Фаўст

Цудам ты гэта завеш,
Крыцянка-палонніца?
Хіба не чула легенд,
Падобных на дзіва?
Песень Іоніі,
Песень Элады,
Складзеных некалі ў гонар
Грэчаскіх мужных герояў?

Усё нам памяць прыгадвае.
Усё, што было, што здаралася,—
Водгулле сумных эпох,
Водгулле цудаў былых.
Не дараўняецца твой расказ
Да песняў і казак Махі,
Неверагодных і дзіўных
Песняў Махі^{234} пра сына.

Сыночак яе Гермес,
Прыгожы і дужы;
Нянькі яго спавілі
Рупліва ў пялюшкі,
Як толькі ён нарадзіўся.
Толькі свавольнік
Ручкамі, ножкамі, цельцам
Скінуў пялюшкі,
Скінуў прыгнёт пурпуровых адзежын,
Нібы матылёк
Непатрэбную абалонку лічынкі;
Жвава расправіў ён крылцы
І ў паднябессе,
У Эфірную высь
Смела ён паляцеў.
Гэты, гарэзлівы,
Змалку быў сябрам
Злодзеям і скамарохам,
Дэманам цёмным і хцівым.
Хітрыкамі ў Пасейдона
Трызубец ён выдабыў,
Меч у Арэса ўкрасці асмеліўся;
А ў Феба —
Стрэлы з калчанам,
Клешчы ў Гефеста спрытна ён згроб.
Выкраў бы ён і маланкі ў Зеўса,
Ды абпаліцца баяўся.
Даў ён падножку Эросу
У адзінаборстве.
Венеру мілуючы,
Украў яе пояс.

З пячоры чуецца чароўная струнная музыка. Усе слухаюць, глыбока ўзрушаныя. Да абазначанай паўзы дзеянне ідзе пад музыку.

Фаркіяда

Слухайце, якія гукі,
Што за дзіўная ігра!
Жарты вашыя і штукі
Вам даўно забыць пара.
Мудрагелістай здаецца
Наша песня нездарма.
Трэба, каб яна ад сэрца,
Ад душы ішла сама.

(Адыходзіць да скалы.)

Хор

Бачце, нават Фаркіяда
Зачарована стаіць.
Як жа гэтых чар улада
Нас павінна паланіць!
Бо ярчэй, цяплей, адменней,
Чым святло зямной зары,
Тое шчодрае праменне,
Што народжана ўнутры!

Алена, Фаўст, Эўфарыён^{235} у апісаных раней уборах.

Эўфарыён

Песні, танцы, радасць сына —
Гэта шчасце для бацькоў.
І суладна, і адзіна
Зноў пульсуе ў сэрцах кроў.

Алена

Божай лучнасцю каханне
Паядноўвае дваіх.
А найлепшае з’яднанне —
Згода шчырая траіх.

Фаўст

Шчасце зноў цяпер са мною —
Я ўвесь твой, а ты мая.
Мы ў саюзе між сабою —
Іншага й не прагну я.

Хор

У прыгожым іх дзіцяці —
Мары светлай яркі квет.
Хай яны жывуць у шчасці
Многа зім і многа лет.

Эўфарыён

Пабегаць дайце,
Павесяліцца:
У высі неба
Хачу я ўзвіцца.
Мой дух не стыне,—
Хачу акрас.

Фаўст

Спакойна, хлопча,
Не зарывайся,
Падзення потырч
Асцерагайся.
Мой мілы сыне,
Не кідай нас.

Эўфарыён

Турмой мне стала
Зямная нэндза.
Пусціце рукі,
Пусціце сэрца,
На волю думкі
Ляцяць мае!

Алена

Падумай, мілы,
Каго ты кінеш,
Чые ты сілы
У смерць абрынеш?
Мае загубіш,
Яго, свае!

Хор

І еднасць вашу
Ён разаб’е!

Алена і Фаўст

Страснасць запалу,
Мілы наш сыне,
Зведай памалу,
Шал твой астыне
Тут, на прыволлі
Ціхіх далін.

Эўфарыён

З вашае волі —
Не выйдзе ваш сын.

(Уецца паміж хорам, парываючы ўсіх да танца.)