Фаўст

Колькі грукату і жаху!
Ад падмурку аж да даху
Ўсё дрыжыць, як з ліхаманкі —
Зырка бліскаюць малаякі,
Гнуцца дошкі, і ў будынку
Пыл ад скрышанага тынку,
Невядомая мне сіла
Раптам дзверы адчыніла.
Нешта страшнае такое
Пасярэдзіне пакоя
У футры Фаўста… Мне ківае…
Страх калені падгінае…
Што рабіць мне? Уцячы?..
Божа моцны, навучы!..

Мефістофель (ківаючы яму)

Заходзьце, дружа Нікадэмус!

Фамулюс

Шаноўны пане мой! Oremus!^{156}

Мефістофель

Пакінем гэта!

Фамулюс

          Рады я, мой пане,
Што вам знаёмы.

Мефістофель

Ну, маё вітанне!
Вы ўсё яшчэ студэнт, хоць і сівы,
Замшэлы пан! Вось так, як вы,
Вучоны муж і гнецца крукам,
Аддаючы сябе навукам,
Штудзіруе за томам том
І картачны будуе дом.
Ды/хай ён лобам будзе на тры пядзі,
А дзе стаіць, там, братачка, і сядзе.
Адзін з усіх, бадай што, толькі цягне —
Шаноўны мэтр, што ісцін прагне,
Наш доктар Вагнер. У сябе ўвабраў
Ён веды і плады вялікіх спраў.
Сярод вучоных — першы стоўп!
Святло вучэння ён распасцірае
Вакол сябе на спрагнены натоўп;
Нібы Пятро, нябесны ключнік раю,
Ен адмыкае высь нябёс, падземны змрок —
І ўсё наперад бачыць, як прарок!
Не параўнаецца ніхто з ім — дзе там!
Зацьміў і Фаўста ён сваім аўтарытэтам.

Фамулюс

Прабачце, што ў гаворку дзёрзка лезу,
Але аспрэчыць мушу вашу тэзу:
Ён ветлы, сціплы ў абыходзе,
І ён не ведае, куды
Знік Фаўст; і Вагнер на самоце
Яго чакае доўгія гады
І шчыра моліцца, каб бог
Вярнуцца доктару памог.
А кабінет ягоны з той мінуты
Стаіць цалюткі і замкнуты,
Ніхто не стаў і на парог.
Што зорная гадзіна шле ў пакой?
Замкі сарваны, ў страху сцены —
У прадчуванні перамены.
І вы тут стрэліся са мной.

Мефістофель

А дзе ж настаўнік ваш?
Чаго Вы не паклічаце яго?
Чаму ён сам не прыйдзе?

Фамулюс

                                   Наказаў
Не адрываць яго ад важных спраў.
Каторы месяц на самоце
Сядзіць, аддаўшыся рабоце.
Чысцёха быў, вучоны ад папер,—
Як вуглякоп замурзаны цяпер.
У сажы рукі, вочы, твар,—
А ўсё ён дзьмухае на жар
І совае ў вуголле клешчы.
У бразгаце ён чуе голас вешчы!
Чакае адкрыцця.

Мефістофель

                       Шкада! Дарэчы,
Яму пасобіць мог бы каля печы.

Фамулюс выходзіць.

(Мефістофель важна садзіцца.)

Я толькі сеў, як у харомы
Другі ідзе! Стары знаёмы!
Ну, гэты з новых, з тых прайдох,
Што на хаду ірвуць падноскі з ног.

Бакалаўр(шумна ідзе па калідоры)