Фаўст

Што мне хвалі, што муры мне,
Я ж упэўнены ў сабе!
Сіла, моц мая абрыне
Перашкоды ў барацьбе.
Меч скую са сталі звонкай,
Каб не сеў на горб тыран.
Будзь, жанчына, амазонкай,
А дзіця будзь, як тытан!

Хор

Слава паэзіі,
Дзіўнай кудзесіі!
Зоркай яна
Ззяе з цямна,
Грудзі лагодзіць,
Дух наш малодзіць —
Сэрцаў вясна!

Эўфарыён

Не, я не хлопчык кучаравы —
Юнак узброены ідзе.
На бой святы, на бой крывавы
Ён за сабой братоў вядзе.
На бой,
Герой!
Там слава і трыумф надзей!

Алена і Фаўст

Толькі да жыцця прызваны,
Толькі ўбачыў ты святло,
Як цябе на подзвіг бранны,
На пакуты павяло.
Ты наш адзін,
Адзіны сын!
Хіба саюз наш — сон і тло?

Эўфарыён

Вы з мора чуеце грымоты,
Вам з поля бітвы гром чуваць —
Там на апошнія аплоты
На сечу йдзе за раццю раць!
Я прызнаю
У баі смерць сваю,
Інакш навошта паміраць!

Алена, Фаўст, хор

Жудасць! Жах! Так прагнуць смерці?
Хіба ж ты для смерці ўзрос?

Эўфарыён

Не на тое ўзрос я, верце,
Каб такі спалохаў лёс!

Алена, Фаўст, хор

Там прорвішча жуды,
Пагібель там!

Эўфарыён

Няхай! Лячу туды!
Лячу к братам!
Лячу да іхняй раці
На крылах мар!

Кідаецца ў паветра, нейкі момант адзенне нясе юнака, яго галава ззяе, за ім цягнецца светлы след.

Хор

Канец! Канец дзіцяці!
Ікар! Ікар!

Прыгожы юнак падае да ног бацькоў; у ім нібы пазнаецца іншы знаёмы вобраз; аднак цялеснае адразу знікае, німб каметаю ўзносіцца ў неба, застаюцца толькі туніка, плашч і ліра.

Алена і Фаўст

Радасці нашай на змену —
Гора, адчай.

Эўфарыён (голас з глыбіні)

Мяне ў царстве тлену,
Маці, не пакідай!

Паўза.

Хор (жалобны спеў)

Не пакінем! — дзе б ні быў ты,
Не парушым нашай згоды;
Расстаёмся мы без крыўды,
Сэрцам бо з табой заўсёды.
Не патрэбен плач хаўтурны!
Нам бы гэткі слаўны лёс:
Ты ў жыцці быў светлы, бурны,
Песню з мужнасцю пранёс.

Слаўны родам, непагрэшны,
Шчасце ты ў жыцці любіў.
Толькі, мужны і мяцежны,
Рана ты жыццё згубіў.
Быў з людзьмі заўсёды шчыры,
Востры, ясны меў пагляд,
Ты спяваў, іграў на ліры
І кахаў красунь дзяўчат.

Ты памчаў, як утрапёны,
Прагнучы вялікіх спраў,
Нашы звычаі й законы
Ты міжволі занядбаў.
Сцвердзіў мужнасць і адвагу
Чыстым розумам юнак.
Найвышэйшага ты прагнуў,
Ды здабыць не змог ніяк.

Хто ж здабудзе? Хто закрые
Браму гора і пакут? —
Акрываўлены тут ные
Пад ярмом уціску люд.
Песня, ў сэрцы зноў ўваскрэсні! —
Годзе скрушліва рыдаць!
Як зямля раджала песні,
Так і будзе іх раджаць!

Доўгая паўза. Музыка заціхае.

Алена (Фаўсту)

На мне стары прысуд якраз збываецца:
Што не жыве з красою шчасце доўгае.
Кахання і жыцця слабеюць повязі.
Даруй мне, я кажу, свой лёс аплакаўшы,
І абдыму цябе яшчэ — на жаль! — апошні раз.
Прымі ж мяне, о Персефона, з дзіцеткам.