Фаўст

                        Чысты рай!
Цяністы гай, лясны ручай!
Купальшчыцам раздолле! —
Чароўнасць, свежасць, хараство.
І вось адна ў бліскучым коле —
Дачка герояў слаўных, бажаство,
Нагою лёгкаю нясмела
Ступае з берага ва ўлонне хваль,
Каб полымя яе святога цела
Лагодна астудзіў вады крышталь.
Аж раптам плёскат, шум на воднай гладзі!
Бягуць, спалохана схапіўшы плацці,
Дзяўчаты мілыя. Адна царыца
Стаіць спакойная і не баіцца —
Як рада ласцы ўладніцкая веліч!
І кволіцца пяшчотна лебедзь-каралевіч
Ля ног яе… Смялее ён…
                                   І тут ад скал
Туман, як вэлюм белы, наплывае
І ад маіх вачэй хавае
Салодкі, радасны фінал…

Мефістофель

Такі малы, а з рызыкай хлапчук,
Навыдумляе розных штук…
Не бачу я…

Гамункул

          Вядома! Ты ж узрос
На поўначы, дзе морак і мароз,
Дзе рыцарства з папоўшчынай спрадвеку
Мазгі туманяць чалавеку.
Адкуль табе мець вольны зрок? —
Ты дома там, дзе чад і змрок.

(Азіраючыся.)

Як тут усё панура й груба,
Прачнецца ён — і дасць адразу дуба.
Гаі і лебедзі, лясы і воды,
Жанчыны голыя сярод прыроды —
Вось той гаюча-мілы сон,
Што ў непрытомнасці пабачыў ён;
Ці ж ачуняе Фаўст у вашым склепе,
Дзе нават я не выжыву? Не, лепей
Хадзем адсюль!

Мефістофель

                        Я рады бегчы.

Гамункул

Салдата шлі на поле сечы,
А ў карагод вядзі нявест.
Бо кожнаму сваё. Дарэчы,
Цяпер якраз на поўдні фэст
Вальпургіі класічнай, гэта —
Якраз што трэба Фаўсту: лекі й мэта.

Мефістофель

Не чуў такога свята.

Гамункул

                А, нічога!
Вялікі свет, дзівосаў многа.
Ты знаеш рамантычныя фантомы,
А з класікай антычнай не знаёмы.

Мефістофель

Куды ж ляцець? Якога ляду
Мяняць мне Брокен на Эладу?

Гамункул

Паўночны захад, мілы сатана,
Табе прыстанішчам служыў здаўна.
Ляцім на ўсход паўднёвы!
                                      Праз дубровы
Цячэ Пеней там у цяснінах скал,
Туды, дзе высіцца заўсёды новы
Сярод раўніны велічны Фарсал.

Мефістофель

Ляцім! Але не трэба мне прамоў
Пра барацьбу тыранаў і рабоў.
Нуда бярэ ад той неразбярыхі:
Спрачаюцца, не знаюць, што інтрыгі
І свары ў стойбішча людзей
Уносіць падбухторшчык Асмадзей.
На словах — за свабоду барацьба,
А ў сутнасці — лупцуе раб раба.

Гамункул

Пакінь людзей!
                      У барацьбе няспыннай
Малы хлапчук становіцца мужчынай.
А ў нас свае турботы і трывогі —
Хутчэй паставіць доктара на ногі.
Калі ты маеш сродак — дай, а не,
Дык даручы лячэнне мне.

Мефістофель

Каб то на Брокене, клубок я гэты
Разблытаў бы. А тут паганец-грэк,
Варожы духам, вольнасцю сагрэты,
Такі салодкі тут, панадны грэх,
А мы, па сутнасці,— аскеты.
Дык што рабіць?

Гамункул

                        Здаецца мне,
Не лішне будзе зуху-сатане
Да фесалійскіх ведзьм пазаляцацца.

Мефістофель(пажадліва)