Мінскі напрамак. Том І

Шашура ўперся рукамі ў шчыт гарматы. Скрануўшы яе з двума хлопцамі, ён крыкнуў аднаму з партызан, што апынуліся тут, узяць снарады.

Заўважыўшы, што на падмогу прышла «артылерыя», на флангу ўзрадаваліся. Але — хто б мог чакаць такое! — адразу ж здарылася затрымка: Шашура паспрабаваў адчыніць замок, i не змог.

«Эх, чорт! I снарады ёсць, i гармата, а страляць нельга! Чаго ж гэты замок не адчыняецца? Можа, сапсаваны», —падумаў было Шашура.

Ён, аднак, ад гарматы не адступіўся. Тут крануў, там паспрабаваў пацягнуць, павярнуць, — i на дзіва яму замок, нарэшце, падаўся.

Уставіць снарад i зачыніць яго было прасцей.

Не цэлячыся, падрыўнік пацягнуў за шнурок. Гармата вогненна зіхнула, падскочыла i бухнула, раскідаючы гулкае водгулле. Ён закрычаў ад задавальнення i захаплення. У другі раз Шашура быў больш стрыманы. Закрыўшы замок, ён выпрастаўся, знайшоў па выбліску агеньчыкаў кулямёт, загадаў павярнуць гармату i толькі тады ірвануў шнурок. Пасля гэтага выглянуў. Кулямёт страляў!

«Не ўцэліў! Міма. Эх, каліна-маліна...»

Тут падбег артылерыст, што камандаваў артылерыйскім узводам, які цяпер не меў гармат. Падрыўнік без ахвоты саступіў артылерысту месца каля гарматы.

Шашура з хлопцамі збегаў па снарады. Артылерыст быў чалавекам нетрапяткім: зарадзіўшы гармату, ён доўга цэліўся, прыпаўшы да панарамы, паварочваючы ствол, круцячы ручкі механізмаў, i толькі тады стрэліў. З першага стрэлу кулямёт сціх.

— Чуў, кум, як яна гаўкае? — задзірыста крыкнуў артылерыст Шашуру. — А ну, падвярні крыху правей... яшчэ крыху...

Да ix падбег сувязны ад Ермакова.

— Давайце аганьку! — перадаваў ён. — Больш шуму! I не стойце на адным месцы, наказаў камбрыг. Манеўруйце— тут стрэліў, там.

— Зробім! Аганёк будзе! Не згасне! — крыкнуў Шашура.

Птлераўцы неўзабаве заўважылі гарматку, сталі асыпаць яе кулямі. Каля яе страшна было падняцца. Шашура гатовы быў кінуць, хай яна згарыць, — столькі з ёй клопату. Але артылерыст не здаваўся. Ён нібы не заўважаў нічога, біў i біў. Было відаць, што пакуль ёсць хоць адзін снарад, гармата не сціхне.

3...

Туравец быў у варотах, прабітых брыгадаю, сачыў за пераходам. У «вароты» ішлі людзі з сямейнага лагера: маткі, дзеці, старыя. Яны былі напалоханы страшэннаю стралянінаю. Усе імкнуліся як мага хутчэй праскочыць праз гэтае пекла. Дзеці ад страху крычалі, але ix крыкі глушыла страляніна. З левага боку аднекуль білі гарматы. Свідруючы паветра, з пранізлівым свістам снарады праносіліся над натоўпам i выбухвалі зусім непадалёк.

Шабуніха старалася не паддавацца страху i стрымлівала неадольнае жаданне бегчы. Яна вяла дзяцей, моцна сціскаючы ix рукі, баючыся больш за ўсё, каб яны, чаго добрага, не згубіліся ў гэтай бурлівай плыні. Яна ішла маўкліва, сціснуўшы губы. Поруч, намагаючыся не адстаць ад Шабуніхі, цягнулася старая жанчына, якая з ёй ішла заўсёды разам. Як i тады, на балоце, яна ўсё шаптала: «Божа мой... божа мой».

У гэтым жа натоўпе была i Ніна... Яна трымала на руцэ дзяўчынку, якая, прыціснуўшыся галоўкаю да яе грудзей, спалохана ўздрыгвала, як птушка, пры кожным недалёкім выбуху.

Раптам два снарады ўлучылі ў натоўп. У цемры са скрыгатам ускінуліся адзін за адным чырвоныя выбліскі. Людзі кінуліся хто куды, адны збочылі, каб абысці гэтае месца, другія падаліся ад страху назад.

Ніну ледзь не збілі з ног.

Сутыкаючыся з агульнаю плынню, яны запынялі pyx, падымалі паніку. Многія з тых, што ішлі следам, павяртаючы назад, не ведалі, што сталася, i тлумачылі кожны па-свойму. Больш чулася: «Немцы перарэзалі!.. Страляюць!..» Другія стаялі разгублена, не разумелі, што робіцца, ці не верылі ў чуткі, трэція, больш настойлівыя, імкнуліся прабіцца наперад. Рух людзей прыпыніўся, стаў бязладным. Нельга было траціць ніводнай хвіліны, a людзі тапталіся на месцы.

Іуравец, як толькі пабачыў замяшанне, кінуўся ў гушчу натоўпу. Трэба было зараз жа патушыць страх у гэтых сотнях ператрывожаных людзей.

— Сто-о-ой!

Яго нямоцны хрыплы голас патануў у шуме, як у навальніцу. Толькі бліжэйшыя пачулі яго. Туравец узняў здаровую руку.

— Сто-ой!!!

Многія з людзей пазналі камісара. Спыніліся, трывожна глядзелі на яго, чакалі. Далей ад Тураўца па-ранейшаму была мітусяніна.

— Куды?! Назад? Там — фашысты. Туды, туды, — махнуў ён рукой. — Там нашы. Туды! Наша ўзяла... Хутчэй! Туды, туды!..

Невядома, ці гэтыя словы, ці сама знаёмая постаць камісара, ці яго рашучы, суровы выгляд падзейнічалі на людзей, але тыя, адчуў ён, паслухаліся.

— Не замінайце другім. Туды!.. Хутчэй! Пакуль не позна... туды!.. Туды-ы! Хутчэй!

Ён кінуў рукой наперад. I людзі падпарадкаваліся. Яны павярнулі i рушылі туды, куды ён паказваў, спачатку нерашуча, потым смялей. Ішлі перш тыя, хто быў бліжэй да камісара. Але да ix далучаліся іншыя, бачачы, што шлях наперад прабіты.

А Туравец стаяў у сярэдзіне, у гушчы людской плыні, сустракаў, падбадзёрваў, загадваў.

— Не спыняйцеся. Смялей, смялей!

Людзі спяшаліся, спатыкаліся, падалі, ускоквалі. Усе, хто мог, ішлі ўподбег, задыхаючыся, выбіваючыся з сілы, не шукаючы сцежак, не заўважаючы ні зямль ні неба, імкнучы туды, куды рушылі пярэднія.