Фаўст

О, адкрый жа, Фаркіяда,
       нам прычыны хвалявання.
Мы заўсёды рады слухаць
       незвычайныя легенды,
Бо даўно ўжо ўсім абрыдла
       гэтых скал крутых маўчанне.

Фаркіяда

Вочы ледзь папрадзіралі,
       а ўжо вас грызе нудота?
Слухайце ж: у гэтых гротах,
       у альтанках і пячорах —
У зацішку ідылічным
       наша пані з нашым панам
Для любві знайшлі прытулак.

Хор

       Што знайшлі?

Фаркіяда

                           Прытул самотны!
Толькі мне адной з даверам
       даручылі быць служанкай.
Я давер іх апраўдала
       і прыслужвала рупліва.
Потым трохі адышлася,
       каб сабраць карэння, моху,—
Разумеючы, што трэба
       маладых адных пакінуць.
І пакінула я іх.

Хор

Кажаш так, нібы ў пячоры
       цэлы свет, нам невядомы,
Лес і луг, азёры, рэкі —
       ах, пустое ты пляцеш!

Фаркіяда

Не маню, кажу вам праўду!
       Там бясконцыя прасторы!
Так праходзячы па залах,
       я пачула са здзіўленнем —
Смех дзіцячы гучным рэхам
       пад скляпеннем аддаецца.
Азірнулася, гляджу я:
       хлопчык рэзвы і свавольны
На каленях у Алены;
       потым скок! — і ён у бацькі!
Што ўсчалося! Пацалункі,
       ласкі матчыны, пяшчоты,
Звонкі смех, і гулі-гушкі,
       і гарэзлівыя жарты
Аглушылі ўраз мяне.
Голы і бяскрылы геній,
       як той фаўн, але не дзікі,
На зямлю з каленяў скача,
       а зямля паверхняй пругкай
Падкідае зноў угору,
       раз, другі; гляджу — анёлак
Скача ўжо з зямлі пад столь.
У трывозе маці кліча:
       ты скачы сабе, падскоквай —
Ды ўнікай свабодных лётаў,
       лёт не суджаны табе.
Ушчувае сына бацька:
       у зямлі схавана сіла,—
Што табе скакаць угору?
       Пальцам толькі дакраніся
Да зямлі, і, як Антэю,
       дасць яна табе мацунак.
А хлапчук нібы не чуе,
       скача з каменя на камень,
Быццам мячык; толькі раптам
       ён знікае ў прорве дзікай.
Маці ў роспачы галосіць,
       бацька ціха суцяшае,
Я ад страху памярцвела.
       Толькі — бач! якое шчасце —
Можа, скарбы там схаваны?
       Бо ў ядвабе, ў яркіх кветках
Ён з’яўляецца ізноў!
Ветрык грае кутасамі,
       рдзеюць стужкі і каралі —
Залатая ліра ў ручках,
       сам ён стройны, нібы Феб,
На скалу дзіця ўзыходзіць.
       Мы ў шчаслівым захапленні!
Маці радасная мужа
       абдымае і цалуе.
А над імі ззяюць німбы!
       А навокал азарэнне,
Зіхаценне і здзіўленне —
       звышмагутнай сілай духа!
А хлапчук сваёй паставай
       выдае ў сабе суцэльнасць
Незвычайнай прыгажосці,
       ён і ў рухах грацыёзных —
І гармонія, і песня;
       самі ўбачыце вы гэта —
Дзіва дзіўнае ён, цуд!

Хор