Фаўст

А вось і маг у вопратцы жраца;
Ён давядзе падзеі да канца
І выкліча багіню вам і бога,—
Глядзіце, з ім ахвярная трынога,
Цішком замовы жрэц мармыча,
Да нас на сцэну духаў кліча.

Фаўст (узнёсла)

О Мацеры з бязмежнасці, якія
Пануюць там, дзе вечнасці стыхія!
Паможа мне цяпер ваш свет самотны.
Я ж ведаю, — жыццепадобны
Свет духаў, казачных істот.
Лунаюць летуценна цені тыя —
Прайшлі яны свае шляхі зямныя
І ўжо да вас вядуць апошні лёт,
Каб каля вас аж да сканчэння веку
Прымаць бяссмерце, ласку і апеку —
Даў ім прытулак цемры гмах.
Цяпер іх мужны выклікае маг.
Каб кожны ў мроіве бясцелых ценяў
Убачыць тое мог, аб чым ён летуценіў.

Астролаг

Ключом агністым Фаўст крануўся шалі —
І сцэну пасмы дымныя заслалі,
Сплятаючыся ў дзіўныя аблокі,
Ствараючы адзінае сугучча хору,
Якое ўзносіцца ўрачыста ўгору.
Гучыць, звініць увесь палац высокі,
Трымцяць, пяюць калоны і трыгліф —
Сімфонія, жывы антычны міф…
Туман рассеяўся… Антракт…
І вось прыгожы станісты юнак
Нячутным крокам выйшаў з-за куліс…
Тут змоўкну я, бо ўсе ў прыціхлай зале
Без каментарыяў маіх пазналі:
То прынц траянскі, прыгажун Парыс.

Уваходзіць Парыс.

Дама

О яркі бляск юначай бурнай сілы!

Другая

Румяны персік, спелы, свежы, мілы.

Трэцяя

Прыпухлая, нібыта банцік, губка.

Чацвёртая

Ты, мусіць, выпіла б з такога кубка?

Пятая

Які прыгожы ён і далікатны!

Шостая

З усіх мужчын на свеце самы здатны!

Рыцар

Пастух і ёсць пастух — не з нашай сферы,—
Ці ж гэта вам прыдворныя манеры?

Другі

Прыгожы ён, бо голы і кудлаты,—
Ці будзе ён такі, калі надзене латы?

Дама

Садзіцца — божухна, я ў захапленні!

Рыцар

І вам карціць Парысу на калені?

Другая

О грацыёзны, мяккі, плаўны рух!

Камергер

Разлёгся, бачыце, дзікун-пастух!

Дама

Наўме вам толькі здзекі, кпіны, свары.

Камергер

Так нельга вольнічаць пры гасудары!

Дама

Дык гэта ж толькі ў п’есе, хто ж не знае.

Камергер

Нідзе прыстойнасць лішняй не бывае.

Дама

Заснуў. Пяшчотна так усё, кранальна.

Камергер

Так, ён храпе на сцэне натуральна.

Паненка(замілавана)

Не чараўнічы дым і фіміям,
А іншы пах лагодзіць сэрца нам.

Маладзіца

Нібы цячэ амброзія з памосту,
Душу вярэдзіць нават.

Старая пані

               Кветкі ўзросту,
Нектар і мёд у гожым юнаку,
І я такому аддала б руку.

Уваходзіць Алена.

Мефістофель(сам сабе)

Царыца прыгажосці! —
Аднак спакойны я, — не вабіць штосьці.

Астролаг

Якое хараство, не выбраць слова —
Усё ў ёй дасканала, адмыслова!
Няма, не будзе ўжо красы, як гзта,
Што лепшымі паэтамі апета!
І шчасця большага не прыгадаць,
Як шчасце гэтым цудам уладаць.

Фаўст