Ну, а з райкома былі?»— «Былі, ды даўно. У суседняе сяло, дзе ваша начальства стаіць — штаб наш, — ездзяць часта. Там лепш справы, а нас абмінаюць...» От! Чуў?

Лагуновіч узрушана пабарабаніў пальцамі па кацялку, пазіраючы на Якавенку сваімі добрымі вачыма.

— Я, прызнацца, думаў, што знаёмства ў цябе будзе святлейшае.

— Што рабіць?— запытаўся Аляксей.

Якавенка, які любіў, калі да яго звярталіся за парадамі i які ўмеў разумець чужы настрой, адчуў, што старшы лейтэнант захапіўся гэтай справаю i не супакоіцца на тым, што пабыў у сяле i пагутарыў. Ён параіў:

— Трэба побалакаць пра цэ з падпалкоўнікам Семіжонам,

— Я таксама думаю,— адказаў Аляксей i стаў адразу збірацца да намесніка камандзіра брыгады па палітчастцы. Ён не любіў адкладваць спраў.

Семіжона ні дома, ні ў кабінеце не было. Аляксей знайшоў яго ў мотабатальёне, дзе падпалкоўнік быў разам з камандзірам брыгады.

Палкоўнік Бяссонаў займаўся справай, якую ён называў «чысткай» i якую ён рабіў нярэдка i ахвотна: перавярнуў усё, што было ў кузавах грузавікоў, у транспарцёрах, у калясках матацыклаў, ператрос ранцы, бязлітасна, з лютым выглядам выкідваючы ўсё, што не было неабходна салдатам.

Гэтая непрыязнасць да лішняга была ў яго проста хваравітай. У адносінах да сябе ён таксама трымаўся гэтай звычкі: у штабной сваёй машыне ён вазіў толькі адзін абшарпаны, яшчэ з даваенных часоў, чамадан з абмундзіраваннем i некалькімі парамі бялізны. Ен вёў амаль аскетычнае жыццё.

Семіжон слухаў Аляксея задуменна i ўважліва.

Калі старшы лейтэнант скончыў, Семіжон прамовіў:

— Трэба браць шэфства. Заўтра я пастараюся пад'ехаць у райком, пагаварыць пра гэта. Потым пашлём у калгас некалькі чалавек на дзянёк— Быстрова, Сонцава i яшчэ двух-трох здатных хлопцаў, з вашага батальёна, з другіх рот возьмем... Падрамантаваць жняяркі, калёсы...

— Хату ўдаве Арыне пабудаваць.

Падышоў палкоўнік, незадаволена хмурачыся:

— Развялі барахла, не мотабатальён, а абоз.— Параўнанне з абозам, якое чулі ў брыгадзе не раз, было ў яго вуснах вялікай абразай.

Ён пацікавіўся ў Семіжона, аб чым ідзе гаворка. Паслухаўшы крыху, Бяссонаў пераканана адрэзаў:

— Дарэмна я яго не вярнуў!

Аляксей зірнуў на камандзіра брыгады, нібы не разумеючы, сур'ёзна гаворыць ён ці жартуе.

— Чаму, таварыш гвардыі палкоўнік?

— Таму! Распыляешся.— Аляксей ведаў ужо раней, што Бяссонаў больш за ўсё не любіць людзей, якія «распыляюцца», што для яго, акрамя камандзірскай справы, акрамя брыгады, нічога не існуе. Гаварылі, што па гэтай прычыне нават сям'і Бяссонаў пісаў рэдка...

— За ротай трэба, гвардыі старшы лейтэнант, глядзець. Рота адстае, а ты...

Хоць рота Аляксея, ён ведаў, была не горшай за іншыя, старшы лейтэнант прамаўчаў: Бяссонаў не любіў, каб яму пярэчылі.

— Нашто ўмешваешся, дзе не трэба!

— Магу падтрымаць яго, таварыш гвардыі палкоўнік. Трэба,— уступіўся за Аляксея Семіжон.

— Без яго абыдуцца. Там ёсць людзі, якім паложана займацца гэтым. Бач ты, толькі ён такі клапатлівы — прышоў, убачыў i аб'яўляе трывогу!

— Нельга чакаць, камбрыг.

— Не гарачыся, Семіжон. Прыдзе час, там разбяруцца самі.

Ён глянуў на Аляксея i сказаў з ноткай незадаволенасці:

— Толькі таму, што падпалкоўнік ужо ўзяўся за гэта, я не пярэчу. Але я не люблю, калі людзі распыляюцца. Такому афіцэру я не веру.

— Можаце быць спакойны, таварыш гвардыі палкоўнік, рота не падвядзе.

— Гэта мне яшчэ не вядома, не падвядзе ці — падвядзе.

На другі дзень пасля размовы з Алякееем падпалкоўнік Семіжон паехаў у раённы цэнтр, які быў за кіламетраў пятнаццаць. Вярнуўся ён пад паўдня, крыху стомлены, але задаволены. Падпалкоўнік выклікаў Аляксея i расказаў, што быў у райкоме, дзе пра ўсё пагаварыў з першым сакратаром, i што днямі збярэцца сход калгаснікаў.

— Добра было б, каб Мазалькову Надзю выбралі,— прамовіў Аляксей.— Усе жанкі за яе гарою. Толькі сама яна, дзівачка, пабойваецца нібы. «А што, як не спраўлюся?»

— А вы, відаць, усё гэта вельмі да душы ўзялі.— Падпалкоўнік, адчуваючы, што Аляксей можа зразумець яго словы як папрок, дадаў па-таварыску: — I добра, што зацікавіліся, нельга быць абыякавым. Трэба наводзіць парадак!