Фаўст

Вы гуляйце, дзе вам люба.
       Мы абступім і абвеем
Кожны схіл і кожны ўзгорак,
       дзе на лозах спеюць гронкі —
Плён руплівых рук і сэрца
       вінаградара, якому
Злая суш заўсёды сніцца,
       што ўраджай яго знішчае.
Ён акучвае, капае,
       падразае лозам голле
І падвязвае да тычак,
       і з малітваю да бога
Ён звяртаецца заўсёды.
       Толькі Бахус бесклапотны
Пра слугу свайго зямнога
       мала думае і дбае,—
Ён ляжыць у халадочку,
       з маладым жартуе фаўнам,
Каб навеяць сон і мару,
       пахмяліцца з асалодай.
Бурдзюкоў ён мае многа,
       розных чарак і глякоў.
Гэта ўсё ахвяраванні,
       гэта дар людзей, удзячных
За спагаду і прыхільнасць
       бога хмелю і віна.
Ды калі багі памогуць,
       першы Геліёс праменны,
І напоўняць вінаграду гронкі
       сокам і святлом,
Ажыве і сад зялёны,
       і старанны вінаградар —
Зашуміць лістота ў садзе,
       лозы дружна зашумяць.
Загучаць тады бадзёра
       песні зборшчыц-маладзічак
Каля цэбраў, дзе дзяўчаты,
       басаногія танцоркі,
Сок гаючы вінаграду
       выціскаюць з гронак спелых;
Пырскае, шумуе пенай
       у вялізным чане ён.
І грымяць тады тымпаны
       ў лад усім чароўным гукам,
І тады заслону тайны
       і містэрый адкрывае,
Адкідае Дыянісій
       і здымае з твару маску.
Следам хеўра казланогіх
       і вушасты звер — Сіленій^{238}.
Тут законы прэч з дарогі!
       Цноту прэч з дарогі! Прэч!
У гармідары шалёным
       вушы глухнуць, кроў кіпіць!
П’яныя ўздымаюць чаркі,
       жываты — як гарбузякі.
Некаторыя марудзяць,
       але ж трэба выпіць рэшту,
Каб віно ўліць маладое —
       у парожнія мяхі.

Заслона апускаецца.

Фаркіяда на авансцэне выпростваецца на ўвесь магутны рост, здымае маску і пакрывала, сыходзіць з катурнаў і аказваецца Мефістофелем, які гатовы, калі спатрэбіцца, пракаменціраваць эпілог сцэны.

Акт чацвёрты {239}

Нагор’е

Вострыя, спічастыя ўцёсы. Наплывае воблака, апускаецца на выступ. З воблака выходзіць Фаўст.

Фаўст